Prawdziwość hitorii Dawida i Salomona

          Historia Dawida jest bardzo dokładnie opisana (1 Sm, 2 Sm). Można na przykładzie tekstów biblijnych opracować scenariusz filmowy filmu przygodowo-historycznego. Opowiadanie jest źródłem informacji o zażyłości Boga z człowiekiem. Bóg traktowany jest na sposób ludzki. Bóg jest przedstawiany jako władca życia i śmierci, karze i wynagradza.:  Mikal, córka Saula, była bezdzietna aż do czasu swej śmierci (2 Sm 6,23), jako kara za jej drwiny. Rozmowa z Bogiem była prowadzona za pośrednictwem kapłana (np. Natana). Bóg często jest pytany, udziela odpowiedzi i porad.A niech Pan uczyni to, co uzna za słuszne! (2 Sm 10,12). Dawid zostanie ukarany za śmierć Uriasza. Jego pierwsze dziecko urodzone przez Batszebę umiera. Cierpienie Batszeby zostanie wynagrodzone narodzeniem się drugiego dziecka Salomona.

          Taka narracja była możliwa ze względu na bajkowość i legendarność opowiadania. Zachodzi pytanie o treść. Czy można historię Dawida traktować jako źródło historyczne? Wobec mojej oceny jest to zlepek prawd z legendami.

Jak czytamy: Biblia jest naszym jedynym źródłem informacji o Dawidzie. Jego imię nie pada w żadnej ze starożytnych inskrypcji. Żadne odkrycie archeologiczne nie może zostać w stu procentach powiązane z jego osobą. Poszukiwania historycznego Dawida mają więc głównie charakter egzegetyczny. (Steven L. MacKenzie ). Jedynym dowodem pozabiblijnym istnienia Dawida stanowi bazaltowa stella odkryta  w 1993 z z Tel Dan w rejonie starożytnego miasta Dan w północnym Izraelu. Odczytanie jej potwierdza tezę autora. Pismo Święte zawiera Legendę, w której są pierwiastki prawdy.

Dalsza historia od syna Dawida Salomona ma nie ma większego udokumentowania historycznego. Jak twierdzą naukowcy, też są wątpliwe. Odkrycia archeologiczne, części murów Świątyni, warownie Szaaraim, kopalnie miedzi potwierdzają lto za mało na poprawne roztrzygnięcia. historyczne.

         Historia Dawida jest źródłem wielu cennych informacji egzegetycznych, teologicznych, moralnych. Pouczająca jest scena opłakiwania prze Dawida smierci Saula, który go prześladował i wielokrotnie czaił się na jego życie. Dawid kochał swego prześladowcę. Jest ewangelicznym przykładem miłości swych nieprzyjaciół.

         Treść jest kopalnią opisów zwyczajów żydowskich. Przykładem jest historia Amalekita, który chwali się dobiciem Saula. Ponieważ podniósł rękę na Pomazańca Bożego musiał zginąć bez względu na motywy uczynku (zabił na prośbę samego króla Saula).

         Mikal, żona Dawida jest pokazana jako osoba małostkowa. Krytycznie jest oceniana jej pogarda dla tańczącego Dawida. Mikal, córka Saula, wyglądała przez okno i ujrzała króla Dawida, jak podskakiwał i tańczył przed Panem: wtedy wzgardziła nim w sercu. (2 Sm 6,16). On uważa, że Bogu należy składać hołd i nie widzi w tym nic wstydliwego: Dawid odpowiedział Mikal: «Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mnie wodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył. (2 Sm 6,21).

         Dominuje w opowiadaniu prawo odwetu. Abner zabija brata Joala. Joal zabija Abnera. Kiedy zamordowano w skrycie syna Saula Iszbaala, życie stracili ci którzy go napadli. Dawid więc dał rozkaz młodzieńcom, a ci ich stracili. Odrąbali im ręce i nogi i powiesili w okolicy stawu w Hebronie, a głowę Iszbaala zabrali i pochowali w Hebronie, w grobie Abnera (2 Sm 4,12).

        Dawid pokazywany jest jako roztropny, mądry dowódca, wspaniały strateg i polityk. Usuwał ze sceny wszystkich, którzy mu zagrażali w panowaniu. Było to okrutne, ale zycięzców się nie sądzi. Takie jest prawo ludzkie.

       Przekaz biblijny podaje ostatnie wiadomości o Arce Przymierza. Potem informacje o niej zanikły.

       Opowiadanie pokazuje Dawida jako osobę wrażliwą i miłosierną. Widać to na przykładzie jego stosunku do syna Jonatama Meribbaala, który był kaleką (chromy na obie nogi). Ze względu na pamięć i przyjaźń do Jonatana zapewnia mu dostatnie życie:  Powiedział mu Dawid: «Nie lękaj się, bo gorąco pragnę okazać ci miłosierdzie ze względu na twojego ojca, Jonatana. Każę ci zwrócić wszystkie dobra twojego przodka Saula, sam zaś zawsze będziesz miał u mnie utrzymanie». (2 Sm 9,7). Dawid mocno przeżywa śmierć swego syna Amnona, który zgwałcić córkę  Tamar. Zabójcy syna Absalamowi wybaczył po kilku latach. Z czasem przestał król Dawid nastawać na Absaloma. Pocieszył się już bowiem po śmierci Amnona. (2 Sm 13,39)). Dawid również mocno przeżył śmierć Absaloma, który z nim prowadził wojnę.

          Król Dawid mianuje swym następcą Salomona (970-931). Jest to drugi syn ukochanej żony Batszeby.  Zasiadł więc Salomon na tronie Dawida, swego ojca, a jego władza królewska została utwierdzona (1krl 1,12).  Na początku swojego panowania pozbył się potencjalnych wrogów> Abiatara (Abiatar został arcykapłanem wspólnie z Sadokiem), Adoniasza (brat syn Chaggity), Abnera (zabił brata Joaba, Asahela, dowódca wojsk Saula zamordowany przez Joaba), Amasy Szimeja (krewny Saula, W czasie powstania Absaloma Szimei przeklął Dawida i oskarżył go o zamordowanie Saula).

Salomon spowinowacił się z faraonem, królem egipskim, gdyż wziął za żonę córkę faraona i sprowadził ją do Miasta Dawidowego (1 Krl 3,1). Salomon prosi Boga o mądrość. Za skromność otrzymał jedno i drugie, mądrość i bogactwa.

          Salomon wiele budował. Do pracy przymuszana była ludność. Nie wszystkim się to podobało. Salomon zbudował Bogu Świątynie. Wymagała ona wiele wysiłku i pieniędzy. Budował ją przez siedem lat. Umieścił w niej Arkę Przymierza. Oprócz Świątyni Salomon wybudował dla siebie okazały pałac.

         Warunkiem dalszego  powodzenia ma być wierność Bogu. W tym Salomon nie dotrzymał wierności poślubiając wiele żon z obcej naradowości.  Król Salomon pokochał też wiele kobiet obcej narodowości, a mianowicie: córkę faraona, Moabitki, Ammonitki, Edomitki, Sydonitki i Chetytki (1Jkrl 11,1). Co gorsza zezwolił swoim żonom czcić własnych bożków.   Salomon dopuścił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, (1 Krl 11,6). Po śmierci Salomona schedę po ojcu przejął jego syn Roboam. Sytuacja była trudna. Przeciw ojcu i niemu zbundował się niegdyś sługa Jeroboam . W konsekwencji królestwo Salomona zostanie podzielone na dwa: królestwo Judzkie pod rządami Roboama (931-914) i Izrael pod rządami Jeroboama.

        Pomimo wątpliwości historycznych, opisane dzieje Dawida i Salomona mają znaczenie egzegetyczne. Mówią one o potrzebie takich opowiadań. W okresie niewoli babilońskiej stanowiły pokarm duchowy dla wysiedlonych.

Amihai Mazar, kuzyn Eilat Mazar (archeolożka izraelska) jeden z najbardziej szanowanych archeologów izraelskich, mówi: – Niemal wszyscy się zgadzają, że Biblia to starożytny tekst pozostający w związku z dziejami tego kraju w epoce żelaza. Można nań patrzeć krytycznie, wielu naukowców tak czyni. Ale ignorować go nie można.