Powrócę jeszcze do
historii narodu żydowskiego przed upadkiem Judy. W czasach 716–687 (728–699)
przed Chrystusem w Judzie panował król Ezechiasz syn Achaza. Prowadził
roztropną politykę, polegającą na unikaniu niepewnych sojuszy przeciwko Asyrii.
Wewnątrz kraju wprowadził reformy mające na celu zlikwidowanie wpływów
asyryjskich. W czasie oblężenia Jerozolimy przez Sennacheryba w 701 p.Chr., nie
zgodził się na poddanie miasta. "W czternastym roku panowania króla
Ezechiasza najechał Sennacheryb, król asyryjski, wszystkie warowne miasta
judzkie i zdobył je" (2 Krl 18,13). W tym okresie ważną rolę odegrał
Chilkiasz urzędnik pałacu króla. Kiedy król Asyrii Sennacheryb, zagroził
oblężeniem Jerozolimy, Ezechiasz wysłał Eliakima, syna Chilkiasza razem z Szebą
i Joachem aby wysłuchali rzecznika Asyryjczyków i z nim pertraktowali: "Król
asyryjski wymierzył Ezechiaszowi, królowi Judy, trzysta talentów srebra i
trzydzieści talentów złota. I Ezechiasz dostarczył wszystkich pieniędzy, które
znajdowały się w świątyni Pańskiej i w skarbcach pałacu królewskiego "
(2 Krl 18,14–15). Sennacheryb odstąpił od Jerozolimy. Wrócił do Niniwy, gdzie został zamordowany przez
swoich synów.
Trzy lata po śmierci asyryjskiego króla Aszurbanipala, a
ostatecznie w 612 r. p.n.e. Babilon
zrzucił jarzmo asyryjskie i powstało państwo nowobabilońskie rządzone przez
chaldejskiego króla. Nabopolassara
Po śmierci Ezechiasza rządy objął jego syn Manasses
(699–643). Następnie Amon (643–641) i Jozjasz (641–609). Za jego rządów
wspomniany już arcykapłan Chilkiasz odnalazł w Świątyni stare księgi Prawa:
"Znalazłem księgę Prawa w świątyni Pańskiej" (2
Krl 22,8), które przekazał królowi. On to poczynił reformę religijną.
"Za czasu Jozjasza faraon Neko (Necho), król
egipski, wyruszył na króla asyryjskiego nad rzekę Eufrat. Gdy król Jozjasz
wyszedł przeciw niemu, Neko spowodował jego śmierć w Megiddo, zaraz przy
pierwszym spotkaniu" (2Krl 23,29) w 609 roku.
Na króla Judy powołano, pod naciskiem proroka Jeremiasza
Joachaza syna Jozjasza, który panował tylko 3 miesiące. Faraon Neko (Necho)
II uznał jego wybór za akt nieposłuszeństwa
i zrzucił go z tronu, a władcą ustanowił drugiego syna Jozjasza Eliakma,
którego nazwał Jojakimem (608–598). Joachaz został uprowadzony do Egiptu, gdzie
zmarł. Gdy Jojakim zmarł, królem został jego syn Jojakin (Jechoniasz, 598/597)
przez 3 miesiące.
Król Babilonii Nabuchodonozor zaatakował Judę, w tym
Jerozolimę. W 598/597 roku, za rządów Jechoniasza, nastąpiło pierwsze
przesiedlenie mieszkańców Judy do Babilonu.
Ostatnim władcą Judy został Sedecjasz (Mattaniasz)
(597–586) mianowany przez Babilończyków. Z powodu buntu obalony i uwięziony
przez babilońsiego króla Nabuchodonozor II. Sedecjasz został schwytany po
nieudanej próbie ucieczki do doliny rzeki Jordanu, oślepiony i uwięziony w
Babilonie, gdzie zmarł. W roku 587/586 nastąpiło drugie zdobycie Jerozolimy, a
w 582/581 trzecie. Nabuchodonozor wziął
Jojakina do niewoli babilońskiej. Został on ułaskawiony przez króla Babilonu
Ewil-Merodaka (662–560) w roku 560/561. (na podstawie informacji z Jr 52) i umieścił na swym dworze. "król
babiloński, w roku objęcia swej władzy ułaskawił Jojakina, króla judzkiego, i
kazał wyprowadzić go z więzienia. Rozmawiał z nim łaskawie i wyniósł jego tron
ponad tron królów, którzy przebywali z nim w Babilonie. Zdjął więc Jojakin
swoje szaty więzienne i jadał zawsze u króla przez wszystkie dni swego życia.
Król babiloński zapewnił mu stałe utrzymanie, dzień po dniu, przez cały czas
jego życia" (2 Krl 25, 27–30).
W tym okresie
aktywnie działał prorok Jeremiasz (należał do 4 wielkich proroków,
Izajasza, Ezechiela i Daniela). Zapowiadał spustoszenie Judy i Jerozolimy.
Działał przez 40 lat. Spisał swoją księgę, w której zawarł napomnienia i groźby
dla Izraelitów, zapowiedzi upadku państwa i niewoli oraz proroctwa głoszące
oswobodzenie z niewoli i ostateczne zbawienie.
Po upadku Jerozolimy Jeremiasz został najpierw włączony do grupy
Judejczyków przeznaczonych do deportacji, a następnie ułaskawiony na osobisty
rozkaz Nabuchodonozora. Prorok miał do wyboru: albo udać się do Babilonu, albo pozostać w Judzie z nieliczną
grupą ludności pozostawioną na miejscu. Wybrał opcję drugą. Udał się do
Godoliasza, administratora kraju, aby czuwać nad życiem religijnym mieszkańców.
Wkrótce jednak Godoliasz został zamordowany, a niedobitki Judejczyków po
krótkiej wojnie domowej w obawie przed zemstą Babilończyków uciekły do Egiptu,
zabierając przemocą Jeremiasza i jego sekretarza Barucha. Również w Egipcie
prorok starał się zwalczać wśród uchodźców synkretyzm religijny i
bałwochwalstwo, co spotykało się ze sprzeciwem. Zakończył życie w 585 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz