Luc avait un grand sens de la
théologie.
Dans son
inspiration,
il lit la vérité sur Dieu. Dans attributs divins perykopach suivantes,
ils
sont présentés. Dans la péricope La brebis perdue et retrouvée (Luc 15:1–7) montre dans la parabole du berger (Dieu), qui trouve la
brebis perdue, et elle aime énormément. Le berger, avec
une
autre centaine
de moutons à la recherche de celui-ci - perdu. Dieu apporte à des milliards de vie des personnes. Comme
vous pouvez le voir, nous réalisons un
grand projet visant à mesurer tous les temps. Malgré
le grand nombre d'êtres humains, se soucie de tout le monde. Cette
préoccupation a une dimension d'engagement personnel. Pour la brebis perdue se concentre sur le grand amour de Dieu. Malgré avoir perdu est le centre
de l'attention, il est le protagoniste de l'événement. Quand il est constaté, il devient un sujet d'une grande joie. Comme l'auteur écrit: De même, je vous le dis, il y
aura plus de joie dans le ciel pour un seul pécheur qui se repent, que pour
quatre-vingt-dix-neuf justes qui n'ont pas besoin de repentance (Luc 15:7). Pour accepter cette injustice apparente, vous devez penser à
pas selon la justice humaine, mais selon la Divine Miséricorde. Saints du ciel déjà gagné le cœur de Dieu. Personne ne les a pas recevoir leur joie.
Ils ont obtenu ce qu'ils avaient à réaliser. Comme
vous pouvez le voir la joie de
l'action est supérieure à la joie
de la propriété. L'amour est
la durée statique. L'amour crée dynamique, il génère (fonctionnelles bon) et est créatrice. Fonctionnelles de la nourriture spirituelle de l'amour sont le monde fonctionne. Sans amour, le monde ne
peut pas exister.
Dans la péricope La drachme perdu (Luc 15:8–10)
montre de même la
joie de retrouver la drachme perdue
(sa valeur était la journée de travail égal ou un prix journalier
de l'emploi d'un mouton).
Il agit pas de dénomination,
mais le fait de trouver.
La péricope L’enfant prodigue (Luc 15:11–32) est l'apogée de la pensée de l'auteur quant à la
miséricorde de Dieu. Dans la
parabole, ils sont dépeints deux frères, un plus jeune, "le fils prodigue", et l'autre plus
âgé, obéissant à la volonté de son père. Généreux père leur partagea son bien et donne le plus
jeune fils lui un dû.
Il veut la liberté totale. Il veut
vivre seulement
pour eux-mêmes. Elle utilise de la vie et perd tout son argent :
Ne renoncez pas
une prostituée, vous ne perdez pas de son héritage (Sir 9,6). Il voulait serrer la vie tout son possible, il voulait en tirer des "poignées". Entièrement gratuit, devient un esclave - un berger porcs, pour
qui le
bonheur était
d'obtenir quelque
chose hors de leur
karma. Un homme qui comprend la liberté comme l'arbitraire totale de vivre un mensonge. Le fils prodigue comprendre ce qu'est la vraie liberté. Il était dans la
maison de son
père était vraiment
lent. La conversion et la transformation se produisent à l'intérieur. Cela en soi trouve son chemin de retour à son père. Dans l'interprétation de l'événement biblique est un symbole de la repentance.
Le père l'accueille avec joie. Il organise un grand, joyeuse fête. Nous devons célébrer et se réjouir que ton
frère que voici était mort et
il est revenu
à la vie; il était perdu et il est retrouvé (Lc
15,32). Le fils prodigue est l'image d'un homme qui a commis une erreur, mais il
est revenu. De même, Dieu réunit ceux qui ont péché et qui souhaitent convertir. Dans ce caractère parabole il est aussi un père aimant. Il est l'amour du père lui dit d'attendre avec l'espoir que son fils était rentré. Dans la parabole qui est ce qui
est arrivé. Père, je l'ai péché contre le ciel et contre toi (Luc 15:18). Le fils prodigue est revenu là pour la richesse de son père, mais
son amour. Après cette déclaration,
tout est pardonné et oublié fils.
Les deux tombent dans les bras les uns des autres et de revivre la joie de non-retour vers le passé. Le frère aîné est surpris par la générosité de son père. Il ne voit que l'injustice ici. Il ne voit pas son frère transformation intérieure. Le frère aîné me rappelle ceux qui vivent comme "Le Seigneur Dieu a
ordonné," mais dans son coeur l'envie de ceux qui vivent avec la fantaisie, pas toujours "divine". Son
attitude de la
vie dans tous
traités comme
des esclaves. Ces personnes ont également besoin de se repentir. Ils doivent être convaincus qu'ils ne traversent pas les préceptes du
Seigneur est agréable à Dieu. Alors seulement que les vrais fils du Seigneur. Voici,
il y a tant d'années que je te sers, sans avoir jamais transgressé tes ordres,
et jamais tu ne m'as donné un chevreau pour que je me réjouisse avec mes amis (Luc 15:29). Dans mon premier livre[1] je l'ai écrit: L'homme «froid»
d'un candidat est
conscient de ses péchés graves. Il est plus facile, cependant, un homme mal
à devenir un meilleur, que des années de
passion se débarrasser de réflexion ambiguë. Homme
«vieux» est quelqu'un malades mentaux, qui prétend être un homme sans plainte. Peut-être
que l'été est d'aimer Dieu
avec un amour qui est une abomination pour lui, l'amour vient tout, demi-teinte.
[1] Paweł Porębski, La réalité à la lumière de la science, de la philosophie et de la foi, Ed. Jedność, Kielce 2008.
Tłumaczenie
Łukasz miał wielkie wyczucie teologiczne. W swoim natchnieniu odczytywał
prawdy o Bogu. W kolejnych perykopach ukazane są boskie atrybuty. W perykopie Zaginiona
owca (Łk 15,1–7) pokazuje w przypowieści Pasterza (Boga), który
odnajduje zaginioną owcę i cieszy się tym ogromnie. Pasterz, mając sto innych owiec,
szuka tej jednej – zaginionej. Bóg powołuje do życia miliardy ludzi. Jak widać
realizuje jakiś wielki projekt, na miarę wszechczasów. Mimo wielkiej ilości
istot ludzkich, troszczy się o każdego. Troska ta ma wymiar osobistego
zaangażowania. Na zaginionej owcy skupia się wielka miłość Boga. Mimo
zagubienia się jest w centrum uwagi, jest bohaterem
zdarzenia. Kiedy zostaje odnaleziona, staje się podmiotem wielkiej radości. Jak
pisze autor: większa będzie radość z
jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu
sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia (Łk 15,7). Aby zaakceptować tę pozorną niesprawiedliwość, trzeba
myśleć nie według sprawiedliwości ludzkiej, ale według Miłosierdzia Bożego.
Święci w niebie zdobyli już serce Boga. Nikt im nie odbiera ich radości. Oni
już osiągnęli to, co mieli do osiągnięcia. Jak widać radość z działania jest większa od
radości posiadania. Miłość statyczna jest trwaniem. Miłość dynamiczna
tworzy, generuje (funkcjonały dobra) i jest twórcza. Funkcjonały miłości są
pokarmem duchowym funkcjonowania świata. Bez miłości świat nie może istnieć.
W
perykopie Zgubiona drachma (Łk 15,8–10) podobnie pokazana jest
radość płynąca z odnalezienia zagubionej drachmy (jej wartość była równa
dniówce pracy robotnika lub cenie jednej owcy). Nie chodzi tu o nominał, ale
sam fakt odnalezienia.
Perykopa Syn marnotrawny (Łk 15,11–32) stanowi apogeum
myśli autora o Miłosierdziu Boga. W przypowieści ukazani są dwaj bracia: jeden
młodszy, „syn marnotrawny”, i drugi starszy, posłuszny woli ojca. Wielkoduszny
ojciec dzieli majątek i daje młodszemu synowi należną mu część. On pragnie całkowitej wolności. Chce żyć wyłącznie dla siebie. Używa życia i traci cały swój
majątek. Nie oddawaj się nierządnicom,
abyś nie stracił swego dziedzictwa (Syr 9,6). Chciał on wycisnąć z
życia wszystko, co możliwe, chciał czerpać z niego „pełnymi garściami”.
Całkowicie wolny, staje się niewolnikiem – pastuchem świń, dla którego
szczęściem było otrzymać coś z ich karmy. Człowiek, który rozumie wolność jako
całkowitą samowolę, żyje w zakłamaniu. Syn marnotrawny zrozumiał na czym polega
prawdziwa wolność. To w domu ojca był naprawdę wolny. Nawrócenie i przemiana
zachodzą w jego wnętrzu. W sobie odnajduje drogę powrotu do ojca. W
interpretacji biblijnej zdarzenie to jest symbolem
nawrócenia. Ojciec wita go z radością. Urządza wielką, radosną ucztę. Trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten
brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się (Łk 15,32). Syn
marnotrawny jest obrazem człowieka, który zbłądził, ale powrócił. Podobnie Bóg
wychodzi naprzeciw tym, którzy zgrzeszyli i którzy pragną nawrócenia. W tej
przypowieści bohaterem jest też kochający ojciec. To miłość ojcowska nakazuje
mu oczekiwać z nadzieją, że syn kiedyś wróci do domu. W przypowieści tak
właśnie się stało. Ojcze, zgrzeszyłem
przeciw Bogu i względem ciebie (Łk 15,18). Syn marnotrawny wrócił nie dla
bogactw ojca, lecz do jego miłości. Po tym wyznaniu wszystko zostaje
synowi wybaczone i zapomniane. Obaj padają sobie w objęcia i przeżywając radość
nie wracają już do przeszłości. Starszy brat jest zaskoczony hojnością ojca.
Widzi tu tylko niesprawiedliwość. Nie dostrzega wewnętrznej przemiany brata.
Starszy brat bardzo mi przypomina te osoby, które żyją jak „Pan Bóg przykazał”,
ale w swoim sercu zazdroszczą tym, którzy żyją z fantazją, nie zawsze „po
Bożemu”. Swoją postawę życiową w sumie traktują jak niewolę. Tacy ludzie też
potrzebują nawrócenia. Muszą uwierzyć, że nie przekraczanie nakazów Pana jest
Bogu miłe. Dopiero wtedy będą prawdziwymi synami
Pana. Oto tyle lat ci służę i nigdy nie
przekroczyłem twojego rozkazu (Łk 15,29). W pierwszej mojej książce[1]
pisałem: Człowiek «zimny» to ktoś zdający sobie sprawę ze
swych ciężkich grzechów. Łatwiej jednak człowiekowi złemu stać się lepszym, niż
letniemu pozbyć się beznamiętnej dwuznacznej refleksji. Człowiek «letni» to
ktoś ciężko chory duchowo, uważający się za człowieka bez zarzutu. Być letnim
to kochać Boga miłością, która jest Mu wstrętna, miłością byle jaką,
połowiczną.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz