Marc l'évangéliste est identifié avec Jean Marc, le fils de Marie, un parent de Barnabas[1]. Dans les Actes des Apotres, il est à propos de parler
de lui: Après avoir réfléchi, il se
dirigea vers la maison de Marie, mère de Jean, surnommé Marc, où beaucoup de
personnes étaient réunies et priaient (Actes 12:12). Marc avec Barnabas accompagnés
de Paul pendant un certain temps (seulement
à Perge en
Pamphylie) lors de son premier voyage
missionnaire. Puis elle devint
son fidèle acolyte (Colossiens 4:10; Philem
24). A Rome,
il a rencontré l'apôtre Pierre. Probablement
puis il a eu une idée de la rédaction de la catéchèse
apostolique (l’evangile). Paul et Pierre étaient particulièrement informateurs important et crédible pour
l'évangéliste. Il ne colle pas à la chronologie des événements. Papias, évêque
de Hiérapolis (théologien
et martyr, qui a vécu de 70 à 135/155) confirme
l'intégrité et de la fidélité de son développement. En plus des messages des apôtres, en
circulation distribué divers
autres textes écrits, des notes, des lettres de catéchèse (les lettres
de Paul). Probablement Marc n'a pas bénéficié de la source Q (Quelle)[2],
qui a été édité plus tard. L'évangile de Marc a été écrit entre 60 et 70 ans et il
est considéré comme le plus ancien chronologiquement. En raison de la source commune et de textes
similaires Marc est
l'un des trois auteurs des
évangiles synoptiques, comme Matthieu et
de Luc. L'évangile de Marc a
été conçu pour les personnes en
dehors de la Palestine. Il a été
écrit dans la langue grecque. L'auteur explique bien des concepts d'origine araméenne:
Talitha kum, ce qui signifie: Jeune fille, lève-toi, je te le dis
(Marc 5:41);
Effatha, c'est-à-dire, ouvre-toi. (Marc 7:34);
Abba, ce qui
signifie: Père (Marc 14,36).
Dans
son étude utilise aussi les concepts d'origine latine, ce qui suggère que la catéchèse ont été adressées aux Romains. Mark évite de citer les
paroles de Jésus, et beaucoup écrit au sujet de ses actions.
Plus crédible est la description des faits, que les citations que
le passage du temps perdre de sa
pertinence et littérale. Initialement,
ils ont accepté l'idée que Marc
n’avait pas augmenté la théologie, mais plutôt était un témoignage de Jésus. Aujourd'hui, l'Evangile de Marc est de
plus en plus importante et de
plus en plus l'intérêt autour de
lui. Reconnaissance comme le plus
ancien de l'Évangile est
discutable.
Le thème central de l'Evangile
est Jésus-Christ. L’evangile est Jésus
lui-même. Déjà dans les
premiers mots de l'auteur souligne que Jésus est le Fils de Dieu: Commencement de l'Évangile de Jésus Christ, Fils
de Dieu (Marc 1:1). Marc présente un aperçu des activités de Jésus. Il a rejoint transmise
par la Tradition des mots et caractères de Jésus avec les événements historiques. Épisodes
simples ont une
histoire simple, en utilisant à cet effet, entre autres, une conjonction – puis (23 fois). Courts péricope résumant
les actions et les paroles de Jésus
pris ensemble fournissent une histoire continue du
ministère de Jésus en Galilée. Courts
péricope résumant les actions et les paroles de Jésus pris ensemble fournissent une histoire continue d’action
de Jésus en Galilée. L'image
de Marc de Jésus est
caractérisé par le réalisme. L'évangéliste
ne pas interpréter les faits, il n'a pas à
expliquer ni justifier. Pour lui, Jésus est non
seulement un homme ordinaire, mais
aussi le Messie. Le Messager
de Dieu est plus que juste un homme mortel. Il est le roi, mais contrairement à l'un d'eux. Il
appartient au monde du divin. Marc montre que Jésus-Christ
est le Fils de Dieu. Démontre
la dignité et de la grandeur surhumaine du Maître de Nazareth, rappelant ses
grandes actions et les signes.
Du titre de l'ouvrage de marque créé un acrostiche mots
grecs: IXQYS (Jésus Christ,
Fils de Dieu, considérable Sauveur),
qui crée « Ichtys » substantif latin, qui signifie « poisson ».
Marques avec grand soin décrit les miracles de Jésus. Il a accumulé une quantité relativement importante. Ce sont
des signes du royaume de Dieu. Cela est attesté par la dignité messianique de Jésus et de sa puissance divine. Probablement descriptions de miracles
ont joué un rôle très important dans le travail missionnaire. Marc tente de montrer Jésus à
deux chiffres, sa transcendance, de la gloire et de la grandeur. Il est Quelqu'un du ciel: Es-tu le Christ, le Fils du
Dieu béni? Jésus répondit: Je le suis. Et
vous verrez le Fils de l'homme assis à la droite de la puissance de Dieu, et
venant sur les nuées du ciel (Marc 14:61–62); Alors on verra le Fils de l'homme venant sur les
nuées avec une grande puissance et avec gloire (Marc 13:26); Car
quiconque aura honte de moi et de mes paroles au milieu de cette génération
adultère et pécheresse, le Fils de l'homme aura aussi honte de lui, quand il
viendra dans la gloire de son Père, avec les saints anges (Marc 18:38); Comme ils descendaient de la montagne, Jésus leur recommanda de ne dire
à personne ce qu'ils avaient vu, jusqu'à ce que le Fils de l'homme fût
ressuscité des morts (Marc
9:9). Marc montre aussi l'aspect humain
du Christ (Marc 1:41;
8:2; 3:5; 14:33).
Dessine son humiliation et l'agonie (Marc 8:31;
10:45). Caractéristique de la Marc est le secret dite
messianique. Jésus ordonne sévèrement
taire tous ceux qui reconnaissent
en lui le Messie (et
démons). Peut-être pourquoi, que personne ne lire sa
mission que l'action de nature
politique. Juifs ne sont pas en mesure de comprendre
la souffrance avec le messianisme. Jésus dans le mot Fils de l'homme se
cachant son secret, mais il
introduit lentement. Seulement en mourant sur la croix révèle le titre de son vrai
sens, libre de toute nuances
de sens. "Fils
de l'homme" exprime une double
fonction: paradisiaque doté de la puissance de Dieu et la terre en souffrant pour les péchés des hommes.
Car le Fils de l'homme est venu, non pour être servi, mais
pour servir et donner sa vie comme la rançon de plusieurs (Marc 10:45). Le
terme «Fils de l'homme" est une
expression caractéristique de Jésus lui-même. Jésus n'a pas dit jamais de lui-même comme le Fils de l'homme à la
première personne, que dans la troisième. Ce mot peut être trouvée que sur les lèvres de Jésus, sauf le seul d'ailleurs mourir
Stephen: Voici, je vois les cieux ouverts, et le Fils
de l'homme debout à la droite de Dieu (Actes 7:56). Stephen, dans un
moment de l'agonie, invoqué
comme Jésus, qui se tenait en face du Conseil suprême
dit: Je le suis. Et vous verrez le Fils de l'homme assis à la droite de la
puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Marc 14:62).
Ce terme vient du livre de Daniel. Autre importante
étaient les mots du
Fils de l'homme dans l'Ancien Testament,
et d'autres dans le Nouveau. En
hébreu et l'araméen retour du fils
de l'homme est, d'abord, autant comme un homme. Mot
commun dans le Nouveau Testament, il était une expression de la dignité singulière de Jésus. Cela
devient évident dans le processus de Jésus devant le Sanhédrin: Je le suis. Et vous verrez le Fils de l'homme assis à la droite
de la puissance de Dieu, et venant sur les nuées du ciel (Marc 14:62).
[1] Barnabas – une personne méritée dans l'histoire du christianisme, un cousin de
Marc l'évangéliste. Il a voyagé avec
Marc et Paul sur
les voyages missionnaires.
[2] La source appelée Q
(Quelle) - source hypothétique de déclarations écrites de Jésus (logie) et ouverts (copies) de Nag
Hammadi en 1945.
Tłumaczenie
Tłumaczenie
Marek Ewangelista jest utożsamiany z Janem Markiem, synem Marii, krewnym Barnaby[1].
W Dziejach Apostolskich jest o nim wzmianka: Po zastanowieniu się poszedł do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem,
gdzie zebrało się wielu na modlitwie (Dz 12,12). Marek wraz z Barnabą towarzyszył
Pawłowi przez jakiś czas (tylko do Perge w Pamfilii) podczas jego pierwszej
podróży misyjnej. Potem został jego wiernym pomocnikiem (Kol 4,10; Flm 24). W Rzymie spotkał się z
Apostołem Piotrem. Prawdopodobnie wtedy powstała myśl napisania katechezy
apostolskiej (ewangelii). Paweł, a szczególnie Piotr byli najważniejszymi i
wiarygodnymi informatorami dla ewangelisty. Nie trzymał się chronologii
wydarzeń. Papiasz, biskup z Hierapolis (teolog, męczennik, żyjący w latach
70–135/155) potwierdza uczciwość i wierność jego opracowania. Oprócz przekazów apostołów, w obiegu krążyły
różne inne teksty pisane, zapiski, listy katechetyczne (listy Pawła).
Prawdopodobnie Marek nie korzystał ze źródła Q (Quelle)[2],
które było zredagowane później. Ewangelia Marka została napisana między 60 a 70
rokiem i uważa się ją za najstarszą chronologicznie. Ze względu na wspólne
źródła i podobieństwo tekstów Marek zaliczany jest do trzech autorów
synoptycznych ewangelii, podobnie jak Mateusz i Łukasz. Ewangelia Marka była przeznaczona
dla osób spoza Palestyny. Napisana została w języku greckim. Autor tłumaczy
wiele pojęć pochodzenia aramejskiego: Talitha kum,
to znaczy: Dziewczynko, mówię ci, wstań! (Mk
5,41); Effatha, to znaczy:
Otwórz się! (Mk
7,34); Abba,
Ojcze (Mk
14,36). W swoim opracowaniu używa też pojęć pochodzenia łacińskiego, co pozwala przypuszczać, że katechezy
adresowane były do Rzymian. Marek unika przytaczania słów Jezusa, natomiast
wiele pisze o Jego czynach. Bardziej wiarygodny jest opis faktów, niż cytaty,
które przez upływ czasu tracą na swojej aktualności i dosłowności.
Początkowo przyjmowano pogląd, że Marek nie uprawia teologii, a jest raczej
świadkiem Jezusa. Dzisiaj Ewangelia Marka nabiera coraz większego znaczenia i
wzrasta wokół niej zainteresowanie. Uznanie jej za najstarszą z ewangelii jest
dyskusyjne.
Centralnym tematem Ewangelii jest Jezus-Chrystus. Ewangelią jest sam
Jezus. Już w pierwszych słowach autor zaznacza, że Jezus jest Synem Bożym: Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym (Mk
1,1). Marek przedstawia ogólny zarys działalności Jezusa. Połączył przekazywane
przez Tradycję słowa i znaki Jezusa z wydarzeniami historycznymi. Pojedyncze
epizody ujął w prostą fabułę, posługując się w tym celu m.in. spójnikiem a
potem (23 razy). Krótkie perykopy streszczające czyny i słowa Jezusa
zestawione razem dają ciągłe opowiadanie o działalności Jezusa w Galilei.
Markowy obraz Jezusa cechuje realizm. Ewangelista nie interpretuje faktów, nie
wyjaśnia i nie uzasadnia. Dla niego Jezus jest nie tylko zwykłym Człowiekiem,
ale również i Mesjaszem. Wysłannik Boga jest kimś więcej niż tylko śmiertelnym
człowiekiem. Jest Królem, choć niepodobnym do żadnego z nich. Należy On do
świata Boskiego. Marek wykazuje, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym. Udowadnia
nadludzką godność i wielkość Mistrza z Nazaretu, przypominając Jego wielkie
czyny i znaki.
Od
tytułu dzieła Markowego utworzono akrostych greckich słów: IXQYS (Jezus, Chrystus, Boży,
Syn, dołożono Zbawiciel), co tworzy rzeczownik łaciński ichtys,
oznaczający „rybę”.
Marek z niezwykłą troską opisuje cuda Jezusa. Zgromadził stosunkowo dużą
ich ilość. Są one znakami królestwa Bożego. Świadczą o mesjańskiej godności
Jezusa i o Jego Boskiej mocy. Prawdopodobnie opisy cudów spełniały ważną rolę w
pracy misyjnej. Marek stara się pokazać Jezusa w podwójnej postaci, Jego
transcendencję, chwałę i wielkość. Jest On Kimś z nieba: Najwyższy kapłan zapytał Go ponownie: «Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn
Błogosławionego?» Jezus odpowiedział: «Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego,
siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi» (Mk
14,61–62); Wówczas ujrzą Syna Człowieczego,
przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą (Mk 13,26); Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem
wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie
w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi (Mk 8,38); A gdy
schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli,
zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych (Mk 9,9). Marek pokazuje też ludzki aspekt
Chrystusa (Mk 1,41; 8,2; 3,5; 14,33).
Rysuje Jego upokorzenie i mękę (Mk 8,31; 10,45). Charakterystyczna dla Marka
jest tak zwana tajemnica mesjańska. Jezus nakazuje surowo milczenie wszystkim,
którzy poznają w Nim Mesjasza (także demonom). Być może dlatego, aby nikt nie
odczytał Jego misji jako działań o charakterze politycznym. Żydzi nie byli w
stanie pojąć związku cierpienia z mesjanizmem. Jezus w słowie Syn Człowieczy ukrywał
swą tajemnicę, a zarazem powoli w nią wprowadzał. Dopiero przez śmierć na
krzyżu tytuł ten ujawni prawdziwe swoje znaczenie, wolne od wszelkich zabarwień
znaczeniowych. „Syn Człowieczy” wyraża podwójną funkcję: niebiańską obdarzoną
mocą Bożą i ziemską przez cierpienie za grzechy ludzkie. Bo i Syn Człowieczy nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć i
dać swoje życie na okup za wielu (Mk 10,45).
Określenie „Syn Człowieczy” jest charakterystyczne dla wypowiedzi samego
Jezusa. Jezus nie mówił jednak nigdy o sobie, jako o Synu Człowieczym w
pierwszej osobie, tylko w trzeciej. Słowo to można znaleźć tylko na ustach
Jezusa, z wyjątkiem, jedynym zresztą, umierającego Szczepana: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga (Dz 7,56). Szczepan, w
chwili konania, powoływał się jakby na Jezusa, który stojąc przed najwyższą
Radą mówił: Ja jestem. Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy
Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi (Mk
14,62). Określenie to pochodzi z Księgi Daniela. Inne znaczenie miały słowa Syn
Człowieczy w Starym Testamencie, a inne w Nowym. W językach hebrajskim i
aramejskim zwrot syn człowieczy znaczy najpierw tyle, co człowiek.
Pospolite słowo, w Nowym Testamencie, stało się wyrazem szczególnej godności
Jezusa. Szczególnie wyraźnie widać to w procesie Jezusa przed Wysoką Radą: Ujrzycie Syna Człowieczego, siedzącego po prawicy Wszechmocnego i
nadchodzącego z obłokami niebieskimi (Mk 14,62).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz