Adam

         Drugi rozdział Księgi Rodzaju zaczyna się od ustanowienia dni szabatu (dnia świętego). Ponieważ Księga ma charakter również liturgiczny autor wprowadził element pozwalający wielbić Stwórcę za Jego dzieło. Nie wiadomo kiedy w historii zaczęto wyróżniać siódmy dzień tygodnia jako święty, wolny od pracy. Wszystko wskazuje na to, że ustanowiony został z potrzeb religijnych. Jak pisze autor: [Bóg] odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając (Rdz 2,3). Przekaz jest bardzo mocny. Jeżeli Bóg wymaga odpoczynku, to co dopiero człowiek. Dzień święty jest niejako narzucony człowiekowi. Ma on jednak uzasadnienie z punktu higieny życia człowieka jak i społeczne.

          Od wersetu 2,4 rozpoczyna się drugi, starszy opis stworzenia. Jest inny od pierwszego, ma innego autora. Jaki był sens wprowadzania zamieszania redakcyjnego?

          W Księdze wykorzystano dwa źródła redakcyjne: pochodzące z tradycji jahwistycznej (X w. Przed Chr.) oraz młodszej, kapłańskiej z VI w. przed Chr. Dwa opisy świadczą też, że  nie znano odpowiedzi na stawiane pytania. Szanując jednakowo obie, zestawiono je razem. Uważano bowiem, że jedno i drugie źródło pochodzi od Boga. Końcowa redakcja Księgi Rodzaju (VI w. przed Chr.) wiąże się z koniecznością nowego zdefiniowania tożsamości ludu Izraela po utracie wolności w 586 r. przed Chr.

          Rzetelność redakcji Pisma przyczyniła się do uwiarygodnienia przekazu mimo, że dostrzega się istotne różnice w obrazach faktograficznych.

          W drugim opisie stworzenia uwypuklona jest nicość z której Bóg ulepił człowieka. W pierwszym opisie był powołany do życia na ostatku. Teraz zyskuje pierwszeństwo. Być może starsi mędrcy izraelscy lepiej dostrzegali rolę człowieka w idei Świata. Od pierwszego momentu Świat jest skazany na unicestwienie przez rozproszenie energii. Człowiek może jednak temu zapobiegać odwracają częściowo entropię (skupianie energii, maszyny parowe, silniki). Póki co, Bóg swoją mocą przeciwstawia się własnej strategii. Najlepszym przykładem uporządkowania jest powołanie życia (tchnął tchnienie życia).

          Pierwsi autorzy Księgi wyobrażali sobie sielankową relację z Bogiem. W tym celu wprowadzono pojęcie raju. Aby uwiarygodnić przekaz umieszczono raj w ujściu czterech rzek (Piszon, Gichon, Chiddekel, Perat) w Mezopotamii. Dzisiaj identyfikuje się je z Tygrysem i Eufratem, Pozostałe dwie: Piszon i Gichon nie są znane.

           Autor w obrazie raju wypowiedział się na temat fundamentalny. Czym jest dobro i zło? W tym celu opisał tajemnicze drzewo w ogrodzie, które miało symbolizować poznanie zła: Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz (Rdz 2,16–17).

          W języku hebrajskim wyraz „człowiek” brzmi adam, a ziemia adamah. Adam określa każdego człowieka.  Należy pozbyć się literalnego odczytu powołania Adama i Ewy. Tekst należy czytać: Bóg powołał człowieka.

Adam

          Le deuxième chapitre de la Genèse commence par la mise en place des jours de sabbat (saint jour). Parce que le livre est liturgique l’auteur a également introduit l'élément à louer le Créateur pour son travail. On ne sait pas quand l'histoire a commencé à distinguer le septième jour de la semaine comme un jour férié sainte. Tout indique qu'il a été établi avec les besoins religieux. Comme l'auteur écrit: [Dieu] se reposa de toute son oeuvre qu'il avait créée en la faisant (Gn 2:3). Le message est très forte. Si Dieu a besoin de repos, alors qu'est-ce qu'un homme. Le jour saint est en quelque sorte imposé à l'homme. Il est, cependant, une justification du point de soin de la vie humaine et de la société.

          De 2.4 verset commence la seconde, histoire de création plus ancienne. Il est différent du premier, a un auteur différent. Quel a été le point d'introduire la confusion éditoriale?

          Dans le livre utilise deux sources éditoriale: de la tradition yahwehist (X siècle avant Chr.). et le plus jeune, le sacerdoce du VI siècle avant notre ère. Deux descriptions indiquent, aussi, qui ne connaissent pas les réponses à les questions. Respecter les deux également, compilé ensemble. On a cru que l'un et la seconde source vient de Dieu. Le montage final du Livre de la Genèse (VI siècle avant notre ère) nécessite une nouvelle définition de l'identité du peuple d'Israël après la perte de la liberté en 586 avant notre ère.

          La fiabilité des écrits de rédaction a contribué à la légitimité du transfert, bien que reconnaît les différences significatives dans les images factuelles.

          Dans la seconde création a souligné le néant d'où Dieu forma l'homme. La première description a été apporté à la vie à la fin. Maintenant, il gagne en priorité. Peut-être les sages âgés d'Israël mieux percevoir le rôle de l'homme dans l'idée du monde. Dès le premier moment le monde est voué à l'anéantissement par la dissipation d'énergie. L'homme ne peut, cependant, être empêché entropie partiellement inversée (puissance de focalisation, les moteurs à vapeur). Jusqu'à présent, le Dieu de votre force défie sa propre stratégie. Le meilleur exemple est la mise en place de l'ordre de la vie (respiré le souffle de vie).

          Les premiers auteurs du livre imaginé relation idyllique avec Dieu. A cet effet, le concept de paradis. Pour authentifier le message placé le paradis dans la bouche des quatre rivières (Pishon, Gihon, Tigre, Euphrate) en Mésopotamie. Aujourd'hui, ils sont identifiés avec le Tigre et l'Euphrate, les deux autres: Pishon et Gihon ne sont pas connus.

          L'auteur de l'image de paradis a commenté sur le fondamental. Ce qui est bien et le mal? A cet effet, il a décrit un arbre mystérieux dans le jardin, qui était le symbole de la connaissance du mal: Tu pourras manger de tous les arbres du jardin;   mais tu ne mangeras pas de l'arbre de la connaissance du bien et du mal, car le jour où tu en mangeras, tu mourras  (Gn 2:16–17).

          En hébreu, le mot «homme» est Adam et la adamah de terre. Adam définit chaque être humain. Il faut débarrasser de la nomination d'une lecture littérale d'Adam et Eve. Le texte devrait lire: Dieu appela l'homme.