Zakamarki Świata

          Można przyjąć, że wnętrza cząstek elementarnych (handrony) są zakamarkami świata. W tych super małych przestrzeniach odbywają się najdziwniejsze procesy, które w gruncie stanowią o mechanizmie stworzonego Świata.

          Dzisiejsza nauka rozpoznała (w 1968), że cząstki takie jak proton, neutron składają się z dziwnych niepodzielnych stworów nazwane kwarkami, które nie można zaliczyć do cząstek materialnych. Można je zaliczyć jedynie do składników materii. Kwark jest elementarną cząstką (fermionem), który podlega silnym oddziaływaniom (ładunek kolorowy). W ich skład  (górny, dolny, dziwny, powabny, niski, wysoki) wchodzą antyczątki, które są produktem symetrii stworzenia.

           Elektrony atakujące  cząstki (protony, neutrony) z odpowiednią energią, rozpraszają się na nich, ujawniają jej plastyczną zawartość. Tak doszło to poznania struktury wewnętrznej cząstek elementarnych. Jedną z tajemnic kwarków jest to, że pomiędzy kwarkami istnieją relacje. Odbywają się one za pomocą cząstek oddziaływania zwanymi gluonami. Kwarki są ze sobą silnie związane i nie występują samodzielnie. Z braku właściwego słownictwa wprowadzono zaskakujące nazwy parametrów (liczby kwantowe):  jak zapach, dziwność, izospin. Kolor jest wyrazem ich stopnia swobody. Kwarki mają niepełny ładunek elektryczny [2/3 albo 1/3]  ładunku elektronu.

          Relacje jakie występują pomiędzy kwarkami można porównać do trzech nurków, którzy aby przeżyć bez przerwy pożyczają sobie dwa aparaty tlenowe. W tej małej przestrzeni zawarta jest konieczność wzajemnej współpracy, podyktowana wzajemną "miłością".  Już w takich małych zakamarkach przestrzeni można dostrzec podstawową zasadę istnienia – "miłość wzajemna", konieczność współistnienia, współpraca. Dwa atomy wodoru w centralnej części cząsteczki porficenu przemieszczają się łatwiej i szybciej razem niż każdy z osobna.

         Wiązanie kwarków odbywa się kosztem energii.  Suma poszczególnych elementów jest większa od całego konglomeratu. Energia zostaje ukryta w istocie zjawiska (defekt masy). To ogromny zapas mocy Boga. Ujawniana jest w czasie rozpadu neutronu na proton, elektron (cząstka beta) i bilansująca energię, wyemitowana cząstka neutrina. Wszystko zgodnie  z zasadą bilansu energetycznego (zasady zachowania energii).  Cząstka neutrina nie ma ładunku i źle oddziałuje z materią. Pędzi z prędkością światła. Została wykryta w 1930 roku. Neutrina nie oddziałują za pomocą oddziaływań silnych i elektromagnetycznych. Oddziałują jedynie za pośrednictwem oddziaływań słabych (i grawitacyjnych). Są tak przenikliwe, że obiekt wielkości planety nie stanowi dla nich prawie żadnej przeszkody. Przez jeden centymetr kwadratowy Ziemi zwrócony prostopadle do Słońca, co sekundę przelatuje 65 miliardów neutrin. Być może neutrina pędzą z większą prędkością niż światło, co podważałyby szczególną teorię względności. Może odkrycie tych cząstek otwiera nową kartę bożych tajemnic. «Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego» (Łk 1,37).