Papieże cd. 53

 

Papież Jan XXII (1316–1334) po wyborze zamieszkał w Awinionie. Wyrażał chęć powrotu do Rzymu, ale nie było to mu dane. Społeczeństwo odczuwało niechęć do papiestwa. Uważano, ze papiestwo stało się zaprzeczeniem Ewangelii i gdy papież głosił, że jest wikariuszem Chrystusa, pytano, jakiego Chrystusa reprezentuje w ten sposób. W wielu kazaniach głosił doktrynę o niebiańskim widzeniu wybranych (wizja uszczęśliwiająca). Naraził się tym samym teologom, którzy uważali poglądy papieża za heretyckie. Na pierwszym soborze watykańskim wszyscy przeciwnicy uznania nieomylności papieża powoływali się na tego papieża. Cieniem pontyfikatu stał się haniebny proces największego umysłu swych czasów – Mistrza Eckharta, który był dominikańskim mistykiem. Na łożu śmierci odwołał swoje poglądy, zaznaczając, że nigdy nie wątpił w prawdziwość doktryny wyznawanej przez Kościół. Papież prowadził skromny styl życia, natomiast dużą część majątku przekazał rodzinie. Stosował politykę nepotyzmu.

 

Papież Benedykt XII (1334–1342) gdy był biskupem odznaczał się wielką surowością w sądach inkwizycyjnych, ale zarazem miłosierdziem i łaską , dla uznających swoje błędy. Posłał na stos czterech waldensów i jednego katara. Po wyborze zajął się reformowaniem kurii. W 1336 r. wydał bulle Benedictus Deus, w której sprostował błędne poglądy teologiczne papieża Jan XXII. Stwierdził w nie, że dusza ludzka natychmiast po śmierci człowieka widzi istotę Boga przez intuicję, a nawet twarzą w twarz, jeżeli jest wolna od grzechów. Na nowo zreformował konstytucje dla zakonów cystersów (białych) i czarnych benedyktynów. Wędrującym mnichom nakazał powrót do macierzystych domów zakonnych. Papież Benedykt XII prowadził ascetyczny tryb życia. Był pobożny i wolny od nepotyzmu.

 

Papież Klemens VI (1342–1352) był profrancuski. Zainwestował w ziemie dotychczas dzierżawiona przez Awinion. Powiększył pałac w Awinionie i wprowadził większą liczbę Francuzów do kolegium kardynalskiego. W okresie niewoli Awiniońskiej państwo Kościelne rozpadało się. Papież próbował zażegnać stu letnią wojnę pomiędzy Francją a Anglią (od 1337). Mimo zaangażowanie nie uzyskał pozytywnych rezultatów. Klemens był hojnym mecenasem artystów i pisarzy. Rozkoszował się bankietami i barwnymi festynami, co wywoływało zgorszenie. Jego hojność przydała się kiedy pojawiła się epidemia dżumy, „czarnej śmierci”, zawleczonej ze Wschodu do Europy. Za epidemię oskarżano m.in. Żydów. Papież nakazał otoczyć ich ochroną i opieką. Klemens VI poparł ekspansję Kazimierza III Wielkiego na wschód (opanowanie Rusi Czerwonej), przeznaczając na ten cel papieskie dziesięciny uzyskane od duchowieństwa w Polsce (1344–1345, 1352–1355)