Nauka doszła do rozpoznania (w fazie domysłów), że istnieje wiele światów. Nie jest to żadne odkrycie, bowiem Biblia donosi: "Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię" (Rdz 1,1); "W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię " (Wj 20,11). Dwa osobne światy. Do tego stworzenia była potrzebna tylko Jego wola: "z niczego stworzył je Bóg" (2 Mch 7,28). Pod słowem Ziemia rozumie się Świat rzeczywisty, widoczny kosmos pełen galaktyk, gwiazd i innych obiektów kosmicznych: "Spójrz na niebo i policz gwiazdy" (Rdz 15,5). Zadbał szczególnie o Świat rzeczywisty: "Umocnił On świat, by się nie poruszył. " (1 Krn 16,30). Światy te ze względu na swoją strukturę dynamiczną [pogląd własny] wzajemnie się przenikają. Opis Nieba (jeden ze światów) z braku ludzkich możliwości poznawczych jest obrazowany: "Ujrzeli Boga Izraela, a pod Jego stopami jakby jakieś dzieło z szafirowych kamieni, świecących jak samo niebo." (Wj 20,10).
Osobne światy są w jakiś sposób zależne od siebie: "bo zapaliłby się gniew Pana na was, i zamknąłby niebo, aby nie padał deszcz, ziemia nie wydałaby plonów, i prędko zginęlibyście w tej pięknej ziemi, którą wam daje Pan." (Pwt 11,17). Niebo, a raczej jej mieszkańcy (Jezus, dusze ludzkie) czuwają nad istotami na Ziemi. Dowodów w tym temacie można podawać wiele.
Świat rzeczywisty zasili Świat niebiański duszami ludzkimi. Stwórca tych światów je przenika ale nie jest ich mieszkańcem: "Czy jednak naprawdę zamieszka Bóg na ziemi? Przecież niebo i niebiosa najwyższe nie mogą Cię objąć " (1 Krl 8,27; 2 Krn 6,18). Modlitwy wnoszone przez ludzi mogą mieć wpływ na stan szczęśliwości mieszkańców Nieba.
Hiob zadaje pytanie: "Czyż Bóg nie wyższy od nieba? " (Hi 22,12). Bóg jako sprawca obu światów musi być ponad nimi (na zewnątrz): "Bądź wywyższony, Boże, ponad niebo" (Ps 57,6). Człowiek jako stworzenie niższego rzędu nie może przeniknąć Jego istoty, Jego mądrości: "Czy dosięgniesz głębin Boga, dotrzesz do granic Wszechmocnego? Wyższe nad niebo. Przenikniesz?" (Hi 11,7–8). Istota, która by poznała swojego stwórcę byłaby mu równa (sprzeczność logiczna). Dlatego ludzka istota nie może poznać Boga ani na Ziemi ani nawet w Niebie, co nie znaczy, że Bóg nie może dać znać o swojej obecności.
Jak podaje Druga Księga Królewska Bóg mógł powołać jeszcze wiele światów: "I zanosił modły Ezechiasz przed obliczem Pańskim, mówiąc: «Panie, Boże Izraela! Który zasiadasz na cherubach, Ty sam jeden jesteś Bogiem wszystkich królestw świata. Tyś uczynił niebo i ziemię " (2 Krl 19,15). Światy mają jednego Stwórcę: "Tyś uczynił niebo i ziemię, i wszystko, co na niej pod niebem godne jest podziwu, Ty jesteś Panem wszystkiego i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Tobie, Panu. Ty znasz wszystko" (Est 4,17b).
Jak widać, występuje zbieżność z rozpoznaniem nauki.
Stwórca jest Panem stworzonych światów. Istnienie ich zależy tylko od Jego woli. Ewangelista Marek przewiduje Jego wolę: "Niebo i ziemia przeminą" (Mk 13,31).
Ewangelista Marek wielokrotnie odnosi się do Nieba: "W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie» " (Mk 1,10); "A wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo, połamał chleby i dawał uczniom, by kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich." (Mk 6,41); "a spojrzawszy w niebo, westchnął..." (Mk 7.34).
Nachodzi mnie refleksja z psalmu: "czym jest
człowiek, że o nim pamiętasz,
i czym - syn człowieczy, że się nim zajmujesz? " (Ps 8,5). Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Pozostanę
w zadumie i w podziwie stworzenia.
Nauka jak i religia chrześcijańska uświadamia ogrom i rozmaitość stworzenia. Dla przyszłych pokoleń otwiera się perspektywa poznania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz