Księga Wyjścia 4–20

         Hagiograf Księgi Wyjścia stara się pokazać moc Mojżesza, który jest wysłannikiem Boga i aby w to uwierzono: Tak uczyń, aby uwierzyli, że ukazał tobie Pan, Bóg ojców ich, Bóg Abrahama Bóg Izaaka i Bóg Jakuba (Wj 4,5). Pan nakazuje powrócić Mojżeszowi do Egiptu, aby uwolnił naród żydowski od niewoli egipskiej. Wziął Mojżesz swą żonę i synów, wsadził ich na osła i powracał do ziemi egipskiej. Wziął też Mojżesz ze sobą laskę Boga (Wj  4,20). Mojżeszowi towarzyszył brat Aaron. Hagiograf wprowadza podstawowe narzędzie  wiary – cuda jako znaki od Boga.  Pan rzekł do Mojżesza: «Gdy będziesz zbliżał się do Egiptu, pamiętaj o władzy czynienia wszelkich cudów, jaką ci dałem do ręki, i okaż ją przed faraonem (Wj 4,21).  One będą stale towarzyszyć historii narodu żydowskiego. Tę „sztukę” i zamysł przejmie również Jezus. Cuda są silnym bodźcem na psychikę człowieka, choć nie wszyscy im ulegają. Pierwszym sceptykiem był sam faraon. Cuda Mojżesza dublował sztuczkami swoich magów. Mojżesz pragnie zgody faraona na opuszczenie ziemi egipskiej. On jeszcze bardziej uciska lud żydowski.  Za sprawą Mojżesza Bóg zsyła plagi na Egipt, aby złamać opór faraona.

          Czytając teksty księgi, człowiek zastanawia się, na ile fakty w niej opisane są prawdziwe. Niestety, brak innych źródeł porównawczych, pozabiblijnych do stwierdzenia prawdziwości wydarzeń. Brakuje narzędzia do zweryfikowania tekstu. Prawdopodobnie opisane wydarzenia były marginalne i nie interesowały historyków egipskich.

         Dopiero śmierć syna faraona (noc paschalna) spowodowała, że izraelici otrzymali zgodę na opuszczenia Egiptu. I wyruszyli Izraelici z Ramses ku Sukkot w liczbie około sześciuset tysięcy mężów pieszych, prócz dzieci (Wj 12,37). Ilość jest tu wielokrotnie przesadzona. Opowieść egipska wzmocniona, przerysowana miała znaczenie jedynie dla narodu Mojżeszowego przebywającego w niewoli babilońskiej (ok. 800 lat później).

         W dalszej części księgi hagiograf opisuje wielkie wydarzenie. Rysuje  objawienie się Jahwe całemu Izraelowi i Jego uroczyste zobowiązanie się do opieki nad nim z równoczesnym zobowiązaniem się Izraela do wierności wobec Boga. To wzajemne zobowiązanie się Boga i Izraela tradycja biblijna ujęła w formę przymierza, znaną na całym biblijnym Wschodzie. Tekst jest obrazem wielkiego pragnienia Izraela do przymierza z Bogiem. To silne pragnienie, dobre samo w sobie, jest odczytaniem zamysłu Bożego, o ile Żydzi są zdolni to takiego przymierza. Po ludzku, autor dokumentuje przymierze z Bogiem  w formie Kodeksu Przymierza   (Wj 20,22-23,19), w którym jest Dekalog (Wj 20,1-17). Przy okazji przypisano Bogu autorstwo szeregu przepisów dotyczących organizowania kultu na pustyni, co jest nadużyciem.