Reforma Jozjasza

            Stare Księgi Prawa opracowane przez poprzednie pokolenia zostały ukryte w Świątyni jerozolimskiej, zamurowane i obite metalem: "W tym samym czasie Ezechiasz kazał oderwać obicia drzwi i futryn świątyni Pańskiej" (2 Krl 18,19). Za panowania Jozjasza w czasie prowadzenia prac remontowych w świątyni zostały one odkryte (przed rokiem 609). Arcykapłan Chilkiasz przekazał je pisarzowi Szafanowi, który zapoznał się z ich treścią i poszedł do króla Jozjasza zdać mu relację z cennego odkrycia. Król był zaskoczony i bardzo przejęty. Zdał sobie sprawę z dziedzictwa religijnego, w którym jego naród był związany. Zapewne czuł się zawstydzony myśląc o życiu swoich rodaków i królów, w tym o swoim ojcu Amonie, który: "Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak czynił jego ojciec, Manasses. Kroczył on tą samą drogą, którą szedł jego ojciec. Służył bożkom, którym służył jego ojciec, i pokłon im oddawał. Opuścił Pana, Boga swoich przodków, i nie kroczył drogą Pańską" (2 Krl 21,20–22). Ojciec Jozjasza Amon został zabity prze jego służbę.

            Nie wiadomo jaki był stan odnalezionych ksiąg? Zawierały one teksty spisane w różnych tradycjach (jahwistycznej, elohistycznej). Na szczęście kolejni redaktorzy, przez szacunek do nich nie usuwali je w nowszych redakcjach. Najstarszym zachowanym tekstem jest Pieśń Debory z Księgi Sędziów spisane w XII w. p.n.e. Proces formowania się ST trwał ok. 1000 lat. Dzisiejsza redakcja rozpoczęła się w 622 przed Chrystusem, kiedy król Jozjasz wprowadził reformę religijną.

          Jozjasz postanowił wzorować się na życiu Dawida. Z odnalezionych ksiąg zrozumiał, że przodkowie nie postępowali  zgodnie z wolą Boga. W tych czasach Boga traktowano na podobieństwo władcy ludzkiego. Przestraszył się, że Bóg może zapłonąć gniewem, i może spotkać ich kara. Król szukał zrozumienia. Odwiedził słynną w owych czasach prorokinię Chuldę. Ona potwierdziła gniew Pana. Jozjasz nie chciał być ukarany za życia i czynił wszystko aby odsunąć w czasie zapowiedzianą zagładę. W Świątyni dokonał  liturgiczną odnowę Przymierza z Panem. Tym gestem chciał wzbudzić u rodaków potrzebę dokonania odnowy religijnej. Z rozkazu króla usunięto ze Świątyni boginię Aszerę: "Zburzył domy osób, uprawiających nierząd sakralny w świątyni Pańskiej, gdzie kobiety przędły zasłony dla Aszery" (2 Krl 23,7). Dokonał oczyszczenia miejsc prowadzenia kultów i obrzędów nie związanych z kultem Boga Jahwe. Król przywrócił dawne obrządki religijne, święto Paschy i inne. Ja pisze w Księdze Królewskiej: "Jednakże Pan nie poniechał żaru wielkiego gniewu. Gniew ten zapłonął przeciw Judzie za wszystkie zniewagi, które Mu wyrządził Manasses. I Pan powiedział: «Nawet Judę odtrącę od oblicza mego, tak jak odtrąciłem Izraela. Odrzucę to miasto, które wybrałem, Jeruzalem, i świątynię, o której powiedziałem: Tam będzie moje Imię!» " (2 Krl 23,26–27).