Dalsza historia królów żydowskich

          Dopóki archeologia nie potwierdzi autentyczność przekazów biblijnych możemy przedstawiać sam przekaz biblijny, aby szukając prawdy historycznej móc konfrontować informację.

          Roboam rządził Judą. Miał on swoją Świątynie, miejsce kultu. Uważali, że Bóg jest z nimi. Ludność Izraela nie miał gdzieś składać swoich ofiar. Jeżdzili więc do Jerozolimy. Jeroboam obawiał się, że straci kontrolę na swym ludem. Postanowił utworzyć dwa ośrodki religijne. W tym celu zbudował dwa złote cielca uosabiające Boga. Umieścił je w Betel i w Dan. Powołał własnych kapłanów ze zwykłego  ludu, którzy nie wywodzili się od rodu lewitów. W ten sposób stworzył imitację religii izraelskiej. To się nie mogło Bogu spodobać. Izrael pozbawiony został Bożej Opatrzności. Jak wykazała historia biblijna zaistniała niewierność wobec Boga. Jak pisze hagiograf: Pan rzuca klątwę na ołtarz w Betel. Na pseudo kapłanów i pseudo proroków objawia się gniew boży. Stary prorok, mieszkający w Betel traci życie. Jeroboam zostaje obojętny wobec znaków bożych. Spotyka go kara. Umiera z przekleństwem jego dalszego pokolenia. Jego nastepcą zostje syn Nadab (931–914).

        W Judzie sytuacja nie wygląda najlepiej. Abijjam (914–911) zaczął królować w Judzie. Powielał grzechy ojca  i  nie  był przez Boga akcedptowany. Bóg utrzymywał królestwo ze względu na zasługi Dawida.Nastepcą został Asa (911–870).  Asa czynił to, co jest słuszne w oczach Pana, tak jak jego przodek Dawid, gdyż kazał wysiedlić z kraju uprawiających nierząd sakral⁷ i usunął wszelkie bożki, które zrobili jego przodkowie. (1 Krl 15,11) .

       W królestwie Izraela Basza (908–885) po wymordowaniu całej rodziny Jeroboama ogłosił się królem Izraela. On również sprzeniewierzył Bogu. Jego miejsce zajmie syn Ela (885–884). Zabił go Zimri (884), który zajął jego miejsce. Z kolei miejsce Zimri zajął  Omri. Ten zbudował miasto, nazwał od imienia Szemera, właściciela tej góry - Samaria (1Krl 16,24). Jego następcą został Achab, który wprowadził kult pogański.

         Często tak bywało, że w momentach trudnych Bóg posyła osoby, które mogą być przeciwwagą zła. Na scenie pojawia się prorok Eliasz. Eliasz czynił cuda i znaki świadczące o Bożym istnieniu. Eliasz spotyka się z z Achabem. Upomniał go. Przeprowadził eksperyment z udziałem proroków Baala Achaba. Na nic to się zdało. Achab pozostał przy swojej pogańskie wierze. Życie Eliasza kończy się. Na jego miejsce Bóg zsyła Elizeusza. Zadaniem jego będzie dawanie świadectwa prawdy. Bóg istnieje, a naród żydowski jest szczególnie przez Niego uwielbiony.

         W Drugiej Księdze Królewskiej można spotkać zdania:  A czyż pozostałe dzieje [] i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy? ( 2 Krl 1,18;  8,23). To informacja o innych żródłach historycznych, w których opisane są dzieje królów izraelskich i judzkich. Póki co nie zostały odnalezione.

          W 721 roku doszło do upadsku Samarii i Królestwo Izraelskie padło pod naporem Asyrejczyków. Samarię zaludnili osadnicy pogańscy.

          Królestwo judzkie zostało zniszczone prze Babilończyków. Jerozolima padła, a mieszkańców zabrano do niewoli.  W 598 kończy się historia Państwa żydowskiego. Żydzi są w niewoli. Była to specyficzna niewola (598–538). Żydzi nie byli traktowani jak niewolnicy, a część z nich pełniła wysokie stanowiska urzędnicze zarówno na dworze królów babilońskich, jak i perskich.  Osoby przesiedlone były traktowane różnie, w zależności od ich statusu społecznego i zawodu, który wykonywali. Najlepszą sytuację miały osoby zajmujące się handlem. Najgorzej traktowano tych pracujących na roli i budowach. Byli oni wykorzystywani przez władzę. Kapłani zdawali sobie sprawę, że ich religia monoteistyczna została zagrożona. Mocny był kult Marduka, Astarty i Enlil. Wierzyli w słowa proroka Izajasza, który zapowiadał wyzwolenie z niewoli. Prawdopodobnie w tym czasie doszło do opracowania  deuteronomistycznego historycznego dzieła i   nowej redakcji Pisma Świętego. Dokonano wiele przeróbek, nowych wpisów w imię świętej sprawy. Cel uświęcał środki. Na gwałt trzeba było ratować największy dar jaki mieli Żydzi – swoją wiarę. Wtedy to (550 przed Chr.) zredagowano Księgę Powtórzonego Prawa. według M. Marina Notha (1902–1968) autorem był historyk który pisał z własnej inicjatywy, nie zajmował żadnych stanowisk państwowych ani religijnych i nie należał do grupy Żydów uprowadzonych do Babilonu w latach 597 i 587 przed Chr. W swoim dziele zgromadził on i uporządkował według przemyślanego planu różnorodne wcześniejsze materiały łącząc je zręcznie własnymi tekstami i oceniając dzieje narodu izraelskiego. Dokonał też ostatecznej redakcji „Księgi Powtórzonego Prawa”: przed materiałami, które wykorzystał w Pwt 4, 44–30, 30, umieścił znajdującą się w Pwt 1, 1–4, 43 mowę Mojżesza, która stanowi wprowadzenie do całego dzieła Deuteronomisty, a nie tylko do „Księgi Powtórzonego Prawa”, jak jest zwykle rozumiana przez współczesnych czytelników „Biblii”; napisał ponadto Pwt 31, 1–13. 24–26a i niektóre urywki Pwt 34.