Dziś obchodzimy Święto Wszystkich Świętych — dzień wyjątkowy w chrześcijańskiej tradycji, wypełniony zadumą, modlitwą i wdzięcznością za dar życia tych, którzy wyprzedzili nas w drodze do wieczności. W ludzkiej świadomości to czas szczególny, poświęcony pamięci osób bliskich, które zakończyły już swój ziemski żywot. Ich obecność nie znika jednak całkowicie – pozostaje żywa w naszej pamięci, w miłości, którą nas obdarzyli, i w duchowej więzi, jaka nas z nimi łączy. Wierzymy, że ich dusze trwają w bliskości ze Stwórcą, zgodnie z obietnicą życia wiecznego.
Chrześcijanie wierzą, że dzięki tajemnicy Wcielenia mogą oglądać Boga w Osobie Jezusa Chrystusa. To, co dla ludzkiego rozumu pozostaje niepojęte, staje się rzeczywistością – Bóg, niewidzialny i nieskończony, przyjął postać człowieka. W tym objawia się największy cud Stwórcy: bliskość Boga z człowiekiem, który nie jest już tylko stworzeniem, lecz zostaje zaproszony do uczestnictwa w Bożej miłości i chwale.
Święto to przypomina nam nie tylko o przemijaniu, ale przede wszystkim o nadziei, że śmierć nie jest końcem, lecz przejściem do pełni życia. Zapalając znicze na grobach i wspominając tych, którzy odeszli, łączymy się z nimi duchowo i wyrażamy wiarę, że uczestniczą oni w światłości, pokoju i radości wiecznej. Jest to czas głębokiej refleksji nad sensem życia i śmierci, a zarazem moment, w którym człowiek odkrywa na nowo, że każdy dzień jest drogą ku wieczności.
Wbrew pozorom, Święto Wszystkich Świętych jest świętem radosnym – mówi o nadziei, zwycięstwie życia nad śmiercią i o miłości silniejszej niż przemijanie. To dzień, w którym wspólnota ziemska i niebieska splatają się w modlitwie, wdzięczności i oczekiwaniu na spotkanie w Domu Ojca.
Święty to nie tylko ktoś, kogo imię widnieje w kalendarzu lub kto został oficjalnie ogłoszony świętym przez Kościół. Święty to człowiek, który żyje blisko Boga, kocha Go i stara się tę miłość okazywać innym. Świętość nie polega na doskonałości, lecz na dążeniu do dobra, na zaufaniu Bogu mimo słabości i trudności. Święci to ludzie, którzy starali się wypełniać przykazanie miłości — do Boga i do bliźniego — w codziennym życiu.
Kościół wyróżnia dwa rodzaje świętych:
1. Święci kanonizowani – to osoby, które Kościół oficjalnie uznał za święte po dokładnym zbadaniu ich życia i cudów dokonanych za ich wstawiennictwem (np. św. Jan Paweł II, św. Franciszek z Asyżu, św. Teresa z Lisieux).
2. Święci nieznani z imienia – to niezliczona rzesza ludzi, którzy może nigdy nie zostali ogłoszeni świętymi, ale żyli uczciwie, z miłością i wiarą. To także nasi bliscy, którzy odeszli, a których życie było pełne dobra, poświęcenia i wiary.
Jak mówi Pismo Święte: "Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty” (Kpł 19,2).
To znaczy, że każdy człowiek jest powołany do świętości – w swoim miejscu, w swojej codzienności, przez dobro, które czyni, przez przebaczenie, cierpliwość, modlitwę, troskę o innych. Święty to ktoś, kto pozwolił Bogu działać w swoim życiu, nawet jeśli był słaby.
Często Święto Wszystkich Świętych utożsamiane jest z Dniem Zadusznym, w którym wspomina się tych, którzy odeszli z tego świata. To czas pełen zadumy i ciszy, skłaniający do refleksji nad przemijaniem i wartością ludzkiego życia.
