Na
początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia
zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a
Duch Boży
unosił się nad wodami (Rdz 1,1–2). Księga rodzaju w pierwszych wersetach sugeruje
dynamiczny obraz rzeczywistości oraz dynamiczny obraz Boga. Świat rozpoczął się
od jego stworzenia, a więc od zadziałania, zaś Duch Boży (dynamiczny
obraz Boga) unosił się (był w ruchu). To ważne spostrzeżenie do
dalszej egzegezy biblijnej, która będzie omawiana w duchu dynamicznego obrazu
Świata. Bóg nie tylko stworzył świat rzeczywisty (ziemię), ale powołał do
istnienia świat nadprzyrodzony (niebo).
Znaczy to, że wszelkie istoty stworzone nie mogą zajmować miejsca, które
zajmuje Bóg. On zajmuje miejsce na zewnątrz i nigdy nie będzie do końca
rozpoznany.
Drugą ważną informację zawiera werset: Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się
światłość (Rdz
1,3). Światło jest czystą energią, która została tchnięta z mocy Boga. Ona
oprócz dynamiki działania jest też budulcem fenomenu jakim nazywa się materię.
Trzecią dosyć elementarną informacją jest, że to, co Bóg powołał do
istnienia jest dobre: Bóg
widząc, że światłość jest dobra (Rdz 1,4). Informacja ta jest
istotna przy opisie Boga i Jego przymiotów. Wszystko, co Bóg stworzył jest
dobre. Należy zauważyć, że niekoniecznie jest doskonałe. On sam w sobie jest
doskonały, natomiast Jego poczynania są jedynie dobre. Różnica ta wywodzi się z
zamysłu Stwórcy, który w swojej ekonomii Zbawienia powoła człowieka, który
będzie doskonalił to, co Bóg stworzył jako dobre. Tak więc w zamyśle Stwórcy
człowiek zajmuje pierwsze miejsce wśród istot stworzonych. Można powiedzieć, że
dla człowieka świat został powołany do istnienia. On będzie dziedzicem i
spadkobiercą darów Bożych.
W
dalszym obrazie stworzenia świata opisane są sprawy wymagające uporządkowania,
np. Bóg oddzielił wody pod
sklepieniem od wód ponad sklepieniem (Rdz 1,7). Końcowym aktem
stworzenia jest powołanie do istnienia człowieka. Jednocześnie Pismo w formie
uroczystej (w liczbie mnogiej) podaje, że człowiek został stworzony na obraz
Boga: rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz,
podobnego Nam (Rdz 1,26). Mężczyzna jak i kobieta wymienieni są w jednym
zdaniu (koniunkcja). Co do istoty nie ma różnicy: Bóg
im błogosławił (Rdz 1,28). Tym samym
określił ich ważną rangę. Na samym początku określone zostają zadania dla
człowieka: Niech
panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i
nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi! (Rdz 1,26); Bądźcie płodni i
rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście
panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi
zwierzętami pełzającymi po ziemi (Rdz 1,28).
Siedmiodniowy cykl stworzenia posiada w sobie pouczenie konieczności
dnia odpoczynku. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym
swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie,
jaki podjął. Wtedy
Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu
odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając (Rdz 2,2–3). Dzień ten
został pobłogosławiony i uznany za święty:
Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i
uczynił go świętym (Rdz 2,3). Za tym przekazem kryją się ważne
refleksje. Przede wszystkim dzień, jako pewien okres czasowy może być
wyróżniony wśród innych dni i przeznaczony dla kultu Bożego. Poucza, że w życiu
człowieka nie tylko liczy się praca. Dzień święty to czas regeneracji sił i
odpoczynku. Ten dzień, pozbawiony trudu, powinno się spędzać na większej
zażyłości z Bogiem, na modlitwach i kontemplacjach. W tym dniu należy okazywać
Bogu szczególną wdzięczność za wszelkie Jego dary. Pismo św. pokazuje mądrość
przodków w organizowaniu sobie życia. Dzień odpoczynku to higiena życia.
Podobne znaczenie będzie miało obrzezanie.
Pismo święte nie opisuje dokładnie zjawisk przyrodniczych, ani nie
ujawnia ich prawa. Stosuje ich obrazowanie i udostępnia wiedzę, która jest z
nimi związana.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz