Papieże cd. 63

Papież Juliusz III (1550–1555) wybrany po 10 tygodniach konklawe. Wznowił obrady soboru. Odbyło się kilka sesji, na których dopuszczono obserwatorów protestanckich. Po porażce wojsk cesarskich i papieskich w walce z Henrykiem II papież zawiesił obrady soboru. Zachęcał now0 powstały zakon jezuitów do organizowania  misji. Papież mianował 15-letniego przypadkowo spotkanego chłopca na kardynała tylko dlatego, że był do niego podobny. Według pogłosek, był to syn papieża.

 

Papież Marceli II (1555) był postacią niezwykłą. Wysoką kulturę łączył z nadzwyczajnymi zdolnościami manualnymi. Introligator, grawer, rysownik, rzeźbiarz, wynalazca nowych metod szczepienia drzew, pasjonował się również astronomią, matematyką, architekturą, historią starożytną. Był poważanym kapłanem i nieposzlakowanym kardynałem. Umarł w trzy tygodnie po elekcji.

 

Papież Paweł IV (1555–1559) trudny człowiek, nienawidził Hiszpanów. Był okrutny: Gdyby mój rodzony ojciec dopuściłby się najdrobniejszej herezji, nie zawahałbym się ani przez chwilę i własnymi rękami wzniósłbym go na stos. Nie wierząc nikomu otoczył się bratankami. Jeden z nich był zwykłym zbirem. Opętany szaleństwem zalecił stosowanie tortur nie tylko wobec oskarżonych, ale i wobec świadków. W 1559 papież ogłosił indeks książek zakazanych. Tę haniebną dla Kościoła listę unieważniono nazajutrz po jego śmierci. Znalazły się na niej całe księgi Biblii. Po śmierci trzeba było ukryć jego zwłoki, aby zapobiec profanacji.

 

Papież Pius IV (1559–1565) był przeciwieństwem poprzednika. Wesoły, zrównoważony, urodzony dyplomata. Nikt mu nie wyrzucał, że spłodził trójkę (lub czwórkę), nieślubnych dzieci. Zapewnił im intratne beneficja (nepotyzm). Ogłosił amnestię dla uwięzionych. Był pod wpływem siostrzeńca Karola Boromeusza, uznanego później za świętego. Wznowił prace soboru trydenckiego. Odrzucił zasadę koncyliaryzmu, potwierdzając wyższość papieża nad soborem. Papież zamknął sobór. Sobór nie zdziałał cudów, ale dał wykładnię wiary i dokonał pewnych reform w łonie Kościoła rzymskokatolickiego. Najbardziej skuteczny okazał się nakaz zamieszkiwania na terenie diecezji biskupom. Ogłosił tzw. Trydenckie Wyznanie wiary. Pius IV przez ostatnie miesiące życia okazywał ubogim nadzwyczajną hojność. Pod okiem Boromeusza wiódł przykładne życie.  Papiestwo wkroczyło na drogę naprawy, ale czy na pewno?