Autorzy dalszych rozdziałów Księgi Rodzaju tworzą podkład do tezy, że Bóg umiłował jedną tylko nację semicką – Hebrajczyków, co jest próbą ograniczenia uniwersalizmu Stwórcy. Dopiero ewangelie i listy apostolskie prostują tę niezręczność hagiografów i wiara monoteistyczna mogła rozkwitnąć na cały świat.
Postać Henocha, protoplasty ludzkich nacji jest owiana tajemnicą niezwykłego przekazu: "znikł, bo zabrał go Bóg" (Rdz 5,24). Od rozdziału czwartego autorzy próbują wskazać, że Bóg otoczył swój naród szczególną opieką, ale pod warunkiem bezwzględnego oddania i wiary. Aby wytłumaczyć, że nie wszystko się ułożyło jak powinno, autorzy ujawniają powszechne zepsucie moralne jakie miało miejsce na świecie. Decydują się na użycie słów, które nie powinny paść: "Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Pan rzekł: «Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, bydło, zwierzęta pełzające i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem»." (Rdz 6, 5–7). Perykopa jest nie do przyjęcia. Bóg nie może żałować, karać, i zgładzać za karę, bo jest Uosobieniem doskonałości, dobroci, miłości i miłosierdzia. Bóg jest sprawiedliwy, w tym sensie, że dopuszcza, aby zło samo się zniszczyło. Wyjaśnia to Księga Powtórzonego Prawa: "Każdy umrze za swój własny grzech" (Pwt 24,16).
Należy wiedzieć, że Księga Rodzaju i inne księgi były pisane też według tradycji ustnej, dostępnych notatek i z obserwacji zdarzeń bieżących. Autorzy chcieli wyjaśnić pochodzenie wielu plemion zamieszkujących w krainach biblijnych. Pisząc haggadę biblijną o potopie (Rdz 6,9n) przypisali Noemu dzieci, jako protoplastów ludów: semickich (od Sema), chamickich, Kananejczyków (od Chama) i ludów północnych – indoeuropejskich (od Jafeta). W opracowaniach biblijnych (Strażnica) można znaleźć próby określenia dat ich urodzenia (np. Jafet urodził się w 2470 r. przed Chr.) uważam, że jest to nieuzasadnione.
"Miesiąca siódmego, siedemnastego dnia miesiąca arka osiadła na górach Ararat." (Rdz 8,4). Do dziś, niektórzy fundamentaliści, zwolennicy dosłownego odczytywania Biblii poszukują śladów arki, ale według mnie, to czas stracony.
Celem autorów było ukazanie Przymierza jakie Bóg zawarł z Noem. Było to w przestrzeni wiary, uznając że tekst biblijny jest natchniony i że jest przekazem myśli Boga. Dla sceptyków jest wyrazem pragnienia i nadziei, jakie człowiek wiary ma w sobie. Przekazy mistyczne są często odbierane przez wierzących. Niektórzy silnie odczuwają bliskość Boga, Jego Opatrzność, Miłość i Miłosierdzie. I niech tak pozostanie.
De facto, autor przedstawia Boga, który dokonał odwetu nad grzesznym ludem. Takie podejście nie licuje z ideą Boga kochającego, pełnego miłosierdzia. Obraz antropologiczny Boga z ludzkim sposobem myślenia stał się
w narracji bliblijnej nagminny. Obraz Boga został wypaczony, że Bóg może karać albo wynagradzać. To błędne odczytanie Boga zostanie poprawione przez Jezusa Chrystusa.
Kto decyduje się na narrację odbiegającą od rzeczywistych wydarzeń, chcąc być dalej wiarygodnym pisarzem, musi sensownie wyprostować swój błąd. Autor biblijny opisuje zawarcie przymierza Boga z Noe. Decyduje się na następne przekroczenie prawdy pisząc: "Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem" (Rdz 8, 21). Niepodobne, aby Bóg żałował swoich decyzji. To nie jest możliwe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz