W Liście do Hebrajczyków czytamy: Dlatego musiał się
upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem
wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu (Hbr 2,17) w znaczeniu
godności, a nie funkcji. Kapłani byli odpowiedzialni za składanie Bogu ofiar.
Jezus złożył ofiarę z samego siebie. Kapłani Lewici, musieli wciąż składać
ofiary, Jezus jedynie raz musiał złożyć ofiarę, osiągając wieczne odkupienie.
Kapłan to człowiek
wybrany i namaszczony przez osobę do tego upoważnioną (z rodu kapłańskiego i
Lewitów). Tym samym Kapłan zostaje namaszczony niejako przez samego Boga.
Jezusa nikt nie namaścił. Wobec kapłanów żydowskiej synagogi był uzurbatorem.
Godność kapłańską zdobył swoim życiem i Ofiarą. On sam stał się
paradygmatem nowego Kościoła. Jego
kontakt z Bogiem pochodzi od Jego własnych słów.
Uczniowie usilnie starali się o godność kapłańską Jezusa
nazywając Go Mesjaszem czyli Pomazańcem: Szymon Piotr odpowiedział: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga
żywego (Mt 16,16), czyli powołanym przez Boga. Jak pisałem, Jezus
początkowo odżegnywał się od tego tytułu. Za namową uczniów, głównie Piotra
zgodził się na to wyróżnienie. Szafarzem[1]
Boga stał się lud wierzący. Oni swoją wiarą i przynależnością do Boga
zdobyli uprawnienia do namaszczenia Jezusa i nazwanie Go kapłanem. Można powiedzieć, że się ujawnił
demokratyczny system wyboru. Najwyższą władzą stał się lud wierzących. On
powołał na swojego reprezentanta Jezusa, a Bóg ten wybór zaakceptował. W
historii nie jest to jedyny przypadek. W podobny sposób rangę kapłańską
otrzymał Melchizedek oraz wszyscy kapłani plemienni.
Potem Jezus posiadający uprawnienia przez lud i
zaakceptowane przez Boga udziela
namaszczenia Piotrowi: A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce
zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go (Mt 16,18).
W systemie
demokratycznym najważniejszą władzą jest wspólnota, która określa swoje
uprawnienia oparte na dialogu społecznym. Nowy Kościół zbudowany został wg tych
samym reguł. Dopiero później nastąpiło zawłaszczenie Kościoła przez system
hierarchiczny. Władza kościelna zdobyła dla siebie uprawnienia nadzwyczajne i
kontynuuje tę politykę do dnia dzisiejszego. System ten był wielokrotnie
krytykowany i czyniono próby jego
demokratyzacji Kościoła (koncyliaryzm[2]). Na próżno.
[1] Szafarz to osoba
reprezentująca Boga, urzędnik, zarządca dóbr gospodarstwa bożego. Szafarz
udziela sakramenty. Szafarz to osoba upoważniona przez Boga.
[2] Koncyliaryzm
(z łac. consilium „rada, narada, sobór”) – w XIV i XV wieku doktryna w
katolicyzmie, twierdząca, że sobory powszechne są najwyższą władzą Kościoła,
mającą nawet władzę sędziowską nad papieżem..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz