Powiał
wiatr nad całą ziemią i wody zaczęły opadać (Rdz 8,2). To biblijny, ale bajkowe opowiadanie. Bóg jak czarodziej
podniósł pałeczkę i
wody zaczęły opadać. Po opadnięciu
wód, Noe zbudował ołtarz dla Pana i złożył Mu ofiarę. Bóg powiedział: Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze
względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto
już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i
żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i noc (Rdz 8,21–22). Autor księgi wkłada w usta Boga własne przemyślenia.
Przedstawia Boga jako zrezygnowanego, który poniósł porażkę. Usposobienie człowieka jest złe już od
młodości jest faktem. Niech będzie jak jest, Ja nie zgładzę
tego, co stworzyłem. Obraz Boga
zrezygnowanego jest nieudaną formą przedstawienia Boga Miłosiernego. On nie
karze nikogo, jest cierpliwy, dalej ufa człowiekowi. Autor księgi pociesza się,
że niezmienna Miłość Boga do ludzi jest większa niż ludzka grzeszność.
Przymierze jest nadzieją daną sobie samym. To ufność w Miłosierdzie i Miłość
Boga do swoich stworzeń.
Dlatego Bóg
pobłogosławił Noego (Rdz 9,1) i
jego rodzinę wymawiając tekst Przymierza, w którym określony jest zakres
ludzkiego działania. Bóg zezwala na spożywanie mięsa: Wszystko, co się
porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm (Rdz 9,3). Autorzy uznali, że ten pokarm jest
nieodzowny w życiu człowieka, bo dostarcza koniecznego białka. Prawa określone
przez człowieka pochodzące z mądrości życia, czy przejęte od obcych plemion
wkładane będą w usta Boga, aby je autoryzować i nadawać wysoką i obowiązującą rangę.
Ten proceder będzie prowadzony niemal przez całą redakcję Pisma świętego, naukę
i katechezę Kościoła.
Werset: Upomnę się o
waszą krew przez wzgląd na wasze życie -
upomnę się o nią u każdego zwierzęcia (Rdz 9,5)
pokazuje stosunek Żydów do krwi (krwiobiegu), jako siedliska życia. Niektóre
zwyczaje, wywodzące się z zaprzeszłej tradycji i pierwotnych religii, są mocno
zakorzenione u Żydów. Takim ważnym elementem jest szacunek do życia. Jeżeli Bóg
strzeże życia, tym bardziej człowiek powinien okazywać szacunek wobec
wszystkiego, co żyje. Takie odwrócenie źródła i pochodzenia przepisu prawnego
jest typowe w literaturze biblijnej. Znakiem Przymierza jest łuk tęczy. Autor
księgi wykazał się pomysłowym i bardzo sympatycznym znakiem.
Historia potopu odnosi się
do czasów bardzo odległych i pochodzi
zarówno z terenów Bliskiego Wschodu, jak też z Indii, a nawet Oceanii i Meksyku
(tekst szumerycki z Nippur, fragment epopei o Ea i Atrahasis, opowiadanie Berossusa
oraz epos babiloński o Gilgameszu). Istnieje ok. 68 (według innych źródeł 230)
opisów o potopie (według źródeł pozabiblijnych). Historyczność potopu na razie nie została naukowo
udowodniona. Do dnia dzisiejszego nie
znaleziono śladów potopu, który by objął całą Mezopotamię. Nie należy też
poszukiwać arki na górze Ararat, jak mówi Biblia: arka osiadła na górze Ararat (Rdz 8,4).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz