Matthieu (23) i tłumaczenie

          Matthieu rappelle l'autre parabole encore associée à l'enseignement de Jésus. Dans la parabole Les deux fils (Matthieu 21:28–32) représentés sont deux attitudes. Tout d'abord, un règlement pour le bien de la paix, ne donnant aucun effet et l'opposition, qui se désagrège et donne la repentance. Parfois, il est préférable d'attendre et de donner une chance pour la conversion de leur propre gré.

          Dans la parabole Les vignerons homicides (Matthieu 21:33–46) est montré ingratitude des hommes. Le propriétaire (Dieu) a préparé toute l'existence propre. Il a loué le vignoble. Après un temps, il a voulu apporter à la récolte. Il a rencontré l'arrogance et la froideur. L'ingratitude humaine ne connaît pas de limites. Surtout aujourd'hui, il ya peu de réflexes d'action de grâces à Dieu pour Ses dons généreux. Il semble que chaque tout correctement. Idéalement, que Dieu ne gêne pas.

          Je reconnais que tous les paraboles sont près de moi. La parabole Le repas des noces (Matthieu 22:1–14)  appartient à ceux qui ne le font pas vraiment. Même si nous savons qu'il est une allégorie et n'a rien à voir avec la vérité historique, il est ma sensibilité à l'histoire des histoires mises à l'épreuve. Presque chaque détail de l'histoire soulève l'adrénaline. Il dérange que les Juifs ont été invités par le roi, ne voulant pas vraiment venir au mariage de son fils. Certains clients, même tuent invitant. Il est totalement incompréhensible détail. Le roi répond représailles. Verser le sang, et la ville est en feu. Le roi dit à télécharger les visiteurs occasionnels. L'un d'eux est habillé correctement. Le roi punit lui lié et jeté. L'histoire complète des émotions négatives à venir à une conclusion définitive: parce que beaucoup sont appelés, mais peu sont choisis (Matthieu 22:14). Pour devenir un enseignement parabole, que vous avez à faire beaucoup d'hypothèses. Je me réfère à une note. Je serais heureux de fuir cette parabole.

          Dans la péricope L'impôt de César  (Matthieu 22:15–22) est un message très important: Rendez donc à César ce qui est à César, et à Dieu ce qui est à Dieu (Matthieu 22:21). Malgré le contenu très expressif, très souvent, ce message est délibérément ignoré, inaperçu. Les fidèles (trop zélé) croient que tout ce qui se passe sur le terrain ont besoin d'attacher avec Dieu. Est-ce ce que Dieu voulait? Il voulait, mais pas comment ça se passe. Dieu est un Dieu discrète. Tout de cette expérience. Par rapport à la population est subalternes. Soutient constamment la vie dans l'existence. Dieu a donné à l'homme la possibilité de mise en œuvre complète. Soyez féconds, multipliez, remplissez la terre, et l'assujettissez [selon votre volonté] (Genèse 1:28). Comme vous faites votre sommeil de lit, donc vous  allez dormi (proverbe polonais). Dieu n'a pas l'intention d'interférer dans les plans humains, des projets et des lois. Il est tout au sujet de notre côté éthique et spirituel. L'Etat doit être laïque au sol. Tolérance devrait être la vertu humaine le plus important. Vous devez respecter les opinions et les croyances des autres. De ne pas exposer la croix de ridiculiser et les insultes sont intérêt chrétienne. Croix doit être attentivement et respectueusement déplacer le parlement de placer plus digne (cas de la Pologne). Combien de temps pseudo-chrétiens se construire une plate-forme politique sur la croix chrétienne?! La piété ne consiste pas à dire publiquement au Seigneur, Seigneur. Vous avez à vivre l'enseignement du Christ et le témoignage au Christ, l'amour pour le prochain. Cela suffit. Je lance un appel aux politiciens de la raison et de l'équité. Ne soyez pas fous et des fanatiques peur. Prenez soin de l'ordre laïque, juridique et laïque, et observer le cœur de la foi. Priez dans la chapelle de la puissance pour diriger le pays. Votre vrai visage va sûrement remarqué, sans manifestation de religiosité. Laissez vos yeux brillent dans l'esprit de la vérité et de l'amour. Montrez-moi le monde comment vous devriez vraiment se comporter laïcs catholiques. Ne pas trop compter sur la tradition de nos pères. Il est également en soi souvenirs coupables et condamnables.

          Les Sadducéens ne croyaient pas à la résurrection, à la condition qu'à cette époque, on pensait plus sur le soulèvement (la sortie de la tombe après la récupération). Ils se tournèrent vers Jésus avec des anecdotes pour expliquer à son mari qui comprendra une femme après la résurrection, qui dans la vie a eu sept maris. Jésus répondit, a révélé le mystère du plan de Dieu: Car, à la résurrection, les hommes ne prendront point de femmes, ni les femmes de maris, mais ils seront comme les anges de Dieu dans le ciel (Matthieu 22:30). Le demandeur a été surpris, comme, d'ailleurs, et aujourd'hui, beaucoup d'une personne religieuse. Ils seront comme les anges de Dieu dans le ciel (ibid). Il est difficile de comprendre que ce qui dans la vie était très important, perd de son importance dans le futur. Plus d'une personne au moment du décès du conjoint vivant l'espoir de réunion imminente avec lui dans les cieux. Maintenant, il entend qu'il n'a pas d'importance. Informations Jésus assaut la loi humaine et de l'ordre. En effet, humainement parlant, difficile à comprendre, mais pour comprendre, il faut regarder l'ensemble du concept et l'idée de l'existence humaine et de l'existence. Mon explication n'a pas tous en profiter.

          Dieu appela l'homme pour mener à bien leurs plans, et non des hommes. Voici ce que nous avons lu, est que l'homme a participer aux travaux de l'univers. Comme la Sainte Ecriture dit: Dieu est un Dieu «jaloux» (Exode 34:14; Deutéronome 4:24; 5,9; Josué 24:19; Nahum 1:2). Il a appelé l'homme pour lui et ses plans. Quels sont d'autres plans pour les humains, personne ne sait. Connaissant l'amour de Dieu à l'homme doit confier que tout ce que Dieu a prévu pour lui est bon. Pour la vie de l'homme est le rôle principal de la procréation. Dans le même homme durcit son esprit pour atteindre la perfection. Dans le mariage, il ya du plaisir, mais vraiment cette période de lutte et de responsabilité amer. En elle, nous apprenons à aimer, afin de parvenir à l'amour du Christ. L'amour est plus grand que l'amour conjugal, parce qu'il applique à toutes les personnes (comparer avec l'amour de sœur Teresa de Calcutta aux malades et aux pauvres). Vu sous cet angle, le mariage est un théâtre humain et mondain. Un pas important, mais le plus important. Car Dieu compte chaque personne individuellement. Chaque passage du rapport à la vie de Dieu, et pas de conjoint ou les enfants. À propos de ce oublie souvent les parents qui veulent toujours protéger leurs enfants et risquent leur tête dans leur défense. La vérité est que tout le monde est l'artisan de sa propre fortune. Les parents ne sont pas responsables pour les péchés des enfants et vice-versa. Gardez ceci à l'esprit. Qui peut se plonger dans ce sujet sans préjugés et les habitudes humaines, doit être vu dans la justice de Dieu, une justice universelle et personnelle.

Tłuamaczenie

          Mateusz przywołuje inne jeszcze przypowieści związane z nauką Jezusa.  W Przypowieści o dwóch synach (Mt 21,28–32) zobrazowane są  dwie postawy. Pierwsza, ugoda dla świętego spokoju, nie dająca żadnego efektu oraz sprzeciw, który kruszy się i daje opamiętanie. Czasem warto poczekać i dać szanse nawrócenia z własnej woli.

               W Przypowieści o przewrotnych rolnikach (Mt 21,33–46) ukazana jest niewdzięczność ludzka. Właściciel (Bóg) przygotował wszystko na właściwą egzystencję. Winnicę oddał w dzierżawę. Po czasie chciał zebrać plony. Spotkał się z arogancją i oziębłością. Niewdzięczność ludzka nie zna granic. Szczególnie dzisiaj, mało jest odruchów dziękczynienia Bogu za Jego hojne dary. Wydaje się, że każdemu wszystko się należy. Najlepiej, aby Bóg nie przeszkadzał.

           Przyznaję, że nie wszystkie przypowieści są mi bliskie. Przypowieść o uczcie królewskiej (Mt 22,1–14) należy do tych, których nie bardzo lubię. Mimo, że wiem, że jest to przypowieść alegoryzująca i nie ma nic wspólnego z prawdą historyczną, to jednak moja wrażliwość na historię opowieści wystawiona jest na próbę. Prawie każdy szczegół tej historii podnosi adrenalinę. Denerwuje, że zaproszeni Żydzi przez króla, nie bardzo chcąc przyjść na ucztę weselną jego syna. Niektórzy goście  nawet zabijają  zapraszających. To kompletnie niezrozumiały szczegół. Król reaguje odwetem. Leje się krew, a miasto płonie. Król każe ściągnąć przypadkowych gości. Jeden z nich nie jest ubrany należycie. Król karze go związać i wyrzucić. Opowiadanie pełne złych emocji, aby dojść do końcowego wniosku: bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych (Mt 22,14).  Aby przypowieść stała się dydaktyczna, trzeba dokonać wiele założeń. Odsyłam do przypisu. Ja chętnie uciekam od tej przypowieści.

          W perykopie Sprawa podatku (Mt 22,15–22) jest bardzo ważny przekaz: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga (Mt 22,21). Mimo bardzo wyrazistej treści, bardzo często przekaz ten jest celowo pomijany, niezauważany. Wierni (nadgorliwi) uważają, że wszystko, co się dzieje na ziemi trzeba związać z Bogiem. Czy tego chciał Bóg? Chciał, ale nie tak, jak to się dzieje. Bóg jest Bogiem dyskretnym. Wszyscy to doświadczają. Względem ludzi jest służebny. Stale podtrzymuje życie w istnieniu. Bóg dał człowiekowi możliwość pełnej realizacji. Czyńcie sobie ziemię poddaną według waszej woli (Rdz 1,28). Jak sobie pościelimy, tak się i wyśpimy. Bóg nie ma zamiaru wtrącać się do ludzkich planów, projektów, ustaw. Jemu chodzi wyłącznie o naszą stronę etyczną i duchową. Państwo powinno być do gruntu świeckie. Tolerancja powinna być najważniejszą ludzką cnotą. Trzeba uszanować cudze poglądy i wierzenia. Nienarażanie krzyża na pośmiewisko i wyzwiska są w chrześcijańskim interesie. Krzyż trzeba pieczołowicie i z szacunkiem przenieść z sejmu na miejsce godniejsze. Jak długo pseudochrześcijanie będą budować sobie platformę polityczną na chrześcijańskim krzyżu?! Pobożność nie polega na tym, aby publicznie mówić Panie, Panie. Trzeba żyć nauką Chrystusa i świadczyć o Chrystusie miłością do bliźniego. To wystarczy. Zwracam się do polityków o rozsądek i uczciwość. Nie bójcie się głupców i fanatyków. Dbajcie o porządek laicki, prawny i świecki, a w sercu zachowujcie wiarę. Módlcie się w kaplicy o siłę kierowania państwem. Wasze prawdziwe oblicze zostanie na pewno zauważone, bez demonstracji religijności. Niech w waszych oczach zabłyśnie duch prawdy i miłości. Pokażcie światu jak naprawdę powinien zachowywać się świecki katolik. Nie powołujcie się zbytnio na tradycję naszych ojców. Ma ona w sobie również grzeszne i naganne wspomnienia.

           Saduceusze nie wierzyli w zmartwychwstanie, z tym że w owym czasie myślano raczej o zmartwychpowstaniu (wyjściu z grobu po ożywieniu). Zwrócili się oni do Jezusa z anegdotą, aby wyjaśnił do którego męża należeć będzie kobieta po zmartwychwstaniu, która za życia miała siedmiu mężów. Jezus odpowiadając, ujawnił tajemnicę zamysłu Boga: Przy zmartwychwstaniu bowiem nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie (Mt 22,30). Pytający byli zaskoczeni, jak zresztą i dzisiaj niejedna osoba wierząca. Tam wszyscy będą jak aniołowie w niebie (tamże). Trudno pojąć, że to, co za życia było bardzo ważne, traci swoje znaczenie w przyszłości. Niejedna osoba w chwili śmierci współmałżonka żyje nadzieją rychłego spotkania się z nim w niebie. Teraz słyszy, że nie ma to większego znaczenia. Informacja przekazana przez Jezusa burzy ludzki ład i porządek. Faktycznie, po ludzku, trudno to pojąć, ale aby zrozumieć, trzeba zapoznać się z całą koncepcją i zamysłem ludzkiego istnienia i egzystencji. Moje wyjaśnienie nie wszystkim się spodoba.

          Bóg powołał człowieka do realizacji swoich planów, a nie ludzkich. To, co możemy już odczytać, to to, że człowiek ma współuczestniczyć w dziele budowy wszechświata. Jak mówi Pismo święte: Bóg jest Bogiem „zazdrosnym” (Wj 34,14; Pwt 4,24; 5,9; Joz 24,19; Na 1,2).

Powołał człowieka dla siebie i swoich planów. Jakie ma dalsze plany wobec ludzi, tego nikt nie wie. Znając miłość Boga do człowieka należy zawierzyć, że wszystko co Bóg zaplanował jest dla niego dobre. Za życia główną rolą człowieka jest prokreacja. Przy tym człowiek hartuje swojego ducha, aby osiągnąć doskonałość. W małżeństwie występują przyjemności, ale tak naprawdę to okres ciężkich zmagań i odpowiedzialności. W nim uczymy się kochać, tak aby osiągnąć miłość Chrystusową. Miłość ta jest większa od miłości małżeńskiej, bo odnosi się do wszystkich ludzi (porównaj z miłością siostry Teresy z Kalkuty do chorych i biednych). Patrząc z tej perspektywy, małżeństwo to theatre ludzki i przyziemny. Ważnym, ale nie najważniejszym. Dla Boga liczy się każdy człowiek indywidualnie. Każdy zda Bogu sprawozdanie z własnego życia, a nie współmałżonki, czy dzieci. O tym często zapominają rodzice, którzy zawsze chcą chronić swoje dzieci i nadstawiać własne głowy w ich obronie. Prawda jest taka, że każdy jest kowalem swojego losu. Rodzice nie odpowiadają za grzechy dzieci i odwrotnie. O tym należy pamiętać. Kto potrafi wgłębić się w tę tematykę, bez ludzkich uprzedzeń i przyzwyczajeń, powinien dostrzec w tym sprawiedliwość Bożą, uniwersalną i sprawiedliwość osobową.