Dotyczy okresu od urodzenia się Jezusa Chrystusa do połowy I wieku. Chrześcijaństwo zrodziło się jako jedna z sekt w łonie judaizmu, a nie jako odrębna religia. Jezus oraz Jego pierwsi uczniowie byli Żydami, a ich nauki były głęboko zakorzenione w tradycji judaistycznej. Dopiero późniejsze wydarzenia, w tym misje Pawła z Tarsu, przyczyniły się do wyodrębnienia chrześcijaństwa jako osobnej religii.
Wpływy hellenizmu i różnych filozofii były istotne w kształtowaniu się chrześcijańskiej doktryny, zwłaszcza w kontekście społeczności żyjących poza Palestyną, w diasporze. Filozoficzne przemyślenia takich myślicieli jak Filon z Aleksandrii miały wpływ na wczesne chrześcijaństwo, wprowadzając elementy greckiej filozofii do judeochrześcijańskich wierzeń.
Większość badaczy zgadza się, że Jezus był postacią historyczną, choć szczegóły Jego życia i działalności są trudne do ustalenia z powodu ograniczonej liczby źródeł. Ewangelie, jako najważniejsze źródła, zawierają liczne elementy teologiczne, co utrudnia oddzielenie faktów od interpretacji religijnych. Istnieje przekonanie, że przez narracje oplecione cudownymi zdarzeniami nie można wyłuskać nic pewnego z życia Jezusa.
Błędna jest ocena, że Jezus był założycielem nowej religii chrześcijaństwa. Kościół założyli Jego uczniowie na kanwie Jego postawy i działalności. Jezus głosił reformę judaizmu, a nie założenia nowej religii. To Jego śmierć, Zmartwychwstanie (według chrześcijańskiej tradycji) i nauczanie apostołów przyczyniły się do powstania chrześcijańskiej wspólnoty.
Dokumenty źródłowe są bardzo skromne. Te które są dostępne budzą wątpliwości i zastrzeżenia z powodów istniejących w nich braków, błędów w sprawach chronologii, geografii, sprzeczności wewnętrznych. Różnice i sprzeczności w relacjach dotyczących życia Jezusa, wynikają z różnych celów autorów oraz z późniejszych redakcji tych tekstów.
Krytyczna ocena dostępnych źródeł, takich jak Ewangelie, jest ważna dla badania wczesnego chrześcijaństwa. Złożoność i wielowarstwowość pierwotnego chrześcijaństwa jest tematem, który nadal budzi wiele dyskusji i badań, zarówno w kręgach teologicznych, jak i historycznych.
Popularność chrześcijaństwa wynikała z mas plebejskich marzących o poprawie egzystencji społeczno-ekonomicznej. Natomiast wykształcone sfery społeczeństwa rzymskiego odnosiły się do nowej religii z pogardą. Dużą role odegrały diaspory żydowskie, które włączały się w nurt ówczesnego synkretyzmu licznych sekt i szkół. Najgłośniejsza była aleksandryjska szkoła Filona (ok. 20 przed Chr – 50 n.e), która preferowała prozelityzm bez uciążliwych przepisów (obrzezanie). Chrześcijaństwo na tym skorzystało.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz