Salomon wzywa swój lud do wierności Panu: Niech wszystkie ludy świata dowiedzą się, że jedynie Pan jest Bogiem, a innego nie ma (1 Krl 8,60).
Za czasów Salomona elita kapłanów zaczęła gromadzić dotychczasowe święte pisma, elementy narodowej tradycji jahwistycznej oraz ustalać własną. W pałacu znajdowały się archiwa. Zapraszani byli różni specjaliści (od sztuki pisania, eleganckiej wymowy) z okolicznych krajów. Kontakt z kulturą międzynarodową zaowocował w literaturze mądrościowej. Salomon wprowadził swój lud w ogólną cywilizację.
Pomimo „zażyłości” z Bogiem, Salomon dopuszcza się niewierności wobec Niego. Zezwala swoim licznym (1000) cudzoziemskim żonom uprawiać kulty innych bogów. Upodobanie Salomona do cudzoziemskich kobiet będzie przyczyną jego upadku. Grzech nie omija nawet tych, którzy deklarują swoje bezgraniczne oddanie Bogu.
Od syna Salomona Roboama (931–914) (biblia Tysiąclecia BT) podaje okres panowania kolejnych władców. Zwiastuje to historyczność postaci.
Po śmierci Salomona ok. 930/931 r. przed Chr. królestwo rozpada się na dwie części: południową Judę rządzoną przez syna Salomona Roboama 931–914) i północną Izrael rządzony przez Jeroboama 1 (932–910). Jeroboam wprowadza kult bałwochwalczy. Powołuje kapłanów ze zwykłego ludu. Praktyki Jeroboama nie były Bogu miłe.
W Judzie ponownie powróciły stare obrządki pogańskie i nierząd sakralny. I pomyśleć jak szybko człowiek może odwrócić się od Boga?!
Izrael z Judą stanęli na wojennej ścieżce.
Po Roboamie władzę przejął jego syn Abijjam (914–911). Nie Był on miły Panu.
Studiując Biblię Tysiąclecia wyd. Pallottinum, Poznań Warszawa 1980, roku, Pierwszą Księgę Królewską napotkałem sprzeczność. "Król Judy Abijam (914–911) był synem córki Abiszaloma Maak" (1 Krl 15,2). Podobnie pisze, że jego następca Asa był synem tej samej matki Maak. W wersecie 1 Krl 5,8 pisze: „Syn jego Asa został w jego miejsce królem”. Poprawniej jest brat, a nie syn! A więc: Po śmierci Abijjam władzę przejął jego brat (następca) Asa (911–870), a nie jego bezpośredni syn. Był on miły Panu: "kazał wysiedlić z kraju uprawiających nierząd sakralny7 i usunął wszelkie bożki, które zrobili jego przodkowie." (1 Krl 15,12).
Po śmierci Asa władzę przejął jego syn Jozafat (870–848). Był on miły Panu.: " Usunął też z kraju resztę uprawiających nierząd sakralny, który trwał za czasów jego ojca. " (1 Krl 22,47).
w Izraelu, po śmierci Jeroboama 1 władzę przejął jego syn Nadab (909–908). Nie Był on miły Panu. Zabił go Basza i przejął władzę (908–885). Po śmierci Basza władzę przejął jego syn Ela (885–884). Zabił go Zimri i on przejął władzę (884). Po śmierci Zimri przejął władzę Omri (884–873). Po śmierci Omri przejął władzę jego syn Achab (873–853).
W czasach Achaba (873–853/4 przed Chr.) w królestwie Izraela Bóg powołał proroka Eliasza. Achab, dzięki małżeństwu z Izebel, córką króla Tyru Etbaala, zyskał potężnego sprzymierzeńca. Miało to zgubne następstwo religijne, gdyż Achab pozwolił żonie wprowadzić kult Baala i Aszery, dla których nawet wzniósł świątynie w Samarii. Izebel szczególnie prześladowała Eliasza, innych proroków oraz wszystkich wyznawców Jahwe. Eliasz upomina króla Achaba i czyni cuda. Namaszcza swojego następcę – Elizeusza. Eliasz został wzięty do nieba (podobnie jak Henoch Rdz 5,24). Obraz ten jest sygnałem istnienia świata nadprzyrodzonego. Wzięcie Eliasza do nieba jest wydarzeniem o ogromnym znaczeniu religijnym i teologicznym, pełnym symboliki i inspirującym wiernych do refleksji nad wiarą, śmiercią i życiem wiecznym.
W Judzie obejmuje władzę Jozafat (870–848). Był on postacią pozytywną. Wprowadził odnowę religijną w kraju i usunął nierząd sakralny. Następni królowie: Joram (848–841) i jego syn Ozochiasz (841–861) i z powrotem powrócili do praktyk bałwochwalczych. Ochozjasz był najmłodszym synem króla Jorama i jego żony Atalii, córki izraelskiego króla Achaba.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz