Jésus a été capturé. Les étudiants dispersés. Il dissemblables. Leur maître, qui a fait tant de miracles, il ne peut pas se défendre. Il est difficile de prendre
mes marques tout. Les élèves ne sont pas trompés? Non, cela est impossible. Il
était pour eux comme crédible. Le Suprême Conseil veut accuser et condamner Jésus. Il est préférable de sacrifier que de perdre les pères de la
religion.
Les chefs
des prêtres et les enseignants des écrits de mutuellement absoudre, de traduire et
propre. Ils ont dû faire
un choix contraire à leur science. Ils
sont conscients de cela. Dieu est leur
témoignage,
qu’ils veulent bien fait. Les prêtres demandent à Jésus: si tu es le Christ, le Fils de Dieu (Matthieu 26:63). Il
admet ouvertement: Tu l'as dit (Matthieu 26:64). Cependant, le conditionnement continue: je vous le déclare, vous verrez désormais le Fils de l'homme assis à la
droite de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Matthieu
26:64). Non veut vraiment renoncer
à leur propre identité humaine vivante. Octroi, cependant, à prorokowanego Messie lui donne un laissez-passer
pour les victimes choisies. Et ce qui se passe. Il est tombé verdict : Il mérite la mort. (Matthieu 26:66). L'apôtre Pierre est
dévastée.
Son maître
lui-même à la mort, il ne se défend pas, ne se battent pas pour sa
vie. Aucune aide. Peter se sent même trahi
par
son Maître. Sont
soumis à leur désespoir et lui refuser à trois reprises: Je ne connais pas cet homme (Matthieu
26:72). Coq qui chante lui
rappelait les paroles de Jésus: Avant que le coq chante, tu me renieras trois
fois. Et étant sorti, il pleura amèrement (Matthieu
26:75). Ile éclate
en sanglots. Drame et le désespoir.
Jésus a été condamné et remis au gouverneur romain Ponce Pilate. Matthieu avait
été témoin des événements. Il
savait une prophétie de Jérémie[1].
Selon son point de vue et les concepts littéraires présentés derniers moments de Judas (Matthieu 27:3–10).
L'atmosphère du drame, l'injustice également
accordée à Judas. Il voulait
aussi quelque chose de différent. Il rêvait de, peut-être, une bonne position
ministérielle. Il a également omis de Jésus. Où sont le triomphe
promise, où le roi, où la liberté promise du
peuple juif? Judas était convaincu
que Jésus était innocent face avec des soldats romains. Aucun de ces marasme après
leur départ. Il a disparu, comme
ils le voulaient fit battre de verges, ou jeter de la ville. Oui,
il a trahi Jésus, mais il pense que
cela permettra d'accélérer son triomphe.
Maintenant, tout pris dans la tête. Jésus est condamné. Il n'y a aucune indication qu'ils vont défendre. Il pensait – Dieu, ce que je dois mettre mon. Judas
se repentit et confessa: J'ai péché en livrant le sang innocent (Matthieu 27:4). Aux yeux de Dieu, il était déjà pénitent. La confession du péché et de tristesse pour son acte (le péché) lui
a donné une chance au salut. Il se tourna 30
srebników et le désespoir de son se pendre. Judas
ne savait pas que Dieu peut lui pardonner pour trahison et que l'amour de Dieu est plus grand que le pire du péché humain.
La sentence de Jésus à la dignité du roi provoque en même
temps son silence. Jésus ne
répond pas à une question. Pilate
gagne respect pour Jésus. Il voit en lui une
personnalité extraordinaire. Peu de gens comprennent,
mais estime que cela est à propos de la jalousie et de différends politiques et religieux juifs. Il ne voit aucune culpabilité en lui. Il
veut lui donner une chance, rappelant
la vieille coutume de libérer un prisonnier de Pâque. Les
gens, cependant, choisissent Barabbas. Pilate est
impuissant. En fin de compte, il n'a
pas son truc. Communiqués Barabbas et Jésus semble
être crucifié.
Une condamnation commence le deuxième acte de
la Passion de Jésus. Il devient la risée de
beaucoup. Y at-il des ennuis
pire comme le
ridicule, le harcèlement et moqueur? Le roi se tenait devant
Pilate – les soldats lui ont fait
la risée. Pilate respectée
la dignité de Jésus – les soldats se
moquaient de lui. La Passion de
Jésus intensifie. Maintenant,
tout ce qui lui arrive et autour
de lui devient un drame surhumaine. Traverser la route pleine d'angoisse et d'événements
dramatiques. Matthieu sauve lecteurs et ne donne pas ses détails. Ils l'ont
fait les autres évangélistes. Jésus
a été accroché sur un enjeu
comme le pire méchant et scélérat. Même après
la mort d'un grand nombre l'a
maudit.
La mort de Jésus était un monodrame de la plus haute expression. Jésus, incroyablement solitaire
et abandonnée, retourne à son
père, en disant: Eli, Eli lama sabachthani [2]
(Matthieu 27:46). Ce sont les paroles du psaume, qui
donnent un moment rang solennelle. Scène et ces paroles révèlent
le mystère (secret) de la nomination du Fils de l'homme à la gloire du Père. Il peut être lu ironiquement (par la négation): O Dieu, tu as ne m'a pas quitté. Pourquoi l'Église ne célèbre pas particulièrement cet événement sublime?! Eh bien, l'annonce trop tôt de Jésus le
Roi - à la naissance (Dieu est né, les pouvoirs tremblent – carol). La vérité est différente. Il est devenu une loi exploitation
complet, en d'autres termes – Dieu,
il était seulement sur la croix.
Matthieu tente de décrire les derniers moments de
Jésus. Il peint un
tableau complet des caractères: il y eut des
ténèbres sur toute la terre (Matthieu 27:45); le voile du temple se déchira en deux, du haut en bas; la terre trembla, les rochers se fendirent (Mt 27:52). Il a appliqué le traitement appelé anticipation littéraire: les sépulcres s'ouvrirent,
et plusieurs corps des saints qui étaient morts ressuscitèrent. Étant
sortis des sépulcres, après la résurrection de Jésus, ils entrèrent dans la
ville sainte, et apparurent à un grand nombre de personnes (Matthieu 27:52–53).
Anticipation doit être lu comme un signe avant-coureur d'événements ultérieurs qui auront lieu
à la fin du monde.
Après la mort de Jésus, un disciple Joseph d'Arimathie est allé à Pilate et demanda son corps. Jésus est enterré dans
le jardin un sépulcre neuf, jamais
homme n'a encore posés (Jean 19:41). Avant
la tombe se trouvait un garde romaine. On craignait l'accomplissement de la prophétie de la
résurrection. Si grave a été
scellé.
Nous devons comprendre clairement que le sort du corps de Jésus est
inconnue à ce jour. La théorie est
beaucoup. La chose importante est
que Jésus n'a pas ressuscité des morts (n'a pas
augmenté de la tombe), mais est
ressuscité des morts, qui est
libéré comme l'essence de la vie
davantage. La mort était le seul moment de la transition de la vie physique à vivre purement spirituelle. Âme se détacha du corps. Le
corps physique est mort. L'âme
est intacte. Jésus n'a pas été vu physiquement, mais dans son esprit (névrotique). Pour voir Jésus, il fallait avoir foi en eux-mêmes [3].
Eglise suggère que Jésus a manifesté dans la chair glorieuse. Cite le verset dans
lequel Jésus avait donné son pain
et de poisson, et de manger en
présence des étudiants. Par la
porte, cependant, il a passé
comme un être spirituel. Un
corps glorieux doit donc avoir des propriétés remarquables. Sur les traces de la passion (peut-être de transfert photographique de preuves du corps humain). Il semble que ces descriptions ont été créés pour le bénéfice des fidèles croient à propos de la
résurrection de Jésus.
Les gens hostiles pourraient miner la résurrection de Jésus. Ils peuvent aussi
avoir une réclamation à filozoteizm que ce thème se contredit. Il est difficile
de faire fonctionner la raison, quand
un grand nombre de faits semble
être illusoire, merveilleux,
basée sur la foi. Est la raison pour laquelle il ne devrait pas,
à ce stade abandonner. Est-il pas
fait valoir contre la résurrection?
S'il vous plaît noter que la résurrection est apparu événements miraculeux, mais ils ne concernent pas la question, mais le monde spirituel. Ainsi, Dieu n'a pas eu à briser un de leurs droits. Au contraire, il a révélé le mystère de l'existence humaine avenir. Résurrection
attend chaque être humain. Dans l'espoir de la vie éternelle.
Du point de vue de la résurrection émerge le concept d'une vocation
divine et le rôle de Jésus.
Il effectue de
nombreux desseins de Dieu. De
toutes les émissions d'abord ce que l'homme est, ce
qu'il peut et ce qui peut être. Jésus
a racheté les péchés de Son
sacrifice. Par le ministère constante
à chaque messe, rachète la culpabilité de ceux qui souhaitent le faire. Il a renforcé la relation entre Dieu et l'homme. Il a amené les gens à le
Créateur.
Seuls les aveugles ne remarquent pas que dans le monde
quelque chose est arrivé. Quelque chose
dont on ne revient pas. Toutefois, s'il vous plaît prendre un regard sur les fruits de cet événement. Mon évaluation est triste. Se plaindre congé pour
une autre fois. Je crains, cependant,
que Dieu ne peut pas donner aux
gens une nouvelle chance. Toutes
les prédictions allégoriques
destinées à de nouveaux développements.
Aura des pleurs et des
grincements de dents. Ce que
nous voyons secoue le ciel.
L'amour fraternel expire. Dieu est écarté de la
vie humaine. Seigneur, où
nous allons (com. Jean
13:36 ..).
[1] Ils ont
pris trente srebników,
le paiement de cette a été évalué
fils d'Israël. Et ils les ont données pour le champ du potier, comme le Seigneur me l'a commandé (Matthieu 27:9–10; co. 18:2,
Jérémie, 19:1–11, 32:6–15).
[3] Vous
pouvez répondre à
la déclaration que la résurrection ne doit pas être comprise comme purement spirituelle.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
Jezus został pojmany. Uczniowie rozproszyli się. To niepodobne. Ich
Mistrz, który zdziałał tyle cudów, nie potrafi sam siebie obronić. Trudno
poukładać sobie to wszystko. Czy uczniowie nie zostali oszukani? Nie, to
niemożliwe. On był dla nich tak wiarygodny. Najwyższa Rada chce Jezusa oskarżyć
i skazać. Lepiej poświęcić jednego, niż stracić religię ojców. Arcykapłani i
uczeni w pismach wzajemnie się rozgrzeszają, tłumaczą i oczyszczają. Przyszło
im dokonać wyboru niezgodnego z ich nauką. Oni są tego świadomi. Bóg jest ich
świadkiem, że chcą dobrze uczynić. Kapłani pytają Jezusa: Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Boży? (Mt 26,63). Teraz Jezus przyznaje
już otwarcie: Tak, Ja Nim jestem (Mt
26,64). Kontynuuje jednak warunkując: Ale
powiadam wam: Odtąd ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy
Wszechmocnego (Mt 26,64). Nie bardzo chce zrezygnować z własnej tożsamości
człowieka żywego. Przyznanie się jednak do prorokowanego Mesjasza daje mu glejt
do wybranej Ofiary. Tak też się dzieje. Pada wyrok: Winien jest śmierci (Mt 26,66). Apostoł Piotr jest zdruzgotany.
Jego Mistrz sam zmierza ku śmierci, nie broni się, nie walczy o życie. Znikąd
pomocy. Piotr czuje się wręcz zdradzony przez swego Nauczyciela. Poddaje się w
swojej rozpaczy i trzykrotnie się Go zapiera: Nie znam tego człowieka (Mt 26,72). Kogut piejący przypomina mu
słowa Jezusa: Zanim kogut zapieje, trzy
razy się Mnie wyprzesz (Mt 26,75). Wybucha płaczem. Dramat i rozpacz.
Jezus został skazany i przekazany w ręce namiestnika rzymskiego
Poncjusza Piłata. Ewangelista Mateusz był świadkiem wydarzeń. Znał też
proroctwo Jeremiasza[1]. Według swojego oglądu i koncepcji
literackiej przedstawił ostatnie chwile Judasza (Mt 27,3–10).
Atmosfera dramatu, niesprawiedliwości udzieliła się również Judaszowi.
On także oczekiwał czegoś innego. Marzył, być może, o dobrym stanowisku ministerialnym.
On również zawiódł się na Jezusie. Gdzie obiecany tryumf, gdzie król, gdzie
obiecana wolność narodu żydowskiego?
Judasz był przekonany, że niewinny Jezus poradzi sobie z rzymskimi
żołnierzami. Nie z takich tarapatów przecież wychodził. Znikał, jak chciano Go
ubiczować, lub wyrzucić z miasta. Tak, zdradził Jezusa, ale myślał, że to
przyspieszy Jego tryumf. Teraz wszystko wzięło w łeb. Jezus jest skazany. Nic
nie wskazuje na to, że się obroni. Myślał, – Boże, do czego ja się
przyłożyłem. Judasz opamiętał się i wyznał: Zgrzeszyłem, wydawszy krew niewinną (Mt 27,4). W oczach Boga był
już pokutnikiem. Wyznanie grzechu i żal za swój uczynek (grzech) dawał mu
szanse na zbawienie. Zwrócił 30 srebników i w rozpaczy swej powiesił się. Judasz nie wiedział, że Bóg
może mu wybaczyć zdradę oraz że Miłość Boga jest większa od najgorszego
ludzkiego grzechu.
Przyznanie się Jezusa do godności króla powoduje zarazem Jego
zamilknięcie. Jezus nie odpowiada Piłatowi na żadne pytanie. Piłat nabiera szacunku do Jezusa. Dostrzega
w Nim niezwykłą osobowość. Niewiele rozumie, ale czuje, że chodzi tu o zawiść i
żydowskie spory polityczno-religijne. Nie widzi w Nim winy. Pragnie dać Mu
szansę, przywołując stary zwyczaj uwalniania więźnia z okazji Paschy. Lud jednak
wybiera Barabasza. Piłat jest bezradny. W końcu to nie jego rzecz. Uwalnia
Barabasza, a Jezusa wydaje na ukrzyżowanie.
Wydanie wyroku skazującego uruchamia drugi akt męki Jezusa. Staje się On
pośmiewiskiem wielu. Czy istnieją gorsze przykrości jak kpiny, szykany i
naigrywanie się? Przed Piłatem stał Król – żołnierze zrobili z Niego
pośmiewisko. Piłat uszanował godność Jezusa – żołnierze naigrywali się z Niego.
Męka Jezusa potęguje się. Teraz wszystko, co się dzieje z Nim i wokół Niego
staje się nadludzkim dramatem. Droga krzyżowa pełna udręki i dramatycznych
wydarzeń. Mateusz oszczędza czytelników i nie podaje jej szczegółów. Zrobili to
inni ewangeliści. Jezus został powieszony na palu, jak najgorszy złoczyńca i
łajdak. Nawet po śmierci wielu Go przeklinało.
W
historii Starego Testamentu wiele jest opisów nadzwyczajnych ingerencji
Boga-Ojca, gdy był proszony o świadectwo przez proroków (Abraham, Eliasz,...),
czy innych nazirejczyków. Teraz Żydzi widzą, że Bóg-Ojciec nie pomógł
domniemanemu swojemu Synowi. Czy to nie jest najlepszy dowód, że Jezus był
fałszywym mesjaszem, prorokiem i Synem Bożym? Tak wielu sądziło, ale krótko.
Niepokoiła, ale i intrygowała ich zapowiedź Jezusa o swoim zmartwychwstaniu.
Sama śmierć Jezusa była monodramem o najwyższej ekspresji. Jezus,
niesamowicie samotny i opuszczony, zwraca się do Ojca swojego słowami: Eli, Eli lema sabachthani [2] (Mt
27,46). Są to słowa psalmu, które nadają chwili uroczystą rangę. Scena i
słowa te ukazują misterium (tajemnicę) powołania Syna Człowieczego do Chwały
Ojca. Można ją odczytać przewrotnie (przez negację): Boże, Tyś mnie
nie opuścił. Dlaczego Kościół
nie świętuje szczególnie tego wzniosłego wydarzenia?! No cóż, za wcześnie
ogłoszono Jezusa Królem – przy urodzeniu (Bóg się rodzi, moc truchleje –
kolęda). Prawda jest inna. Jezus stał się pełnym Aktem działającym, inaczej
mówiąc – Bogiem, dopiero na krzyżu.
Mateusz próbuje opisać ostatnie chwile Jezusa. Maluje obraz pełen
znaków: mrok ogarnął całą ziemię (Mt
27,45); zasłona przybytku rozdarła się na
dwoje z góry na dół; ziemia zadrżała i skały zaczęły pękać (Mt 27,52).
Zastosował on zabieg literacki zwany antycypacją: Groby się otworzyły i wiele ciał Świętych, którzy umarli, powstało. I
wyszedłszy z grobów po Jego zmartwychwstaniu, weszli oni do miasta Świętego i
ukazali się wielu (Mt 27,52–53). Antycypację należy odczytywać jako
zwiastun późniejszych wydarzeń, jakie będą miały miejsce przy końcu Świata.
Po
śmierci Jezusa, uczeń Józef z Arymatei udał się do Piłata i poprosił o Jego
ciało. Jezus zostaje pochowany w ogrodzie w nowym grobie, w którym jeszcze nie złożono nikogo (J 19,41). Przed grobem stanęła
straż rzymska. Obawiano się spełnienia się przepowiedni zmartwychwstania. Grób został więc opieczętowany.
Trzeba wyraźnie zdać sobie sprawę, że los ciała Jezusa nie jest znany do
dnia dzisiejszego. Teorii jest wiele. Ważne jednak jest to, że Jezus nie
zmartwychpowstał (nie wstał z grobu), ale zmartwychwstał, to znaczy ukazał się
jako Istota dalej żyjąca. Śmierć była jedynie momentem przechodzenia z życia
cielesnego do życia czysto duchowego. Dusza oderwała się od ciała. Umarło ciało
fizyczne. Dusza została nietknięta. Jezus nie był widziany fizycznie, ale
oczyma duszy (neurotycznie). Aby zobaczyć Jezusa trzeba było mieć w sobie wiarę[3].
Kościół sugeruje, że Jezus objawił się w ciele chwalebnym. Powołuje się
na werset, w którym Jezus kazał podać sobie chleb i rybę, po czym jadł w
obecności uczniów. Przez drzwi jednak przechodził jako istota duchowa. Ciało
chwalebne musi więc mieć niezwykłe właściwości. Na nim zachowały się ślady męki
(być może fotograficzne przeniesienie śladów z ciała ludzkiego). Wydaje się, że
opisy te powstały na użytek przekonania wiernych o zmartwychwstaniu Jezusa.
Osoby nieżyczliwe mogą podważać
zmartwychwstanie Jezusa. Mogą też mieć pretensje do filozoteizmu, że w tym
temacie sam sobie zaprzecza. Trudno tu operować rozumem, kiedy wiele faktów
wydaje się iluzorycznych, cudownych, bazujących na wierze. Czy rozum nie
powinien w tym momencie poddać się. Czy to nie świadczy przeciwko
zmartwychwstaniu?
Proszę zauważyć, że wraz ze zmartwychwstaniem pojawiły się zdarzenia
cudowne, ale nie dotyczyły one materii, ale świata duchowego. Bóg nie musiał
więc łamać żadnych ze swoich praw. Przeciwnie, ukazał tajemnicę ludzkiej,
przyszłej egzystencji. Zmartwychwstanie czeka każdego człowieka. W tym nadzieja
na życie wieczne.
Z
perspektywy zmartwychwstania wyłania się koncepcja Bożego powołania i roli
Jezusa. On spełnia wiele zamysłów Boga. Przede wszystkim pokazuje kim jest
człowiek, na co go stać i kim może być. Jezus odkupił grzechy swoją Ofiarą.
Przez stałą posługę, na każdej Mszy, odkupuje winy tych, którzy tego pragną.
Wzmocnił relację między Bogiem a człowiekiem. Przybliżył ludziom Stwórcę.
Tylko ślepi nie zauważają, że w świecie coś się wydarzyło. Coś, od czego
nie ma powrotu. Proszę jednak spojrzeć na owoce tego wydarzenia. Moja ocena
jest smutna. Narzekanie zostawiam na inny czas. Boję się jednak, że Bóg może
nie dać ludziom nowej szansy. Wszystkie przepowiednie alegoryczne zmierzają do
nowych wydarzeń. Będzie płacz i zgrzytanie zębów. To, czego jesteśmy
świadkami wstrząsa niebo. Miłość braterska wygasa. Bóg jest odsuwany z
ludzkiego życia. Panie, dokąd zmierzamy (por.
J 13,36).
[1] Wzieli trzydzieści
srebników, zapłatę za Tego, którego oszacowali synowie Izraela. I dali je za
Pole Garncarza, jak mi Pan rozkazał (Mt 27,9−10; por. Jr 18,2n; 19,1−11;
32,6−15).
[2] Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił.
[3]
Można spotkać się ze stwierdzeniem, że zmartwychwstania nie powinno się
rozumieć w sensie czysto duchowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz