Evangile selon s. Luc 45 i tłumaczenie

          Qui tend une lecture littérale des textes bibliques peut avoir du mal à comprendre La parabole de l’intendant infidèle   u Agile intendant (Luc 16:1–8). L'homme riche a un gestionnaire qui dilapide sa fortune. Il veut libérer. Intendant desperate travaille vite. Afin d'obtenir de futures personnes favorables ils falsifient leurs obligations à leur Panaz leur épargnant certaines dettes. L'intendant est un escroc et un tricheur. Pourtant, comme l'écrit Luc: Le maître loua l'économe infidèle de ce qu'il avait agi prudemment (Luc 16,8). Son premier instinct est difficile de comprendre le Seigneur. Le texte fait mal. Comment avez-vous (Dieu) pouvait se vanter du mal évident?! Ce qui est différent du Seigneur. Bien sûr, ce dissemblables. L'auteur ne se concentre pas sur un acte répréhensible, mais la vitesse de la prise de décision. Eh bien, pas cette question d'honnêteté et d'ingéniosité pour trouver la sortie dans une position sérieuse. La lecture du texte échappe à la conscience que cela est une histoire inventée par Luc, qui avait un but réel dans l'enseignement. Il est donc nécessaire de calmer les émotions que le Seigneur fait l'éloge mal. Rien de tout cela est arrivé. L'exégèse théologique rester. Il faut concentrer sur l'idée de Luc, ce qu'il voulait dire par cette histoire à raconter. Surtout, il voulait se vanter de prudence. Il est quelque chose que vous pouvez éviter de nombreux problèmes. Il est un compromis entre impose une réalité, et sa mise en forme. De l'homme de décider si les événements de la vie seront exacerbées ou minimisés. Sage dit que pour gagner dans les petites choses est insensé. Un sort
imposent parfois des cas très difficile. Personne est à blâmer. Tornades, tempêtes sont bons et les mauvais. L'homme a besoin de se défendre. Par décisions de taux attrape parfois des actes indignes. Cela peut évidemment pas approuver, mais parfois le moment exige une décision rapide. Nous devons comprendre clairement que Dieu est bon et actifs facteurs personnes. Seulement, ils peuvent pousser le monde vers l'avant. Mangeurs de pain ordinaire, passifs dans la vie, même si elles peuvent être fidèles à Dieu, ne font pas partie de l'avant-garde des êtres humains. Sinner a été accueilli par Dieu à l'homme de se sentir libre, pour être en mesure de prendre des décisions. En liberté on peut tout faire. Dieu repose sur des actions positives, mais parfois de grandes choses nécessite des sacrifices. On ne peut pas se mouiller les pieds traversant une rivière. Dieu a laissé l'homme choix du moindre mal. Vous pourriez être choqué par cela, mais certaines personnes comprenez que. La vie est une lutte, parfois cruel. Les difficultés que Dieu a permis à un homme de lui durcir spirituellement. Dans les situations difficiles homme montre qui il était vraiment et ce qu'il peut faire. L'homme est en mesure d'exposer sa vie pour sauver son chien des profondeurs de la rivière. La mère est capable de sacrifier leur vie pour la vie à naître. Beaucoup consacré à diverses questions. Un homme peut être grand. Ceux qui pensent qu'il suffit de vivre pieusement, passivement, souvent eux-mêmes exposer à des péchés d'omission.

Tłumaczenie

        Kto ma skłonność odczytywania tekstów biblijnych literalnie może mieć kłopot ze zrozumieniem przypowieści Obrotny rządca (Łk 16,1–8). Bogaty człowiek ma rządcę, który trwoni jego majątek. Chce go zwolnić. Zrozpaczony rządca działa szybko. Chcąc pozyskać przyszłych przychylnych sobie ludzi, fałszuje ich zobowiązania względem swego pana darując im część długów. Rządca jest malwersantem i oszustem. Mimo to, jak pisze Łukasz: Pan pochwalił nieuczciwego rządcę, że roztropnie postąpił (Łk 16,8). W pierwszym odruchu trudno zrozumieć Pana. Tekst czyni zgorszenie. Jak Pan (Bóg) mógł pochwalić ewidentne zło?! To niepodobne do Pana. Oczywiście, że niepodobne. Autor nie koncentruje się na złym uczynku, ale na szybkości podejmowania decyzji. A więc, nie o uczciwość tu chodzi, a obrotność w znalezieniu wyjścia w ciężkim położeniu. Czytając tekst umyka świadomość, że jest to historyjka zmyślona przez Łukasza, który miał swój konkretny cel dydaktyczny. Trzeba więc uspokoić emocje, że Pan pochwalił zło. Nic takiego nie miało miejsca. Pozostała więc egzegeza teologiczna. Trzeba skupić się na zamyśle Łukasza, co on chciał przez tę historyjkę powiedzieć. Przede wszystkim chciał pochwalić roztropność. To coś, co pozwala unikać wiele kłopotów. To pewien kompromis między narzucającą się rzeczywistością, a jej kształtowaniem. Od człowieka zależy, czy zdarzenia życiowe będzie zaostrzał, czy minimalizował. Mądre jest powiedzenie, że wygrywać w małym rzeczach jest głupotą. Los narzuca czasem bardzo trudne zdarzenia. Nikt nie jest temu winien. Tornada, burze są dla dobrych i złych. Człowiek musi się bronić. Przez szybkość podejmowanych decyzji chwyta się czasem czynów niegodnych. Tego oczywiście nie można pochwalać, ale czasem chwila wymaga szybkiej decyzji. Trzeba jasno zdać sobie sprawę, że Bogu mili są ludzie czynni i aktywni. Tylko tacy mogą popychać świat do przodu. Zwykli zjadacze chleba, bierni w życiu, choć mogą być wierni Bogu, nie należą do czołówki istot ludzkich. Grzeszność została dopuszczona przez Boga, aby człowiek mógł czuć się wolnym, aby mógł podejmować decyzje. W wolności można czynić wszystko. Bogu zależy na czynach pozytywnych, ale czasami wielkie rzeczy wymagają ofiar. Nie można nie zamoczyć nóg przechodząc przez rzekę. Bóg pozostawił człowiekowi wybór mniejszego zła. Można się tym gorszyć, ale niektórzy to rozumieją. Życie jest walką, czasami okrutną. Trudności, jakie Bóg dopuścił  na człowieka, mają go hartować duchowo. W sytuacjach trudnych człowiek pokazuje kim jest naprawdę i na co go stać. Człowiek jest zdolny narazić życie, aby ratować swojego psa z odmętów rzecznych. Matka zdolna jest poświęcić życie dla nienarodzonego życia. Wielu poświęca się różnym sprawom. Człowiek potrafi być wielki.  Ci, którzy uważają, że wystarczy żyć bogobojnie, biernie,  narażają się często na grzechy zaniechania. 

Evangile selon s. Luc 44 i tłumaczenie

          Luc avait un grand sens de la théologie. Dans son inspiration, il lit la vérité sur Dieu. Dans attributs divins perykopach suivantes, ils sont présentés. Dans la péricope La brebis perdue  et retrouvée (Luc 15:1–7) montre dans la parabole du berger (Dieu), qui trouve la brebis perdue, et elle aime énormément. Le berger, avec une autre centaine de moutons à la recherche de celui-ci - perdu. Dieu apporte à des milliards de vie des personnes. Comme vous pouvez le voir, nous réalisons un grand projet visant à mesurer tous les temps. Malgré le grand nombre d'êtres humains, se soucie de tout le monde. Cette préoccupation a une dimension d'engagement personnel. Pour la brebis perdue se concentre sur le grand amour de Dieu. Malgré avoir perdu est le centre de l'attention, il est le protagoniste de l'événement. Quand il est constaté, il devient un sujet d'une grande joie. Comme l'auteur écrit: De même, je vous le dis, il y aura plus de joie dans le ciel pour un seul pécheur qui se repent, que pour quatre-vingt-dix-neuf justes qui n'ont pas besoin de repentance (Luc 15:7). Pour accepter cette injustice apparente, vous devez penser à pas selon la justice humaine, mais selon la Divine Miséricorde. Saints du ciel déjà gagné le cœur de Dieu. Personne ne les a pas recevoir leur joie. Ils ont obtenu ce qu'ils avaient à réaliser. Comme vous pouvez le voir la joie de l'action est supérieure à la joie de la propriété. L'amour est la durée statique. L'amour crée dynamique, il génère (fonctionnelles bon) et est créatrice. Fonctionnelles de la nourriture spirituelle de l'amour sont le monde fonctionne. Sans amour, le monde ne peut pas exister.

             Dans la péricope La drachme perdu (Luc 15:8–10) montre de même la joie de retrouver la drachme perdue (sa valeur était la journée de travail égal ou un prix journalier de l'emploi d'un mouton). Il agit pas de dénomination, mais le fait de trouver.

             La péricope L’enfant prodigue (Luc 15:11–32) est l'apogée de la pensée de l'auteur quant à la miséricorde de Dieu. Dans la parabole, ils sont dépeints deux frères, un plus jeune, "le fils prodigue", et l'autre plus âgé, obéissant à la volonté de son père. Généreux père leur partagea son bien et donne le plus jeune fils lui un dû. Il veut la liberté totale. Il veut vivre seulement pour eux-mêmes. Elle utilise de la vie et perd tout son argent : Ne renoncez pas une prostituée, vous ne perdez pas de son héritage (Sir 9,6). Il voulait serrer la vie tout son possible, il voulait en tirer des "poignées". Entièrement gratuit, devient un esclave - un berger porcs, pour qui le bonheur était d'obtenir quelque chose hors de leur karma. Un homme qui comprend la liberté comme l'arbitraire totale de vivre un mensonge. Le fils prodigue comprendre ce qu'est la vraie liberté. Il était dans la maison de son père était vraiment lent. La conversion et la transformation se produisent à l'intérieur. Cela en soi trouve son chemin de retour à son père. Dans l'interprétation de l'événement biblique est un symbole de la repentance. Le père l'accueille avec joie. Il organise un grand, joyeuse fête. Nous devons célébrer et se réjouir que ton frère que voici était mort et il est revenu à la vie; il était perdu et il est retrouvé (Lc 15,32). Le fils prodigue est l'image d'un homme qui a commis une erreur, mais il est revenu. De même, Dieu réunit ceux qui ont péché et qui souhaitent convertir. Dans ce caractère parabole il est aussi un père aimant. Il est l'amour du père lui dit d'attendre avec l'espoir que son fils était rentré. Dans la parabole qui est ce qui est arrivé. Père, je l'ai péché contre le ciel et contre toi (Luc 15:18). Le fils prodigue est revenu là pour la richesse de son père, mais son amour. Après cette déclaration, tout est pardonné et oublié fils. Les deux tombent dans les bras les uns des autres et de revivre la joie de non-retour vers le passé. Le frère aîné est surpris par la générosité de son père. Il ne voit que l'injustice ici. Il ne voit pas son frère transformation intérieure. Le frère aîné me rappelle ceux qui vivent comme "Le Seigneur Dieu a ordonné," mais dans son coeur l'envie de ceux qui vivent avec la fantaisie, pas toujours "divine". Son attitude de la vie dans tous traités comme des esclaves. Ces personnes ont également besoin de se repentir. Ils doivent être convaincus qu'ils ne traversent pas les préceptes du Seigneur est agréable à Dieu. Alors seulement que les vrais fils du Seigneur. Voici, il y a tant d'années que je te sers, sans avoir jamais transgressé tes ordres, et jamais tu ne m'as donné un chevreau pour que je me réjouisse avec mes amis (Luc 15:29). Dans mon premier livre[1] je l'ai écrit: L'homme «froid» d'un candidat est conscient de ses péchés graves. Il est plus facile, cependant, un homme mal à devenir un meilleur, que des années de passion se débarrasser de réflexion ambiguë. Homme «vieux» est quelqu'un malades mentaux, qui prétend être un homme sans plainte. Peut-être que l'été est d'aimer Dieu avec un amour qui est une abomination pour lui, l'amour vient tout, demi-teinte.

---

[1] Paweł Porębski, La réalité à la lumière de la science, de la philosophie et de la foi, Ed. Jedność, Kielce 2008.

Tłumaczenie

         Łukasz miał wielkie wyczucie teologiczne. W swoim natchnieniu odczytywał prawdy o Bogu. W kolejnych perykopach ukazane są boskie atrybuty. W perykopie Zaginiona owca (Łk 15,1–7) pokazuje w przypowieści Pasterza (Boga), który odnajduje zaginioną owcę i cieszy się tym ogromnie. Pasterz, mając sto innych owiec, szuka tej jednej – zaginionej. Bóg powołuje do życia miliardy ludzi. Jak widać realizuje jakiś wielki projekt, na miarę wszechczasów. Mimo wielkiej ilości istot ludzkich, troszczy się o każdego. Troska ta ma wymiar osobistego zaangażowania. Na zaginionej owcy skupia się wielka miłość Boga. Mimo zagubienia się jest w centrum uwagi, jest bohaterem zdarzenia. Kiedy zostaje odnaleziona, staje się podmiotem wielkiej radości. Jak pisze autor: większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia (Łk 15,7). Aby zaakceptować tę pozorną niesprawiedliwość, trzeba myśleć nie według sprawiedliwości ludzkiej, ale według Miłosierdzia Bożego. Święci w niebie zdobyli już serce Boga. Nikt im nie odbiera ich radości. Oni już osiągnęli to, co mieli do osiągnięcia. Jak widać radość z działania jest większa od radości posiadania. Miłość statyczna jest trwaniem. Miłość dynamiczna tworzy, generuje (funkcjonały dobra) i jest twórcza. Funkcjonały miłości są pokarmem duchowym funkcjonowania świata. Bez miłości świat nie może istnieć.

          W perykopie Zgubiona drachma (Łk 15,8–10) podobnie pokazana jest radość płynąca z odnalezienia zagubionej drachmy (jej wartość była równa dniówce pracy robotnika lub cenie jednej owcy). Nie chodzi tu o nominał, ale sam fakt odnalezienia.

          Perykopa Syn marnotrawny (Łk 15,11–32) stanowi apogeum myśli  autora o Miłosierdziu Boga.  W przypowieści ukazani są dwaj bracia: jeden młodszy, „syn marnotrawny”, i drugi starszy, posłuszny woli ojca. Wielkoduszny ojciec dzieli majątek i daje młodszemu synowi należną mu część. On pragnie całkowitej wolności.  Chce żyć wyłącznie dla siebie. Używa życia i traci cały swój majątek. Nie oddawaj się nierządnicom, abyś nie stracił swego dziedzictwa (Syr 9,6). Chciał on wycisnąć z życia wszystko, co możliwe, chciał czerpać z niego „pełnymi garściami”. Całkowicie wolny, staje się niewolnikiem – pastuchem świń, dla którego szczęściem było otrzymać coś z ich karmy. Człowiek, który rozumie wolność jako całkowitą samowolę, żyje w zakłamaniu. Syn marnotrawny zrozumiał na czym polega prawdziwa wolność. To w domu ojca był naprawdę wolny. Nawrócenie i przemiana zachodzą w jego wnętrzu. W sobie odnajduje drogę powrotu do ojca. W interpretacji biblijnej zdarzenie to jest symbolem nawrócenia. Ojciec wita go z radością. Urządza wielką, radosną ucztę. Trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się (Łk 15,32). Syn marnotrawny jest obrazem człowieka, który zbłądził, ale powrócił. Podobnie Bóg wychodzi naprzeciw tym, którzy zgrzeszyli i którzy pragną nawrócenia. W tej przypowieści bohaterem jest też kochający ojciec. To miłość ojcowska nakazuje mu oczekiwać z nadzieją, że syn kiedyś wróci do domu. W przypowieści tak właśnie się stało. Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie (Łk 15,18). Syn marnotrawny wrócił nie dla bogactw ojca, lecz do jego miłości. Po tym wyznaniu wszystko zostaje synowi wybaczone i zapomniane. Obaj padają sobie w objęcia i przeżywając radość nie wracają już do przeszłości. Starszy brat jest zaskoczony hojnością ojca. Widzi tu tylko niesprawiedliwość. Nie dostrzega wewnętrznej przemiany brata. Starszy brat bardzo mi przypomina te osoby, które żyją jak „Pan Bóg przykazał”, ale w swoim sercu zazdroszczą tym, którzy żyją z fantazją, nie zawsze „po Bożemu”. Swoją postawę życiową w sumie traktują jak niewolę. Tacy ludzie też potrzebują nawrócenia. Muszą uwierzyć, że nie przekraczanie nakazów Pana jest Bogu miłe. Dopiero wtedy będą prawdziwymi synami Pana. Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu (Łk 15,29). W pierwszej mojej książce[1] pisałem: Człowiek «zimny» to ktoś zdający sobie sprawę ze swych ciężkich grzechów. Łatwiej jednak człowiekowi złemu stać się lepszym, niż letniemu pozbyć się beznamiętnej dwuznacznej refleksji. Człowiek «letni» to ktoś ciężko chory duchowo, uważający się za człowieka bez zarzutu. Być letnim to kochać Boga miłością, która jest Mu wstrętna, miłością byle jaką, połowiczną.

---

[1]  Paweł Porębski,Rzeczywistość w świetle nauki, filozofii i wiary, Wyd. Jedność, Kielce 2008.

 

Evangile selon s. Luc 43 i tłumaczenie

          Dans Obligation des disciples de Jésus (Luc 14:25–35) il y a une énorme maladresse littéraire. Publié mots durs "détestent":  Si quelqu'un vient à moi, et s'il ne hait pas son père, sa mère, sa femme, ses enfants, ses frères, et ses soeurs, et même à sa propre vie, il ne peut être mon disciple (Luc 14:26). Ce mot ne reflète pas les véritables pensées de Jésus. Il est d'environ insistant sur les conditions à remplir pour être son disciple. Reflète mieux la signification du verset de la phrase de l'Evangile de Matthieu: Celui qui aime son père ou sa mère plus que moi n'est pas digne de moi, et celui qui aime son fils ou sa fille plus que moi n'est pas digne de moi (Mathieu 10:37). Le mot «haine» a été utilisé de manière similaire dans le livre de la Genèse: L'Éternel vit que Léa n'était pas aimée; et il la rendit féconde, tandis que Rachel était stérile (Genèse 29.31). Traductions souvent ne reflètent pas les véritables pensées et les intentions de l'auteur. Il faut être constamment sur ses gardes pour ne pas tomber dans le piège de la traduction (traduction) langue. Suivant est écrit: Et quiconque ne porte pas sa croix, et qu'il me suive ne peux pas être mon disciple (Luc 14:27). S'il vous plaît noter que ceci est une croix, pas la croix de Jésus-Christ. Si quelqu'un ne peut pas faire face à leur propre croix, beaucoup moins de prendre sur les épaules de la souffrance de quelqu'un d'autre. Jésus nous dit que vous devez considérer et évaluer tout. Les procédures doivent être mesurés en fonction de leurs propres forces et capacités. Récemment, il a révélé que dans la loi de Cracovie a tenu une religieuse malade (plutôt que de le guérir) dans des conditions terribles. Sauter le manque de compagnons de coeur, mais le fait est qu'elle n'a pas donné la rigueur du conseil religieux. Elle a pris trop de poids. Probablement son corps "brûlé", a demandé son. Les émotions accumulées ne sont pas estuaire. Son comportement est devenu de plus en plus de défi et conditions de la caricature monastique (par ex. Danser nu). Les conséquences ont été tragiques. De même, un certain nombre des prêtres est pas en mesure de maintenir le mariage de pureté. Il est hors de leur portée. En vue du mariage, il est répréhensible, humainement compréhensible. Peut-être l'église elle-même au départ d'un de ces sacrifices difficiles et d'abandonner le célibat[1]. Le célibat dans l'Église a été plus dicté par des questions de succession, de la finance, de la victime de la renonciation. Certains des apôtres (comme Peter) étaient mariés. Le célibat est une invention humaine, et, malheureusement, dirigé contre la nature humaine. Notez, cependant, que celui qui est capable de vivre dans la chasteté et que la volonté, de lui laisser prendre la peine. La décision sur ce qui devrait venir du coeur, pas des conditions imposées sacerdoce. Désactivation de la libido est très difficile. Vous avez beaucoup de travail à donner à l'organisme d'autres alternatives déchargent émotions excès (d'énergie). Pas tout le monde a le désir et la force de pratiquer des sports. Pas tout le monde est capable aussi de méditer.

---

[1] Théologien hollandais E. Schillebeeckx (1914-2009) a appelé à l'abolition de l'obligation du célibat (voir. L'Encyclopédie Catholique, Volume XVII, Ed. TN KUL, Lublin 2012, col. 1225).

Tłumaczenie

          W perykopie Obowiązki uczniów Jezusa (Łk 14,25–35) pojawia się ogromna niezręczność literacka. Użyto szorstkiego słowa „nienawiść”: Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem (Łk 14,26). Słowo to nie odzwierciedla prawdziwych myśli Jezusa. Chodzi tu o zaakcentowanie wymogów, jakie należy spełnić, aby zostać Jego uczniem. Sens zdania lepiej oddaje werset z Ewangelii Mateusza: Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien (Mt 10,37). Słowo „nienawiść” zostało użyte podobnie w Księdze Rodzaju: Gdy Pan widział, że Lea została znienawidzona (odsunięta), otworzył jej łono; Rachela zaś była niepłodna  (Rdz 29,31). Tłumaczenia tekstów często nie oddają prawdziwych myśli i intencji autora. Trzeba mieć się stale na baczności, aby nie wpaść w pułapkę translacji (tłumaczenia) językowej. Dalej napisano: Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem (Łk 14,27). Proszę zauważyć, że chodzi tu o własny krzyż, a nie krzyż Jezusa Chrystusa. Jeżeli ktoś nie potrafi uporać się z własnym krzyżem, tym bardziej nie weźmie na barki cudzego cierpienia. Jezus podpowiada, że trzeba zastanowić się i wszystko oszacować. Postępowanie trzeba mierzyć według własnych sił i możliwości. Niedawno ujawniono, że w zakonie krakowskim przetrzymywano chorą zakonnicę (zamiast ją leczyć) w okropnych warunkach. Pomijam brak serca współtowarzyszek, ale chodzi o to, że ona nie dała rady rygorowi zakonnemu. Wzięła na siebie zbyt wielki ciężar. Prawdopodobnie jej ciało „płonęło”, domagało się swego. Nagromadzone emocje nie miały ujścia. Jej zachowanie stawało się coraz bardziej wyzywające i w warunkach klasztornych karykaturalne (np. tańczenie nago). Skutki były tragiczne. Podobnie wielu kapłanów nie  jest w stanie utrzymać ślubu czystości. To ponad ich siły. Wobec ślubu jest to naganne, po ludzku zrozumiałe. Być może sam Kościół odejdzie od tak trudnego wyrzeczenia i zrezygnuje z celibatu[1]. Celibat w Kościele bardziej był podyktowany sprawami spadkowymi, finansowymi, niż ofiarą wyrzeczenia. Niektórzy apostołowie (jak Piotr) byli żonaci. Celibat jest wymysłem ludzkim i niestety skierowanym przeciwko naturze człowieka.  Trzeba jednak zaznaczyć, że kto jest w stanie żyć w czystości i tego chce, niech podejmie ten trud. Decyzja o tym, powinna wypływać z serca, a nie z narzuconych warunków kapłaństwa. Wyciszanie popędu płciowego jest bardzo trudne. Trzeba ogromnej pracy, aby dać ciału inne alternatywy wyładowania nadmiaru emocji (energii). Nie każdy ma ochotę i siły na ćwiczenia sportowe. Nie wszyscy są zdolni też do medytacji. 

---

[1] Holenderski teolog E. Schillebeeckx (1914–2009) postulował zniesienie obowiązku celibatu (zob. Encyklopedia Katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1225).