Łaska wiary

          Łaska (gr. charis, łac. gratia) jest darem Boga dla człowieka. Jest wyrazem Jego miłości dla istot ludzkich powołanych do życia. Bóg nie rozróżnia milszych od mniej milszych. Jedynie Jezusowi przypisywano, że Jan jest Jego szczególnie umiłowanym uczniem: A był jeden z uczniów jego, który się był położył na łonie Jezusowem, ten, którego miłował Jezus

 (J 23,13). Bóg udziela wszystkim tej samej łaski. Sama łaska jest zaproszeniem do korzystania z niej. Tak więc wielkość łaski odebranej zależy od przyjmującego, a nie Dawcy. Człowiek może się też zupełnie zamknąć na łaskę. Nieporozumieniem jest twierdzenie, że nie wierzę, bo Bóg nie dał mi tej łaski. Łaska jest zdolnością  czynionego dobra. Jest w ostatecznej płaszczyźnie darem Bożym wynikającym z samoudzielającego się Boga. Nie jest jednak czymś determinującym człowieka. Jej przyjęcie zależy od woli człowieka i czystości serca (determinuje zdolność do przyjęcia łaski). Jej zaproszenie jest dynamiczne, ciągłe. Bóg bez przerwy zaprasza nas do siebie. Niewierność łasce jest ludzkim wyborem. Kto odrzuca dary Boga pozostaje w samotności. To nie Bóg go opuszcza, lecz człowiek odrzuca Boga. Pozbawiony z wyboru łaski staje się obiektem mało odpornym na potencjalne zło. 

          Pytanie, czy człowiek o nieczystym sercu może mieć w sobie łaskę wiary,  wynikającą z wolnej woli? Tak się dzieje, ale niejednokrotnie następuje zaburzenie w odczytywaniu prawd Boga. Tacy osobnicy często głoszą wiarę zniekształconą, nieprawdziwą, przerysowaną. Często towarzyszy temu dogmatyzm, zacietrzewienie, despotyzm i pycha. Stosunkowo łatwo jest rozszyfrować takiego osobnika przez jego nietolerancyjność wobec innych, brak miłości do bliźniego. Tacy osobnicy wierzą, że są prawdziwymi członkami Kościoła, pouczają innych, krytykują, a nawet obrzucają inwektywami.

          Jeden z bezimiennych interlokutorów napisał: wiara jest łaską i rozum tu niepotrzebny.  Łaska jak i rozum są darem Boga dla człowieka. Dlaczego należy przyjmować jedno, a odrzucać drugie? Odrzucanie rozumu to zgoda na wpływy innych poglądów. To zgoda na dyscyplinowanie wg narzuconych koncepcji. Lepiej jest nie przyjmować darów Boga niż odrzucać, bo to uwłacza Stwórcy, który angażuje całą swoją miłość, aby ludzie mogli stać się Jego dziedzicami.