Lamentacje (Lm 1–5), Księga Barucha (Ba 1–6)

Lamentacje (Lm 1–5)

          Księga pt. Lamentacje jest elegią, trenem, lamentem opłakującym klęskę królestwa judzkiego w okresie najazdu babilońskiego w roku 587/6 przed Chr. Jest to refleksja nad sytuacją, w jakiej znalazł się naród żydowski. Zburzenie Jerozolimy, deportacje stały się głównym powodem powstania Księgi Lamentacji. Jest ona anonimowym dziełem. Skomponowana została na potrzeby liturgii. Używano jej podczas nabożeństw odprawianych na zgliszczach spalonej świątyni. Obecnie Żydzi czytają Lamentacje w dzień postu w rocznicę zburzenia świątyni. Przyjmuje się, że wszystkie lamentacje były napisane w VI wieku przed Chr. Uwerturą księgi jest opis cierpień Syjonu. Jak to możliwe, że Bóg odwrócił się od własnego narodu i porzucił własną świątynię? Autor sam dochodzi do konkluzji, że to sam Bóg poniżył i doświadczył Izrael. Pomimo lamentacji, przebija w nich jednak nadzieja na przyszłość i wiara, że Bóg ich uratuje.

          Rozmiar katastrowy był ogromny. Upadła dynastia Dawida, zburzona została świątynia, jedyne miejsce prawdziwego kultu Boga, Jerozolima legła w gruzach. Babilończycy brutalnie obeszli się z jej ludnością. Rozpacz i resztki nadziei mieszają się ze sobą. Tragedia sprzyja odejściu od wiary. Autor występuje w jej obronie. Nie traci nadziei na odrodzenie. Trzeba jednak wrócić do Boga i uzyskać przebaczenie grzechów. Apeluje do błagalnej modlitwy pełnej pokory, aby Bóg nie zważał dłużej na ich winy, ale skierował ku nim swoją łaskę.

          Kościół katolicki za pomocą Lamentacji rozpatruje Mękę i Śmierć Zbawiciela oraz wzywa wiernych do opłakiwania swoich grzechów i do nawrócenia.

Księga Barucha (Ba 1–6)

          Księga Barucha należy do tak zwanych pism deuterokanonicznych Starego Testamentu, to znaczy, że nie została początkowo przyjęta do ksiąg natchnionych. Księga Barucha została przypisana Baruchowi, sekretarzowi i przyjacielowi proroka Jeremiasza. Księga miała powstać ok. 582 r. przed Chr. Zwyczaj  podawania wybitnych postaci biblijnych za autorów był wielokrotnie praktykowany, np. Księga Mądrości przypisywana była Salomonowi, a Psalmy Dawidowi. Dziś znany jest tylko tekst grecki. Przyjmuje się, że księga została zredagowana w II wieku przed Chr. Księga Barucha stanowi jedno z siedmiu pism deuterokanonicznych Starego Testamentu.

          Księga Barucha pozwala lepiej zapoznać się z myślą teologiczną Izraelitów żyjących u schyłku czasów ujętych w Starym Testamencie. Są w niej ciągle żywe nadzieje mesjańskie.