Modlitwa

          Szczera modlitwa jest jak woda dla spragnionego. To czynność o charakterze duchowym, ale nie tylko. Można modlić się też myślą, ciałem, tańcem, śpiewem, całym sobą. To nie tylko rozmowa z Bogiem, ale okazanie swojego stosunku do Stwórcy. Jezus tak pouczał: Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę.  Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie (Mt 6,5–8).

           Proszę pamiętać, ze cokolwiek dobrego przyjdzie wam do głowy, od samego Boga pochodzi. Nie myślcie, że sami potraficie uczynić cokolwiek dobrego poza intencją i wolą. Reszta jest dziełem Pana. Słowa te nie umniejszają roli człowieka, ale pokazują mechanizm twórczy. Tylko Stwórca jest zdolny do tworzenia materii dobra (funkcjonał), bo dobro jest własnością Stwórcy. Człowiek może jedynie czerpać z tego źródła. Dobro jest pochodzenia boskiego. Ono może być tylko nam dane. Kolokwialnie mówi się nieprecyzyjnie o dobrych uczynkach człowieka. Ja sięgnąłem po samą istotę dobra. Trzeba rozróżniać świat rzeczywisty od boskiego. Świat rzeczywisty jest kiepskim obrazem świata Bożego, widziany do tego w krzywym zwierciadle. W tej imitacji przyszło żyć człowiekowi. Może to i dobrze. Boski świat nie jest dobrym miejscem dla ciała człowieka z całym bagażem niedoskonałości. Tam człowiek z ciałem nie czułby się dobrze. Wszystko by go uwierało. Co innego dusza. Dla niej niebo jest rajem.

          Czas modlitwy to czas transcendentny. Człowiek zanurza się w przestrzeń boskiego przebywania. Podczas modlitwy wszystko jest możliwe. Dusza może być unoszona wraz z ciałem. Może dojść do mistycznego zjednoczenia z Bogiem. W czasie modlitwy można odlecieć od rzeczywistości. Modlitwa jest przyjęciem na który zaprasza się Boga. Można Mu wszystko powiedzieć, a nawet wypomnieć. Rezygnacja z tego wspaniałego poletka jest nieroztropnością.

          Sam Jezus uczył jak się modlić. Kościół polski  trochę zdeformował treść tej modlitwy, sugerując wodzenie przez Boga człowieka na pokuszenie. Nie bardzo rozumiem intencje tej manipulacji. Modlitwa przytoczona w Ewangelii jest poprawna:

Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje!  Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;  i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili;  i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego!  Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski.  Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień (Mt 6,9–15).