Szkoła została założona przez Pyrrona z Elidy (376–286
przed Chr.). Najwybitniejszym przedstawicielem tej szkoły był Karneades
(214–129 przed Chr.).
Nazwa szkoły pochodzi od słowa "sceptomani"
– powstrzymywanie się od wydawania sądów (sceptyk – człowiek wątpiący,
krytyczny, niedowierzający). Podobnie jak stoicy i epikurejczycy chcieli
wyjaśnić na czym polega szczęście. Sceptycy doszli do przekonania, że szczęście
osiąga się przez zapewnienie sobie spokoju, a spokój osiąga się gdy człowiek w
nic się nie angażuje i nie wypowiada się na żaden temat. Najlepiej zawiesić
sąd, bo i tak nie można znaleźć trafnego rozwiązania. Według nich, wcale nie
jest bardziej pewniejszy sąd coś stwierdzający od tego, który temu samemu
przeczy.
Przedstawicielami szkoły byli: Ainezydemos z Knossos,
Agryppa i Sekstus Empiryk (II/III w.). "Wiedza bezpośrednia jest
niemożliwa: wszystkie poglądy są względne i rozbieżne" (Menodotos z Nikomedii); "Rzeczy są różnie postrzegane przez różnych
ludzi" (Ainezydemos). Nie mieli oni zaufania do poznania
naukowego na drodze dedukcji, ani indukcji.
To co jest pouczające
w doktrynie sceptyków to propagowanie rozsądnego podchodzenia do wszelkich
sądów, teorii i hipotez. Wystarczy kierować się rozsądnym prawdopodobieństwem
(filozofia zdrowego rozsądku).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz