ZAPROSZENIE
Stowarzyszenie Katolickie Civitas Christiana
zaprasza na promocję książki
Marty Złotnickiej
Pt.: Jezus Chrystus w świetle filozoteizmu Pawła Porębskiego
Spotkanie z autorką odbędzie się
27 listopada o godz. 17
W siedzibie Stowarzyszenia Civitas Christiana
Kielce, ul. Okrzei 18 (II piętro)
Księga Ezechiela powstała z zapisków już po jego śmierci i w kraju ojczystym, po powrocie z wygnania ok. 500 roku. Została napisana w języku hebrajskim. Pewne myśli w księdze były przez Żydów uważane za sprzeczne z nauką żydowską i była obawa, że księga zostanie odrzucona. Dopiero Chananja ben Chiskja, przywódca szammaitów (I w.), wyjaśnił sporne fragmenty w sposób odpowiadający przyjętym poglądom, co pozwoliło włączyć Księgę Ezechiela do kanonu. Ezechiel, syn Buziego pochodził z rodu kapłańskiego i sam pełnił urząd kapłański. Został uprowadzony do Babilonii w roku 597 przed Chr. wraz z królem Jojakimem. W 592 r. przed Chr. powołany został na proroka. Pełnił rolę „duszpasterza” wśród proroków przez ok. 20 lat. Jego język był dość trudny. Pełen symbolicznych obrazów, hiperboli. W uroczystej teofanii Boga można doszukać się zapowiedzi czterech ewangelistów. Ezechiel jest bardziej chłodny niż żarliwy. Pod koniec księgi zapowiada odbudowę królestwa izraelskiego.
Rzekł On do mnie: «Synu człowieczy, stań na nogi. Będę do ciebie mówił». I wstąpił we mnie duch, <gdy do mnie mówił>, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił (Ez 2,1–2). Powołanie Ezechiela opisane jest jako wstąpienie «ducha» w człowieka. Określenie „syn człowieczy” pojawi się w tej księdze 90 razy. Będzie on prorokiem bezkompromisowym na zło. Zachowa „czoło twarde” na wzór diamentu (por. Ez 3,8–9). Jego misja będzie bardzo trudna. Serca Izraelitów są nieczułe jak kamień.
Ezechiel będzie musiał przez jakiś czas milczeć (karcące milczenie). Używa też różnych gestów (mimika, leżenie na lewym i prawym boku) i symboliki (liczba dni, podpłomyk jęczmienny, zgolenie włosów i zarostu na brodzie) do przekazania niezadowolenia Boga z narodu izraelskiego. Równocześnie brak upomnienia bliźniego jest grzechem: Pan skierował do mnie to słowo: «Synu człowieczy, ustanowiłem cię stróżem nad pokoleniami izraelskimi. Gdy usłyszysz słowo z ust moich, upomnisz ich w moim imieniu. Jeśli powiem bezbożnemu: «Z pewnością umrzesz», a ty go nie upomnisz, aby go odwieść od jego bezbożnej drogi i ocalić mu życie, to bezbożny ów umrze z powodu swego grzechu, natomiast Ja ciebie uczynię odpowiedzialnym za jego krew (Ez 3,16–18; por. Mt 18,15) .
Prorok zapowiada straszny los Jerozolimy: Ześlę na was głód i dzikie zwierzęta, które cię osierocą; i mór, i śmierć gwałtowna przyjdzie na ciebie, i miecz sprowadzę na ciebie. Ja, Pan, powiedziałem» (Ez 5,17). Autor przedstawia wizję utraty łaski Pana za popełnione grzechy.
Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce cielesne, aby postępowali zgodnie z moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem (Ez 11,19–20). Widoczna jest tu zapowiedź powrotu do Ziemi Obiecanej. Nastąpi przemiana serca u każdego człowieka. Człowiek będzie zdolny do właściwego poznania, kochania i działania.
Tak mówi Pan Bóg: Biada prorokom głupim, którzy idą za własnym rozumieniem, a niczego nie widzieli (Ez 13,3). Należy wystrzegać się fałszywych proroków.
Jaka matka, taka córka (Ez 16,44). Przysłowie do dzisiaj powtarzane. Syn nie ponosi odpowiedzialności za winę swego ojca ani ojciec – za winę swego syna (Ez 18,20) Autor zwraca uwagę na odpowiedzialność osobistą człowieka.
Prorok dopuszczał małżeństwo kapłana z wdową po zmarłym kapłanie: Nie będą brać sobie za żonę wdowy lub porzuconej, lecz tylko dziewicę z potomstwa domu Izraela; jednak mogą poślubić wdowę, która jest wdową po kapłanie (Ez 44,22).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz