Matthieu (17) i tłumaczenie

          Chacun reçoit un niveau de connaissance religieuse différente. Elle se caractérise plus qui est valable à ce jour. Peut-être pourquoi il est difficile parler de Dieu. Certains écoutent mais ne entendent et ne comprennent pas. Ceux qui savent ne pas imposer la foi par la force, d'un mandat, mais la patience et de l'amour. Vous devez d'abord ouvrir les portes de l'âme humaine. Préparez qu'elle sache non identifié, incompréhensible, peu habitué. Dieu est l'existence même. Par quiconque pas Le créé. Il est pour l'homme un mystère éternel. Ne pas se leurrer – ne sera jamais étudié. Lorsque Jésus et ses disciples descendirent du mont Thabor, où il y avait la transfiguration de Jésus (Matthieu 17,1–8), parler les uns aux autres. Demanda à Jésus: Pourquoi donc les scribes disent-ils qu'Élie doit venir premièrement? (Matthieu 17,10). La réponse était mal à l'aise et un peu embarrassant pour Jésus. Il y avait des rumeurs, des prévisions, des prophéties sur la venue de quelqu'un, mais il n'a pas été clair. Il a exercé répertoriés dans la question d'Élie et a convenu de: Il est vrai qu'Élie doit venir, et rétablir toutes choses.  Mais je vous dis qu'Élie est déjà venu, qu'ils ne l'ont pas reconnu, et qu'ils l'ont traité comme ils ont voulu. De même le Fils de l'homme souffrira de leur part. (Matthieu 17:10–11) penser à vous-même. Les disciples ne comprenaient pas Jésus. Matthieu écrit: Alors les disciples comprirent qu'il leur parlait de Jean-Baptiste (Matthieu 17:13).

          Suivant pericopes Guérison épileptique (Matthieu 17:14–21) décrit une scène dans laquelle les étudiants ne peuvent pas guérir un patient souffrant d'épilepsie. Déçu par le père du patient intervient en Jésus. Il se mit en colère à ses disciples pour leur ignorance, d'incompétence et de les laisser medley verbale: Race incrédule et perverse, répondit Jésus, jusques à quand serai-je avec vous? jusques à quand vous supporterai-je? (Matthieu 17:17). Après un moment, il a guéri les malades. Les disciples furent étonnés de son impuissance, alors ils ont demandé Jésus sur sa cause. Jésus leur a donné le pouvoir secret de la foi: à cause de votre foi. Car en vérité je vous le dis: C'est à cause de votre incrédulité, leur dit Jésus. Je vous le dis en vérité, si vous aviez de la foi comme un grain de sénevé, vous diriez à cette montagne: Transporte-toi d'ici là, et elle se transporterait; rien ne vous serait impossible (Matthieu 17:20).

          Il est intéressant de se demander pourquoi la foi est si efficace. Qu'est-ce qui se cache derrière tout cela? Quel est le mécanisme d'action? Comment comprenez-vous cela? À ce jour, bien que beaucoup déjà peut connaître le mécanisme d'action de l'organisme humain est un mystère. Ceci est ce qui est déjà connu, et Jésus confirme, est qu'il y a une relation entre les fonctions du corps et de l'action spirituelle. Il est dit que l'esprit anime le corps et il y a beaucoup de vérité dans cela. La foi est la source d'énergie positive (fonctionnelle), qui permet au corps de l'auto-défense. Si le corps devient la motivation à agir. Toute la guérison se passe à l'intérieur du corps. Merveilleux est juste que jamais, il est arrivé. Mécanique "miracle" est explicable. Jésus nous dit clairement et indique sa source.

          L'histoire connaît de nombreux cas de guérison que par la force de sa volonté et de sa guérison par la foi. Mais pas toujours apporter un effet positif. Espère en Dieu, il faut aussi compter avec le fait que la solution ne consiste pas toujours satisfaits. Pourquoi? La guérison dépend de nombreux facteurs et il est pas toujours possible sans briser les lois de la nature que Dieu a établies. Dieu est pas un magicien, qui, avec un seul geste bâtons magiques peuvent tout faire. Dieu est le fait de Créateur, toutes les conditions de bagages. Parlant familièrement, Dieu utilise les lacunes et les décisions afin de ne pas transgresser les lois de la nature. Il n'a pas non plus tout pouvait guérir. Ceci est la meilleure preuve que tout se passe dans la réalité réelle, pas dans un monde de l'imaginaire, fantastique. Dans le monde réel, Dieu et Ses actions sont très réels.

          Dans la présente péricope Jésus confirme qu'un cas de paralysie est difficile. Parfois, vous avez à faire les choses plus loin et d'atteindre des mesures d'urgence. La guérison d'un homme brisé en pleine santé nécessite une puissance régénérée rapidement les tissus, les os et ainsi de suite. Donc, nous allons utiliser l'extraordinaire puissance du Créateur et de prier pour son soutien. Cependant, il faut être conscient que les événements sont souvent conditionnés et compliquées. Il faut croire que si Dieu ne guérit pas, il va se transformer la souffrance en quelque chose d'utile.

          Jesus prépare lentement disciples pour leur passion, en disant: Le Fils de l'homme doit être livré entre les mains des hommes; ils le feront mourir, et le troisième jour il ressuscitera. Ils furent profondément attristés  (Matthieu 17:22–23). Les paroles de Jésus sont inquiets, mais si les élèves ont compris l'importance de ces mots? Probablement pas. Nous entendons souvent beaucoup de vérités amères, mais l'homme rejettent spontanément. Ils ne peuvent pas le voir, il est impossible. La même chose était avec les étudiants. Ils croyaient en sa puissance et sa gloire. Ce qu'il a dit était tellement irréel. Comment pouvez-vous tuer Jésus? Ceci est ridicule.

          La péricope Le didrachme (Mt 17,24-27) est une compilation de véritable récit historique et le concept de éditoriale Matthieu. Jesus a souligné la nécessité de payer des impôts: Mais, pour ne pas les scandaliser, va à la mer, jette l'hameçon, et tire le premier poisson qui viendra; ouvre-lui la bouche, et tu trouveras un statère. Prends-le, et donne-le-leur pour moi et pour toi. (Matthieu 17:27). Ce texte est un Matthieu didactique et leur insertion. En d'autres évangiles ne se produit pas. Il est difficile d'accepter que Jésus a utilisé comme un moyen facile de payer la taxe. Il a donné pas leur argent, mais a utilisé son pouvoir. Il payait bien pour Peter. Il est associé à des privilèges qui ont célébrités. Facile à atteindre au détriment de ce que les autres ont à travailler à la sueur de son front. Si Jésus et les disciples ne pas avoir à payer l'impôt du temple, qui est un peu vague ici, vous payer l'impôt que pour des raisons d'éviter le scandale est déférence injustifiée.

          Les élèves étaient curieux: Qui donc est le plus grand dans le royaume des cieux? (Matthieu 18:1). Il a souligné l'enfant. Bien sûr, cela est une métaphore. Un adulte a la capacité d'analyser la situation en termes de profits et pertes. Tout ce qu'il dit ou fait est dictée par ses intérêts particuliers. En fait, cette capacité peut être fier. Vous devez être raisonnable en tout temps et responsable. Que voulait dire Jésus? Quand il vient aux sentiments, tous les gains et pertes mathématiques prend dans la tête. Un homme dans l'amour agit de façon irrationnelle. Dans son Confiant, il a découvert en face d'une autre personne. Il est capable de sacrifices et de privations. Enfant jusqu'à ce que la hausse est guidé par seulement un sentiment et des besoins de l'organisme. Il ne calcule pas. Il est plein de mandatement. Jésus pointant vers l'enfant voulait dire que dans l'amour que vous avez à être comme des enfants, parce qu'ils sont spirituellement pur, sans tache et fiable. Ainsi, Jésus parle de la plus importante dans la vie - l'amour. Dans les yeux d'un petit enfant, vous pouvez voir les yeux de Dieu. Dans les poignées communs – confier, dans se pelotonner – dévouement total, et dans les larmes – désespoir et le manque de compréhension.

          Le mot «humble» est la maladresse littéraire (ou traduction). Pas besoin de se humilient à aimer. Dieu créa l'homme à la posture verticale. En elle, Dieu attend de nous de respect et d'amour (Matthieu 17:5). Le mot «humble» est la maladresse littéraire (ou traduction). Pas besoin de se humilient à aimer. Dieu créa l'homme à la posture verticale. En elle, Dieu attend de nous de respect et d'amour.   


Tłumaczenie

          Każdemu dany jest inny poziom wiedzy religijnej. To znamienne tym bardziej, że obowiązuje do dnia dzisiejszego. Być może dlatego, tak trudno mówi się o Bogu. Niektórzy słuchają, ale nie słyszą i nie rozumieją. Ci, którzy to wiedzą nie narzucają wiary siłą, nakazem, ale cierpliwością i miłością. Trzeba najpierw otworzyć wrota  duszy ludzkiej. Przygotować ją do poznania Niepoznanego, Nieogarnionego, Niezwyczajnego. Bóg jest istnieniem sam w sobie. Przez nikogo niewykreowanym. Jest dla człowieka wieczną tajemnicą. Nie należy się łudzić – nigdy nie będzie zbadaną.

          Kiedy Jezus i Jego uczniowie schodzili z góry Tabor, gdzie odbyło się  Przemienienie Jezusa (Mt 17,1–8), rozmawiali ze sobą. Zapytano Jezusa: Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? (Mt 17,10). Odpowiedź była niełatwa i trochę krępująca dla Jezusa.  Krążyły pogłoski, przepowiednie, proroctwa o przyjściu kogoś, ale nie było to jasne. Jezus skorzystał, że wymieniono w pytaniu Eliasza i zgodził się: Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko.  Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał (Mt 17,11–12) myśląc o sobie. Uczniowie jednak nie zrozumieli Jezusa. Jak pisze Mateusz: Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu (Mt 17,13).

          Następna perykopa Uzdrowienie epileptyka (Mt 17,14–21) opisuje scenę, w której uczniowie nie mogą uzdrowić chorego na epilepsję. Zawiedziony ojciec chorego interweniuje u samego Jezusa. On zdenerwował się na swoich uczniów za ich ignorancję, nieudolność  i puścił na nich słowną wiązankę: O plemię niewierne i przewrotne! Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was cierpieć? (Mt 17,17). Po chwili sam uzdrowił chorego. Uczniowie byli zdumieni swoją niemocą, więc spytali Jezusa o jej przyczynę. Jezus przekazał im tajemnicę mocy wiary: Z powodu małej wiary waszej. Bo zaprawdę powiadam wam: Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: „Przesuń się stąd tam!”, a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was (Mt 17,20).

          Warto zadać sobie pytanie dlaczego wiara jest tak skuteczna. Co się za tym kryje? Jaki jest mechanizm działania? Jak to zrozumieć? Do dnia dzisiejszego, choć wiele już poznano, mechanizm działania organizmów ludzkich jest zagadką. To co już wiadomo, a Jezus potwierdza, to to, że istnieje relacja pomiędzy funkcjami organizmu, a działaniem duchowym. Mówi się, że duch ożywia  ciało i wiele jest w tym prawdy. Wiara jest źródłem pozytywnej energii (funkcjonał), która uaktywnia organizm do samoobrony. Organizm dostaje jakby motywacji do działania. Wszelkie uzdrowienia dzieją się wewnątrz organizmu. Cudowne jest tylko to, że się w ogóle zdarzyło. Mechanika „cudu” jest wytłumaczalna. Jezus mówi o tym wyraźnie i wskazuje jej źródło.

          Historia zna wiele przypadków uzdrowień tylko siłą swej woli i wiarą swojego uzdrowienia. Nie zawsze jednak przynosi to pozytywny skutek. Pokładając nadzieję w Bogu, trzeba również liczyć się z tym, że rozwiązanie nie zawsze satysfakcjonuje. Dlaczego? Uzdrowienie zależy od wielu czynników i nie zawsze jest to możliwe bez łamania praw przyrody, jakie Pan Bóg ustanowił. Bóg nie jest czarodziejem, który jednym gestem czarodziejskiej pałeczki potrafi wszystko. Bóg jest Stwórcą rzeczywistości z całym bagażem warunków. Mówiąc językiem potocznym, Bóg wykorzystuje luki i czyni tak, aby nie pogwałcić żadnego prawa przyrody. Jezus również nie wszystkich mógł uzdrowić. To najlepszy dowód, że wszystko dzieje się w rzeczywistości realnej, a nie w świecie urojonym, fantastycznym. W świecie rzeczywistym Bóg i Jego działania są jak najbardziej rzeczywiste.

          W omawianej perykopie Jezus zmiankuje, że przypadek paralityka jest trudny. Czasem trzeba dokonywać rzeczy dodatkowych i sięgnąć po środki nadzwyczajne. Uzdrowienie człowieka połamanego do pełnego zdrowia wymagało mocy, aby w krótkim czasie zregenerowały się tkanki kostne itd. Warto więc korzystać z nadzwyczajnej mocy Stwórcy i modlić się o Jego wsparcie. Trzeba jednak mieć świadomość, że zdarzenia są często uwarunkowane i skomplikowane. Człowiekowi pozostaje wierzyć, że jeżeli Bóg nie uzdrowi, to zamieni cierpienia na coś pożytecznego.

          Jezus powoli przygotowuje uczniów do swojej męki, mówiąc: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Oni zabiją Go, ale trzeciego dnia zmartwychwstanie (Mt 17,22–23). Słowa Jezusa martwią, ale czy uczniowie pojęli wagę tych słów? Chyba nie. Często słyszy się wiele gorzkich prawd, ale człowiek samorzutnie je odrzuca. One nie mogą się sprawdzić, to niemożliwe. Podobnie było z uczniami. Oni wierzyli w Jego moc i chwałę. To, co mówił, było takie nierealne. Jak można zabić Jezusa? To niedorzeczne.

         Perykopa Podatek na świątynię (Mt 17,24–27) jest kompilacją prawdziwego zdarzenia historycznego z narracją i koncepcją redakcyjną Mateusza. Jezus wskazywał na konieczność płacenia podatków: Żebyśmy jednak nie dali im powodu do zgorszenia, idź nad jezioro i zarzuć wędkę! Weź pierwszą rybę, którą wyciągniesz, i otwórz jej pyszczek: znajdziesz statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie! (Mt 17,27). Tekst ten ma charakter dydaktyczny i jest własną wstawką Mateusza. W innych ewangeliach nie występuje. Trudno jest przyjąć, aby Jezus posłużył się tak łatwym sposobem zapłacenia podatku. Przekazał nie swoje pieniądze, lecz wykorzystał swoją moc. Zapłacił również za Piotra. To  kojarzy się z przywilejami, jakie mają celebryci. Łatwym kosztem osiągają to, co inni muszą wypracowywać w pocie czoła. Jeżeli Jezus i uczniowie nie musieli płacić podatku na świątynię, co jest trochę tutaj niejasne, to zapłacenie podatku tylko w imię ominięcia zgorszenia jest nieuzasadnioną uległością.

         Uczniowie byli ciekawi: Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim (Mt 18,1). Jezus wskazał na dziecko. Oczywiście jest w tym pewna metafora. Człowiek dorosły ma umiejętność analizowania sytuacji pod kątem strat i zysków. Cokolwiek mówi, czy robi, podyktowane jest jego partykularnym interesom. W zasadzie można tę zdolność pochwalić. Trzeba być rozsądnym w każdym momencie i odpowiedzialnym. Co Jezus miał na myśli? Kiedy w grę wchodzą uczucia, cała matematyka zysków i strat bierze w łeb. Człowiek zakochany postępuje nieracjonalnie. W swoim zawierzeniu odkrywa się przed drugim człowiekiem. Jest zdolny do poświęceń i trudów. Dziecko do momentu wyrośnięcia kieruje się tylko uczuciem i potrzebami ciała. Nie jest wyrachowane. Jest pełne zawierzenia. Jezus wskazując na dziecko chciał powiedzieć, że w miłości trzeba być jak dzieci, bo one są czyste duchowo, nieskalane i wiarygodne.  Tym samym Jezus mówi o najważniejszej w życiu sprawie – miłości. W oczach małego dziecka można dostrzec spojrzenie Boga. W wyciągniętych rączkach – zawierzenie, w przytuleniu – całkowite oddanie, a we łzach – rozpacz i brak zrozumienia.

         Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim (Mt 18,5). Słowo „uniży” jest niezręcznością literacką (albo tłumaczenia). Nie ma potrzeby uniżać się, aby kochać. Bóg stworzył człowieka do postawy pionowej. W niej oczekuje Bóg od nas szacunku i miłości.