Księga Ezechiela jest jednym z najbardziej niezwykłych i wymagających tekstów w całej Biblii Hebrajskiej – pełna wizji, symboli i dramatycznych obrazów, które wciągają czytelnika w duchową podróż pomiędzy katastrofą a nadzieją. Prorok Ezechiel działał w VI wieku przed chr., w czasach, gdy los Izraela został brutalnie przerwany przez upadek Jerozolimy i wygnanie babilońskie. Sam Ezechiel był kapłanem, który został uprowadzony do Babilonii w pierwszej fali deportacji. Tam, nad rzeką Kebar, otrzymał powołanie prorockie – i to w sposób tak spektakularny, że do dziś jego wizja „Rydwanu Boga” (Ez 1,4–28) fascynuje zarówno teologów, jak i mistyków.
Kapłan Ezechiel, autor księgi, był postacią kluczową dla religii judaistycznej. Przypomniał rodakom o Bogu transcendentalnym, a zarazem bliskim – Tym, który daje nowe serce i nowego ducha (Ez 36,26). Podkreślał Bożą świętość, majestat i absolutną „inność” wobec ludzi. Ukazywał, że Jahwe jest większy niż czczony w Babilonie Marduk. Nie pozostawiał złudzeń: upadek Jerozolimy był nieuchronny, gdyż lud złamał przymierze i odwrócił się od swego Boga. Drastyczne symbole – makieta oblężenia miasta, leżenie na jednym boku przez wiele dni, czy gotowanie potrawy w nieczystym naczyniu – miały unaocznić, że zbliża się katastrofa.” Ezechiel był kapłanem świątynnym, co tłumaczy jego szczególne zainteresowanie kultem i świętością Boga, ale głosił, że Izrael może trwać w przymierzu z Bogiem bez świątyni.
Narracja księgi jest zorganizowana w trzy główne części, które odpowiadają trzem etapom duchowego przesłania proroka. Pierwsza część (rozdziały 1–24) to surowe ostrzeżenia i zapowiedzi sądu nad Judą.
Podobnie jak Jeremiasz Ezechiel gani fałszywych proroków: "Tak mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idą za własnym rozumieniem, a niczego nie widzieli." (Ez 13,3).
Przekazuje swoje poglądy w słowach: "Jaka matka, taka córka". " (Ez 16,44); "Syn nie ponosi odpowiedzialności za winę swego ojca ani ojciec - za winę swego syna." (Ez 18,20).
Druga część (Ez rozdziały 25–32) przenosi ostrzeżenie na inne narody. Ezechiel ogłasza wyroki nad Ammonitami, Moabitami, Edomitami, Filistynami, Tyrem i Egiptem. Ta część ukazuje, że historia Izraela nie jest odizolowana – jest spleciona z losami całego regionu, a Bóg działa jako sędzia narodów.
Trzecia część (Ez rozdziały 33–48) otwiera się po największej tragedii: zburzeniu Jerozolimy. Od tego momentu ton księgi zmienia się. Ezechiel staje się prorokiem nadziei. Słynna wizja doliny wyschłych kości jest metaforą duchowego odrodzenia – Bóg może tchnąć życie tam, gdzie wydaje się, że pozostała tylko martwota. Ostatnie rozdziały przynoszą obraz odbudowanego przybytku i odnowionego kultu – wizję nowego, uporządkowanego świata, w którym obecność Boga na nowo zamieszkuje pośród ludu.
Moje blogi:
swieckiteolog.blogspot.com
wiara-rozumna.blog.onet.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz