Księga Mądrości, znana również jako Mądrość Salomona, należy do ksiąg deuterokanonicznych Starego Testamentu — uznawanych za natchnione i włączonych do kanonu Kościołów katolickiego oraz prawosławnego, lecz klasyfikowanych jako apokryficzne przez judaizm i większość wspólnot protestanckich. Dzieło to powstało pierwotnie w języku greckim, prawdopodobnie w Aleksandrii, w okresie od II do I wieku przed Chrystusem. Choć tradycja przypisywała autorstwo królowi Salomonowi, współczesne badania językowe i literackie wskazują na anonimowego pisarza — człowieka wykształconego, obeznanego zarówno z Pismem Hebrajskim, jak i z filozofią grecką.
Księga podzielona jest na trzy główne części, obejmujące łącznie dziewiętnaście rozdziałów. Jej centralnym motywem jest personifikacja Mądrości jako żeńskiej, odwiecznej postaci towarzyszącej Bogu i uczestniczącej w Jego dziele stworzenia oraz opatrzności. Autor podejmuje obronę wiary Izraela w kontekście kultury hellenistycznej, łącząc tradycyjne wierzenia z elementami filozofii greckiej, a zarazem ostrzegając przed niebezpieczeństwami bałwochwalstwa. Księga ukazuje też obraz Bożej sprawiedliwości, która ostatecznie nagradza sprawiedliwych i karze bezbożnych. Szczególnie znaczący jest wątek eschatologiczny — zapowiedź odmiennego losu sprawiedliwych i grzeszników po śmierci. Jest to wizja rozwinięta o wiele pełniej niż w hebrajskiej części Biblii, gdzie temat życia pozagrobowego był dotąd przedstawiany w sposób znacznie bardziej ogólnikowy. W ten sposób autor wprowadza czytelnika w głębsze rozważania o sensie ludzkiego życia, cierpienia i nadziei na wieczność.
Księga Mądrości jest wyjątkowym połączeniem teologii, filozofii i patriotyzmu religijnego. Powstała z myślą o umocnieniu duchowej tożsamości diaspory żydowskiej w czasach hellenizacji. Mądrość jawi się tu nie tylko jako dar Boga, lecz także jako droga do życia moralnego, duchowego bezpieczeństwa i prawdziwej wolności. Autor splata refleksje nad dziejami narodu, nad tajemnicą śmierci i wieczności, tworząc dzieło, które broni wiary ojców, a jednocześnie prowadzi dialog z kulturą i myślą epoki.
Czytając tę księgę, można niemal odczuć, jak przez karty Pisma przenika głos hagiografów i mędrców Izraela. Ich słowa, nasycone refleksją, modlitwą i doświadczeniem pokoleń, stają się zaproszeniem do spotkania z Mądrością, która nie przemija — tą samą, która od początku była przy Bogu i która wciąż przemawia do człowieka szukającego prawdy.
Można przytoczyć z niej wiele myśli, które przykuły moją uwagę:
"Szukajcie Go [Boga] w prostocie serca! 2 Daje się bowiem znaleźć tym, co Go nie wystawiają na próbę, " 1,1–2).
"nie znamy nikogo, kto by wrócił z Otchłani." (Mdr 2,2),
"Przeminie życie nasze jakby ślad obłoku i rozwieje się jak mgła" (Mdr 2,4)
"Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka - uczynił go obrazem swej własnej wieczności" (Mdr 2,23).
"On bowiem stworzył małego i wielkiego i jednakowo o wszystkich się troszczy," (Mdr 6,70).
"wiedza wyprzedza znaki i cuda," (Mdr 8,8).
"w Mądrości swojej stworzyłeś człowieka, by panował nad stworzeniami, co przez Ciebie się stały," (Mdr 9,2).
"Ty wszystko urządził według miary i liczby, i wagi!" (Mdr 11,20).
"Bo we wszystkim jest Twoje nieśmiertelne tchnienie" (Mdr 12,1).
"Głupi [już] z natury2 są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła nie poznali Twórcy," (Mdr 13,1).
"Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę." (Mdr 13,5).
"Bo strach to nic innego jak zdradziecka odmowa pomocy ze strony rozumowania," (Mdr 17,11).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz