Les pharisiens essayant de
mettre Jésus à l'épreuve, lui
demandèrent: Maître, quel est
le plus grand commandement de la loi (Matthieu 22:36) ? Jésus répondit: Tu aimeras le Seigneur, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme,
et de toute ta pensée. C'est
le premier et le plus grand commandement. Et voici le
second, qui lui est semblable: Tu aimeras ton prochain comme toi-même. (Matthieu 22:37–39). Cette fois, Jésus
fait référence à l'Ancien Testament dans lequel il est écrit:
Tu
aimeras l'Éternel, ton Dieu, de tout ton coeur, de toute ton âme et de toute ta
force (Deutéronome 6:5).
Tu
ne te vengeras point, et tu ne garderas point de rancune contre les enfants de
ton peuple. Tu aimeras ton prochain comme toi-même. Je suis l'Éternel (Lévitique 19:18).
Comme il donne Jésus: De
ces deux commandements dépendent toute la loi et les prophètes (Matthieu 22:40).
Ce sujet ne soit pas un visionnaire, mais rappelle la loi éternelle établie par la volonté du Père et les
pères de leur nation. Il est à noter que, à la fin du verset: Tu aimeras ton prochain
comme toi-même (Lévitique 19:18). Comment faut-il comprendre les mots comme toi-même?
Pas tout le monde admet aimer vous-même. Les défauts les plus communs
qui voit dans sa propre apparence,
causant plus de ressentiment et complexes.
Eh bien, il est pas l'amour à propos de votre look, mais l'acceptation de vous-même en tant qu'être. L'homme n'a pas toujours
conscience, mais défend intuitivement
son peuple (l'existence). Il a reçu l'approbation pour l'autre, même lors de la détection
faute à son image. Rarement homme est haï
l'autre (sauf pour
ses propres péchés et actions). Le
subconscient lui dit qu'il est
un homme important pour lui-même.
Pour l'autre peut
demander en pleine confiance. Les
pères et les prophètes homme
suggèrent que la même mesure de la nécessité de mesurer les autres, qui
possèdent la personne. Ainsi, il est donné un moyen
universel d'aimer votre voisin,
mais un rapport, basé sur la sensation interne pour
chaque être humain. Tout le monde peut répondre lui-même, le meilleur de leurs pensées et leurs besoins. L'amour de votre cœur, pas
l'esprit, il devient très personnelle. Est rempli de chaleur interne. Tant de choses peuvent
vous donner de vous-même, combien ont un pour l'autre. Dans cette formulation, on peut le voir
à respecter la volonté humaine individuelle. Tout le monde aime à mesurer leur richesse émotionnelle. L'amour ne
peut pas être quelque chose d'artificiel, appris ou défini. Je
suis ce que je suis. Je adore
la façon dont je peux.
Sur la préexistence de Jésus Christ, il est assez difficile. Filozoteizm réfutation de la doctrine officielle proclamée par l'Eglise. Heureusement, je ne suis pas seul. Beaucoup de gens, comme moi, pense à la
préexistence de Jésus comme exagérée,
conceptuellement complexe, et en fait inutile pour la gloire de Jésus.
Il semble que l'erreur de l'Eglise était (et est) l'adoption de l'Écriture comme le travail littéralement inspiré[1].
La situation est différente quand
on pense que les écrivains
sacrés ont été inspirés. Avec ce
fait d'accord. Prologue de l'Évangile. Jean, qui
indique la pré-existence de Jésus, est une cause de grande confusion. Aujourd'hui, les chercheurs plaident pour
la lecture prologue inutile. Les résultats ont
tendance à trouver que le prologue
de Jean est intraduisible, pas tout à fait claire et compréhensible.
Cette question lors de la discussion
sera l'Evangile de
Saint Jean.
De même, le
texte de Matthieu. Une lecture attentive du texte péricope Le Messie,
Fils de Dieu (Matthieu 22:41–40) montre que le sujet déclenché par
Jésus est pas expliquée par lui à la fin. Il a sondé les pharisiens: Que pensez-vous du Christ? De
qui est-il fils?
(Matthieu 22:42). Ils répondent. Jesus est le fils de
David. Alors Jésus cite le Psaume (du moins le dit l'évangéliste), dans
lequel il est écrit que Dieu dirige Oracle à la personne (le
Seigneur), qui est devant David: Le
Seigneur a dit à mon Seigneur: Assieds-toi à ma droite, Jusqu'à ce que je fasse
de tes ennemis ton marchepied?(Matthieu 22:44). Cette personne ne peut être à la fois
devant David (le Père) et après David (comme
le Fils). Jésus est pas de cette contradiction logique, parce que sans doute qu'il
est opposé à ce concept. Comme je
l'ai suggéré, Jésus n'a pas été
favorable à la notion de l'identifier
avec le Messie prévisible. En fin de
compte, il a accepté de cela,
mais plus de confort
que de la vérité. Jésus n'a jamais voulu jouer le rôle de libérateur du
peuple juif. Il a limité sa
mission de Rédempteur des âmes.
Il était le roi spirituel
des Juifs. Nous devons aussi nous rappeler que toute prophétie
est une description inexacte des événements futurs, mais signe avant-coureur que quelque chose va se passer. Les prophéties
sont conditionnés par les activités
humaines. Nous devons accepter le
fait qu'ils ne peuvent jamais vérifier.
La péricope Le Messie, Fils de Dieu (Matthieu
22:41–45) témoigne des dilemmes de Jésus. Alors, elle demande et
les sondages. Pose des questions sur le messie aussi ses
disciples. Il montre la
contradiction dans le raisonnement. Malgré un tel message
clair, l'enseignement de l'Eglise ne veut pas voir. Suivant
pousse le concept de la trinité de Dieu. Heureusement
chose du passé en laissant lentement âge dans
lequel Jésus attribué non
seulement les déclarations qui daignent
accepter l'exégèse allemande dirigée par R.
Bultmanem[2]. Quelles surprises et fascine dans l'Écriture est sa multicouche et
d'intemporalité. Certaines pièces sont d'une grande actualité aujourd'hui. Il semble que de nombreux mystères tient encore une Écriture extraordinaire.
Dans les scribes d'avertissement
(Matthieu 23,1–12 péricope) Jésus avertit: Faites donc et observez tout ce qu'ils vous disent; mais
n'agissez pas selon leurs oeuvres. Car ils disent, et ne font pas. Ils lient des fardeaux pesants, et les mettent sur les épaules des
hommes, mais ils ne veulent pas les remuer du doigt. Ils font toutes leurs actions pour être vus des hommes. Ainsi, ils
portent de larges phylactères, et ils ont de longues franges à leurs vêtements; ils aiment la première
place dans les festins, et les premiers sièges dans les synagogues; ils aiment à être salués
dans les places publiques, et à être appelés par les hommes Rabbi, Rabbi.
Mais vous, ne vous
faites pas appeler Rabbi; car un seul est votre Maître, et vous êtes tous
frères. Et
n'appelez personne sur la terre votre père; car un seul est votre Père, celui
qui est dans les cieux. Ne vous faites pas appeler directeurs; car un seul est votre
Directeur, le Christ. Le plus grand parmi vous sera votre serviteur (Matthieu
23:3–11). Jésus lui-même n'a pas attendre des organisations
religieuses. Il était un relais individuel de l'état de lire les enseignements
de la vérité venant du Père. Il a travaillé directement avec les gens. Ses
enseignements doivent être lus dans l'esprit de juste une telle procédure.
Jésus attend des attitudes religieuses résultant nécessairement de
l'appartenance à une communauté. Religion, spiritualité est les aspects
spirituels et personnels de chaque être humain. Cette relation individuelle
avec le Père, et de la foi. Tout homme à sa manière a dans son cœur les choses
de Dieu. L'église en tant qu'organisation reconnue religion plus large et au
niveau communautaire. Remplit les autres commandements de Jésus, par exemple.
L'amour du prochain, mais la façon dont déforme les enseignements semi-pur de
Jésus. Donc, ce malgré l'interdiction de Jésus, les prêtres usurpent le nom de
"Père" (religieux), et le premier de ces style «saint». Ministères
ecclésiaux sont très bien payés, et peuvent être comparées à des services
commerciaux et non à des services religieux. Bishop tribunaux sont un exemple
de démantèlement et l'abandon des attitudes du Serviteur de Dieu. La tentation
du pouvoir et de la richesse ne ressemblent pas à un pauvre Enseignant.
Faryzeusze chcąc wystawić Jezusa na próbę,
zadali Mu pytanie: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe? (Mt 22,36). Jezus odpowiedział: Będziesz
miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim
umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do
niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego (Mt 22,37–39). Tym razem
Jezus powołał się na Stary Testament, w którym napisane jest:
Będziesz miłował Pana,
Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych
sił (Pwt 6,5).
Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy
do synów twego ludu, ale będziesz miłował bliźniego jak siebie samego (Kpł 19,18).
Jak sam podaje Jezus: Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy» (Mt 22,40). W tym temacie nie jest
odkrywczy, ale przypomina odwieczne prawo ustanowione z woli Ojca i ojców swego
narodu. Warto zwrócić uwagę na zakończenie wersetu: będziesz miłował
bliźniego jak siebie samego
(Kpł 19,18).
Jak należy rozumieć słowa: jak siebie
samego?
Nie
każdy przyznaje się do kochania siebie samego. Najczęściej wady, jakie
dostrzega się we własnym wyglądzie, powodują raczej niechęć i kompleksy. Otóż
nie chodzi tu o kochanie swojego wyglądu, lecz akceptację siebie jako
istnienia. Człowiek nie zawsze jest tego świadomy, ale intuicyjnie broni swojej
osoby (istnienia). Ma dla siebie aprobatę, nawet gdy dostrzega usterki w swoim image. Rzadko kiedy człowiek jest w
nienawiści do siebie (chyba, że do własnych grzechów i poczynań). Podświadomość
podpowiada mu, że jest kimś ważnym dla siebie samego. Do siebie może zwrócić
się z pełnym zaufaniem. Prawa ojców i
proroków podpowiadają, że taką samą miarą trzeba mierzyć innych, co
własną osobę. Tym samym nie podany jest jakiś uniwersalny sposób miłowania
bliźniego, lecz względny, w oparciu o wewnętrzne wyczucie każdego człowieka.
Każdy może sobie odpowiedzieć sam, na miarę własnych przemyśleń i potrzeb.
Miłość wychodząca z serca, a nie z rozumu, staje się bardzo osobista.
Napełniona jest wewnętrznym żarem. Tyle można dać z siebie, ile mam dla siebie.
W tym sformułowaniu można dostrzec uszanowanie indywidualnej woli człowieka.
Każdy kocha na miarę własnego bogactwa uczuciowego. Miłość nie może być czymś sztucznym,
wyuczonym czy zdefiniowanym. Jestem jaki jestem. Kocham tak, jak potrafię.
Temat preegzystencji Jezusa Chrystusa jest dość trudny. Filozoteizm
polemizuje z oficjalną nauką głoszoną przez Kościół. Na szczęście nie jestem
osamotniony. Wiele osób, podobnie jak ja, uważa temat preegzystencji Jezusa za
przerysowany, koncepcyjnie złożony, a w gruncie rzeczy niepotrzebny dla chwały
Jezusa.
Wydaje się, że błędem Kościoła było (i jest) przyjęcie Pisma świętego za
dzieło literalnie natchnione[1].
Inaczej wygląda sytuacja, gdy uważa się, że natchnieni byli hagiografowie. Z
tym absolutnie się zgadzam. Prolog w Ewangelii św. Jana, który wskazuje na
preegzystencję Jezusa, jest przyczyną wielkiego nieporozumienia. Dziś uczeni
spierają się przy odczytywaniu sensu prologu. Wyniki zmierzają do stwierdzenia,
że prolog Janowy jest nieprzekładalny, nie do końca jasny i zrozumiały. Będzie
o tym mowa przy omawianiu Ewangelii wg
św. Jana.
Podobnie jest z tekstem Mateusza. Uważna lektura tekstu perykopy Mesjasz Synem Bożym (Mt 22,41–40)
pokazuje, że wywołany temat przez Jezusa nie jest przez Niego wyjaśniony do
końca. Jezus sondował faryzeuszy: Co
sądzicie o Mesjaszu? (Mt 22,42). Odpowiadają, że jest synem Dawida.
Wtedy Jezus przywołuje psalm (przynajmniej tak twierdzi ewangelista), w którym
napisane jest, że Bóg kieruje wyrocznię do Osoby (Pana), która jest przed
Dawidem: Wyrocznia Boga dla Pana mego: siądź po mojej prawicy (Mt 22,44). Osoba
ta nie może być jednocześnie przed Dawidem (jako Ojciec) i po Dawidzie (jako
Syn). Jezus nie owej logicznej sprzeczności, bo prawdopodobnie sam jest
przeciwny tej koncepcji. Jak sugerowałem, Jezus nie był przychylny
koncepcji utożsamiania Go z prorokowanym mesjaszem. W końcu przystał na to,
ale bardziej z rozsądku niż z prawdy. Jezus nigdy nie chciał pełnić roli
wyzwoliciela narodu żydowskiego. Ograniczał swoje posłannictwo do Odkupiciela
dusz. Był Królem duchowym Żydów. Trzeba również pamiętać, że wszelkie proroctwa
to niedokładny opis przyszłych wydarzeń, lecz zwiastun, że coś się wydarzy.
Proroctwa są uwarunkowane przez działania ludzkie. Trzeba przyjąć, że mogą też
nigdy się nie sprawdzić.
Perykopa Mesjasz Synem Bożym (Mt 22,41–46)
świadczy o rozterkach Jezusa. Pyta więc i sonduje. Zadaje pytania o mesjaszu
również swoim uczniom. Wykazuje
sprzeczność w rozumowaniu. Pomimo tak wyraźnego przesłania, nauka Kościoła nie
chce jej dostrzec. Dalej forsuje koncepcję troistości Boga. Na szczęście do lamusa powoli odchodzi
epoka, w której Jezusowi przypisać wolno tylko te wypowiedzi, które raczyli
zaakceptować egzegeci niemieccy na czele z R. Bultmanem[2].
To,
co zaskakuje i fascynuje w Piśmie świętym to jego wielowarstwowość i
ponadczasowość. Niektóre fragmenty są bardzo aktualne i dzisiaj. Wydaje się, że
wiele jeszcze tajemnic przechowuje to niezwykłe Pismo. W perykopie Ostrzeżenie przed uczonymi w Piśmie
(Mt 23,1–12) Jezus przestrzega: Czyńcie więc
i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie
naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na
ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać.
Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne
miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na
rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się
Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo
też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w
niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko
wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się
wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony (Mt 23,3–11).
Jezus sam nie zakładał organizacji kościelnych. Był indywidualnym przekaźnikiem
nauk odczytanych ze stanu Prawdy pochodzące od Ojca. Działał bezpośrednio wśród
ludzi. Jego nauki należy odczytywać, w duchu takiego właśnie postępowania.
Jezus oczekiwał postawy religijnej niekoniecznie wynikającej z przynależności
do wspólnoty. Religia, duchowość to duchowe i indywidualne aspekty każdego
człowieka. To indywidualny stosunek do Ojca i wiary. Każdy człowiek na swój
sposób ma w swoim sercu sprawy Boże. Kościół jako organizacja ujmuje religię
szerzej i na płaszczyźnie wspólnotowej. Wypełnia inne przykazania Jezusa, np.
miłości bliźniego, ale przy okazji wypacza częściowo czystą naukę Jezusa. Tak
też mimo zakazu Jezusa, kapłani uzurpują sobie nazwę „ojcze” (duchowny), a
pierwszego z nich tytułują „świętym”.
Posługi kościelne są mocno opłacane, i można je porównać do usług
zarobkowych, a nie do posług religijnych. Dwory biskupie są przykładem
demontażu i odejścia od postaw sługi Bożego. Pokusa władzy i majętności w
niczym nie przypominają biednego Nauczyciela.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz