Papież Handrian VI (1522–1523) holenderski papież wybrany
kompromisowo na skutek sporów, czy papież ma być człowiekiem Franciszka I, czy
też Karola V. Gdy przybył do Rzymu był zaskoczony przepychem komnat oraz
galerii pełne pogańskich posągów. Był odważny. Pozostał w Rzymie gdy pojawiła
się epidemia. Poważnie traktował swoją misję. Pozbywał się wszystkich, którzy
żerowali na dworze papieskim. Zamknął słynny Belweder watykański, miejsce zabaw
i festynów dworu papieskiego. Handrian myślał o reformie. Niestety nikt mu nie
wierzył w jego szczerość. Nie udało się
też papieżowi przekonać o tureckim
zagrożeniu.
Papież Klemens VII (1523–1534), pewny siebie kardynał potrafił
być tylko chwiejnym papieżem. Papież wytyczył sobie trzy cele. Pogodzenie ze
sobą Franciszka I z Karolem V, zjednoczenie Europy w walce przeciw Turkom,
rozwiązanie konfliktu z Marcinem Lutem. Tymczasem Karol pokonał Francuzów. Król
dostał się do niewoli. Wówczas papież przeszedł na stronę cesarza. Król został
zwolniony. Klemens raz jeszcze zmienił obóz, wiążąc się z królem. Wtedy cesarz
zaatakował Rzym. Miasto został splądrowane. Chwiejność papieża doprowadziła do
odłączenia się Anglii od Kościoła w dniu 3 listopada 1534 roku.. Kiedy papież
zajął stanowisko było już za późno. Henryk poślubił Annę Boleyn i oddzielił
Kościół angielski od Rzymu. Papież doprowadził swoją bratanicę Katarzynę
Medycejską do ślubu z synem Franciszka I. Tym samym otworzył przed Medyceuszami
królestwo Francji. Będąc już ciężko chory prosił cesarza aby otoczył
szczególnymi względami jego bratanków, Hipolita i Aleksandra.
Papież Paweł III (1534–1549)
z nielegalnego związku miał trzech synów. W 1519 zerwał z konkubiną i zmienił swoje życie i przyjął
święcenia kapłańskie. Zostając papieżem utworzył komisję do zbadania stanu
państwa papieskiego. Raport odsłonił nadużycia w kurii i w Kościele oraz ich
przyczyny. Stał się podstawą do zwołania soboru powszechnego w Trydencie.
Papież zachęcał do przeprowadzenia reform w zakonach. Ustanowił w Rzymie
Najwyższy Trybunał Apostolski (rzymską inkwizycję), wykorzystując doświadczenia
hiszpańskiej inkwizycji (Święte Oficjum)[1].
Święte oficjum zostało upoważnione do prowadzenia procesów przeciwko heretykom
na całym świecie z prawem skazywania na więzienie, konfiskatę mienia lub
śmierć. Stanowiło centralny urząd zwalczania herezji i wprowadzało cenzurę. 19
listopada 1544 zwołał XIX Sobór Powszechny do Trydentu. Obrady trwały od 1544
do 1565 roku z dwoma przerwami 1545–1551 i 1552–1562. Na soborze nie było
jednak przedstawicieli protestantów, którzy odmówili przybycia. Na soborze
uznano Tradycję, obok Biblii, za źródło wiary. Za oficjalny kanon Pisma
Świętego przyjęto łacińskie tłumaczenie
według Wulgaty opracowane przez św. Hieronima. Na piątej sesji przyjęto dekret
o grzechu pierworodnym, a na szóstym o usprawiedliwieniu człowieka. Wszystkie
dekrety były odpowiedzią Kościoła na poglądy głoszone przez Marcina Lutra.
Papież przeniósł obrady soboru do Bolonii. Był to błąd strategiczny. Karol V
nie pozwolił biskupom niemieckim i hiszpańskim uczestniczyć w obradach.
Protestanci byli zmuszani do uczestnictwa na soborze. Godzili się pod
warunkiem, że nie będzie na nim papieża. Uważali go za antychrysta. W tej
sytuacji papież zawiesił obrady, chcąc uniknąć schizmy. Na Anglię nałożył
interdykt, ekskomunikował i detronizował króla Henryka VIII, gdy ten został
uznany przez parlament za głowę Kościoła angielskiego i skazywał na śmierć
osoby, które odmawiały złożenie przysięgi na Akt Supremacji. Zachęcał
Franciszka I do wytępienia hugonotów we Francji. Na łożu śmierci Paweł III
przyznał, że największym jego błędem było faworyzowanie swojej rodziny. Paweł
III był typowym przedstawicielem epoki renesansu. Bardzo lubił polowania i
przepych urządzanych wówczas w Watykanie balów maskowych i ceremonii. Zmusił
Michała Anioła do kontynuowania budowy bazyliki. Mianował kardynałami dwóch
swoich wnuków w wieku 14 i 16 lat. MikołajKopernik dedykował mu pracę De
revolutionibus orbium coelestium.
[1] Od 1965
Kongregacja Nauki Wiary
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz