Wyjątkowość

         Człowiek jako istota rozumna ma tendencję oceniania własnej osoby, postaci, wyglądu względnie innych przedstawicieli tego samego gatunku. Uważa, że nieodbieganie od przyjętych norm jest dla niego bezpieczne. Tymczasem dla Stwórcy każdy człowiek jest wyjątkowy. Gdyby przyjąć boski punkt widzenia, to nie byłoby kompleksów, stresów. Każdy czułby się sobą i jedynym. Jestem taki, a taki. Oprócz wad mam takie, a takie talenty. Jestem niepowtarzalny. Takie podejście do swojej osoby jest też aktem pokory ("takim mnie Boże stworzyłeś") wobec Stwórcy. Sęk w tym, jak najlepiej wykorzystać własne uposażenie i posiadane talenty. Co mogę uczynić najlepiej jak umiem?  Podejście takie jest przykładem roztropności i mądrości życiowej, "głową muru nie przebijesz". Mądrość polega na tym że przyjmuje się, co jest nam dane i dla nas dostępne. Nie każdy może być Einsteinem, miss piękności, albo uczonym.                

          Żyła niegdyś pewna zakonnica, imienia nie pamiętam, która bolała nad tym, że niczego nie może się nauczyć. Pragnęła świętości, ale czuła, że nie ma potrzebnych do tego narzędzi. Niczym nie mogła się wykazać. W mądrości swojej, i odczytu głosu Bożego w swoim sumieniu postanowiła być po prostu dobrą dla wszystkich. Osiągnęła swój cel i została świętą. Jej przykład dowodzi, że wszyscy mamy szanse zbliżyć się do swojego Stwórcy. I tego życzę nam wszystkim.