Przestrzeń metafizyczna

 

Na podstawie ostatniej książki, która jest opracowywana.          

          Jeżeli coś powstaje, to przyczyna tego musi pochodzić z zewnątrz. Ta „przestrzeń” nazwana jest przestrzenią metafizyczną (poza wymiarem fizycznym, nadprzyrodzona).  Z tej przestrzeni pochodzi Stwórca. Ze względu na naturę dynamiczną  jest Fenomenem wirtualnym.

          Idealizm platoński podpowiada, że cokolwiek rodzi się w umyślę istoty rozumnej  (idee, uniwersalia, powszechniki) otrzymuje statut istnienia, choćby nie miało podłoża realnego (fizycznego, bytowego). Trudno odrzucić takie spojrzenie, bo np. czy można zaprzeczyć, że istnieje miłość. Wiele osób osobiście ją doświadcza w różnych wariantach. Nie ma ona (poza jednym wyjątkiem Absolutu) podkładu bytowego, ale wyróżnia się przymiotami (wartościami).

          Opinia, że świat wirtualny jest światem tylko urojonym nie do końca jest prawdziwa. Towarzyszy on powszechnie w ludzkim życiu i trudno zaprzeczać jego nie istnienia. Co więcej, ma ogromny wpływ na rzeczywistość realną.

           Fizyka kwantowa poszła dalej, suponując, że próżnia jest pełna cząstek wirtualnych, a człowiek swoim umysłem ma zdolność wpływania na stany  układów.

           Na podstawie powyższej sugestii można założyć, że  istnieje wirtualny «Stan prawdy» w którym istnieją zapisy wszelakich praw (w tym prawa przyrody, prawa moralne).

            Na podstawie otrzymanego daru wlanego, pomiędzy przestrzenią wirtualną a przestrzenią rzeczywistą istnieje  komunikacja. Ona sprawia, że istoty rozumne mogą czerpać (odczytywać) z niej wiedze. Ona umożliwia również kontakt z Stwórcą. Ta transformacja informacji urealnia prawdę, że Stwórca istnieje.

            Przypisywanie Stwórcy natury duchowej jest zabiegiem umożliwiającym traktowania Go jako Istoty bytowej: "Bóg jest Miłością..." (1 J 4,16). To pozwala zrozumieć słowa Pisma Świętego, że człowiek został stworzony na podobieństwo Stwórcy (w naturze duchowej): "Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz" (Rdz 1,27).

 

 

Propedeutyka natury dynamicznej Wszechświata

                                                           Na podstawie ostatniej książki, która jest opracowywana.

 

          Natura dynamiczna Wszechświata jest nowym spojrzeniem epistemologicznym. Ze względu na to, że pojęciowo jest trudna, ograniczę się tylko do ogólnego zasygnalizowania zagadnienia.

          Inspiracją zajęcia się tą problematyką są słowa  hagiografa Księgi Wyjścia, który przytoczył słowa Boga (Anioła Pańskiego) wypowiedziane z krzaku gorejącego do Mojżesza: Jestem, który Jestem (Wj 13,4). Treść suponuje istnienie przez fakt tylko działania Podmiotu, nie mającego podłoża fizycznego.

          Gdyby wgłębić się w przestrzeń subatomową, to najmniejsze cząstki elementarne (kwarki, elektrony, neutrina i wiele innych) przedstawiają się jako kłębki energetyczne). Do ich opisu lepiej nadaje matematyka niż opis kataleptyczny. Fizyka kwantowa podpowiada, że najmniejsza rzeczywistość materialna ujawnia się głównie swoją dynamiką. Stąd pojawiła  się przesłanka, że cały Wszechświat w swojej naturze jest dynamiczny. Z tej definicji wynika, że sam Stwórca ma naturę dynamiczną. Jak podpowiada doktryna religijna, Stwórca tchnął swoją moc w postaci energii i z niej ukształtował się Wszechświat. Wszystko, co zostało powołane do istnienia ma więc naturę energetyczną. Jaka jest więc różnica w pojęciach: natura dynamiczna, a natura energetyczna?  Natura dynamiczna nie posiada podkładu, istnieje samym istnieniem (Absolut). Jej istota jest nieosiągalną tajemnicą dla człowieka i nigdy nie będzie rozpoznana (nawet po śmierci). Istoty stworzone muszą się z tym pogodzić. Można więc powiedzieć, że dla człowieka Stwórca pozostaje Ideą o statucie istnienia. Za tym oglądem świadczy dzieło stworzenia – Wszechświat, którego się doświadcza.

           Natura energetyczna wywodzi się z natury dynamicznej i jest dostrzegalna na poziomie subatomowym. Z energii wykształciła się materia. Makroskopowo można ją doświadczać, badać, mierzyć, przekształcać. Wszechświat ewoluował do dzisiejszej postaci w całym swym zaplanowanym pięknie i kolorytem.

          Sama energia, która pochodzi od natury dynamicznej, otrzymała status wieczności (energię nie można unicestwić, można tylko ją przekształcać). Została ona zagospodarowana do powołania Świata, który z czasem przeminie (energia zostanie rozproszona do najniższego poziomu). Wyjątkiem są istoty rozumne, które otrzymują dar wieczności bytowania.

          Ta koncepcja jest kluczem rozpoznania zamysłu Stwórcy. Pomysł ten, jak natura Stwórcy, nie jest do rozpoznania ludzkiego. Jest dla człowieka wieczną tajemnicą.

           Pogodzeni statusem stworzenia (bytu niekoniecznego) można tylko z tego skorzystać, wyrażając wdzięczność Stwórcy z okazji przeżywania idei powołania Wszechświata do istnienia.

          Skoro Wszechświat stał się rzeczywisty, dostępny, można go badać, tym samym można poznawać atrybuty Stwórcy.