Księga Rodzaju 9–11

          Synami Noego, którzy wyszli z arki, byli Sem, Cham i Jafet. Cham był ojcem Kanaana. Ci trzej byli synami Noego i od nich to zaludniła się cała ziemia.  Noe był rolnikiem i on to pierwszy zasadził winnicę.  Gdy potem napił się wina, odurzył się [nim] i leżał nagi w swym namiocie.  Cham, ojciec Kanaana, ujrzawszy nagość swego ojca, powiedział o tym dwu swym braciom, którzy byli poza namiotem.  Wtedy Sem i Jafet wzięli płaszcz i trzymając go na ramionach weszli tyłem do namiotu i przykryli nagość swego ojca; twarzy zaś swych nie odwracali, aby nie widzieć nagości swego ojca.  Kiedy Noe obudził się po odurzeniu winem i dowiedział się, co uczynił mu jego młodszy syn, rzekł: «Niech będzie przeklęty Kanaan! Niech będzie najniższym sługą swych braci!»  A potem dodał: «Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg Sema! Niech Kanaan będzie sługą Sema!  Niech Bóg da i Jafetowi dużą przestrzeń i niech on zamieszka w namiotach Sema, a Kanaan niech będzie mu sługą» (Rdz 9,18–27).

          Autorzy księgi wpasowują Noego i jego potomstwo do żydowskiej genealogii (semickiej od Sema). Sem uważany jest za praojca Hebrajczyków. Jednocześnie wskazują na pochodzenie plemienia kananejskiego (od syna Chama Kanaana) oraz tłumaczą ich rozwiązłość.

          W perykopie 10 podana jest dalsza genealogia  Żydów pochodząca od Noego. Wśród nich:  Kusz zaś zrodził Nimroda, który był pierwszym mocarzem na ziemi.  Był on też najsławniejszym na ziemi myśliwym. Stąd powstało przysłowie: «Dzielny jak Nimrod, najsławniejszy na ziemi myśliwy» (Rdz 10,8–9). On to pierwszy panował w Babelu (Babilonie) (Rdz 10,10). Inne źródła podają. Pierwsza wzmianka o Babilonie pochodzi z czasów panowania Szar-kali-szarri, króla Akadu z XXIII w. przed Chr.. W okresie monarchii III dynastii z Ur (2113–2005 przed Chr..) mieściła się tu siedziba ensich – zarządców niewielkiej prowincji. W roku 1894 przed Chr. przywódca jednego z plemion amoryckich, niejaki Sumu-abum (1894–1881 przed Chr.) obrał Babilon za swoją siedzibę, zakładając słynną I dynastię z Babilonu (Wikipedia).

          Hagiografowie często naginają prawdziwą historię, czy fakty historyczne do swoich koncepcji. Na kanwie prawdziwych zdarzeń historycznych rysują własną historię narodu Żydowskiego. Prawdopodobnie potomkowie Nimroda to plemię Kuszytów identyfikowani z Sumerami.

           Wykopaliska archeologiczne na terenie Babilonu prowadzone są od 1899 roku. Być może rzucą one światło na prawdę historyczną. Do tej pory odkryto w nim Bramę Isztar, świątynię Marduka, mury obronne, kompleks pałacowy, ziggurat Etemenaki. Ziggurat ten kojarzony jest z biblijną Wieżą Babel.

          Wieża typu ziggurat (schodkowa) została wykorzystana do przedstawienia ludzkiej pychy oraz pochodzenia różnych języków. Jak sugeruje autor księgi: Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa (Rdz 11,1). Uważano, że niegdyś istniała globalna cywilizacja. Babilończycy głosem autora księgi postanowili: Chodźcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy ją w ogniu». A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej, rzekli: «Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób uczynimy sobie znak, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi» (Rdz 11,3–4). Budowniczych spotkała kara. Jak pisz autor księgi, Bóg pomieszał im języki i rozproszył po całej ziemi. Tą opowieścią autor księgi chciał pokazać rosnącą pychę i nieporozumienie jakie występowało między narodami. Treść opowieści jest dydaktyczna. Łączy wiele wątków i jest pouczająca w sobie. Autor księgi ujawnia też pewien uniwersalizm. Wychodzi poza obręb własnego narodu.