Utrata miłowania

          Wraz wiekiem niektórzy zatracają dar miłowania, jaki widać u dzieci tulące się do swoich matek. Zaczyna się kalkulacja strat i zysków – co się bardziej opłaca? Jak będę grzeczny i miły, to osiągnę wymarzony cel i dostanę to czego chcę. W wieku dojrzewania, siłą natury, następuje zbliżenie interpersonalne, które z czasem słabnie. W alkowach małżeńskich następuje ochłodzenie. Pytanie, czy tak powinno być jest zbyteczne. Tak po prostu jest i to jest faktem. Można tylko zastanowić się, czy czegoś nie tracimy?

            Ci którzy mają zakorzenione w sercu zdolność miłowania wiedzą, że jest to jest najpiękniejszy dar jaki można mieć. Wraz z umiejętnością kochania wrasta szczęśliwość człowieka, a za tym zdrowie, nadzieja. Można powiedzieć, że warto nauczyć się kochać i uwrażliwiać swoją duszę. Miłość powinna być celem, drogą, pragnieniem. Do miłości należy dochodzić, aby osiągnąć mistyczne zjednoczenie z Jego centrum – z Bogiem. Na niższych pokładach miłowania można odczuwać niemałe zadowolenie. Kochać bliźniego jest podpowiedzią i zadaniem wyrażonym przez Jezusa. Nagrodą jest uśmiech osoby kochanej. Nagrodą jest czuły dotyk. O to wszystko należy zabiegach. 

           Można powiedzieć, że kochanie jest kosztowne, ciągle trzeba coś dawać od siebie. Tak, ale występuje tu zjawisko zwrotne. Dając – otrzymujesz. Tego wszystkiego nauczał nas Jezus Chrystus. Skąd miał tę mądrość? Jego zbliżenie do Ojca potęgowało Jego moc. Jezus modlił się do Ojca prosząc Go o dar miłowania. Jezus odczytał, że istotą wszystkiego stworzenia i istnienia Świata jest powszechne miłowanie. To coś, co wyszło od samego Stwórcy.

           Kto nie ma potrzeb miłowania jest osobą smutną, bez wyrazu, bez nadziei, nie przystosowana do rzeczywistości, nie lubiąca ludzi, otoczenia. To zwykłe smutasy, ludzie przegrani, sfrustowani, niezadowoleni, wiecznie narzekający i nieszczęśliwi, skorzy do agresji. Każdy może wybierać wartości, które są dla niego najlepsze.