Monde supernatural i tłumaczenie

          L'existence de Dieu est une filozoteizm axiome. Il résulte de la nécessité logique. Le monde est l'effet. L'effet doit avoir sa cause. Cette cause est appelé Dieu.

         Si Dieu ne se révèle pas, en partie, sa présence serait jamais reconnu. Aujourd'hui est déjà de nombreux signes de son existence, même en partie, est reconnue son plan d'action. Créateur peut être connu par son travail de création, et de par sa présence dans les différents événements de la vie humaine. En eux, il y a des traces de Dieu: car ce qu'on peut connaître de Dieu est manifeste pour eux, parce que Dieu a montré à eux. Car depuis la création du monde Ses qualités invisibles - sa puissance éternelle et sa nature divine - ont été clairement visibles, étant entendu par ses œuvres (Romains  1:19–20); En raison de la grandeur et la beauté des créatures font, par analogie, contempler leur Créateur (Sagesse 13:5). Dieu créa l'homme, qui est doté de la capacité de penser. Ceci est un phénomène qui peut répondre à leur propre existence. Ironie du sort!  L'homme est besoin de Dieu pour être reconnu. Par propre existence le monde devient réel. À propos de Dieu peut parler qu'à partir du moment de la création de l'homme, parce que l'homme a salué que Dieu existe. Grâce à l'adoption de l'existence du Créateur du monde peut être lu et compris. Seul l'homme est capable de connaître et d'aimer son Créateur [1]. En créant l'homme, Dieu veut voir leur enfant, et donc héritier. La relation entre le Créateur et l'homme est basée sur l'amour parental. Dieu donnant à l'homme le libre arbitre lui a distingué dessus de toutes les créatures. En offrant ce grand cadeau à l'homme, inévitablement commis, ce cadeau que quelqu'un ne peut pas accepter. L'homme qui se détourne du Créateur a le droit de le faire. Comment connaître la vérité [2] – il comprendra. Dieu et tels attendront, parce qu'il est le Pasteur qui cherche toutes les brebis égarées de son troupeau. Créateur accueille tous également.

          Dieu ne peut pas être vu, mais on peut éprouver. Si oui, alors sa description dépend de l'imagination et de la sensibilité de chaque personne. Tout le monde a le droit de créer autrement son image dans son esprit. Ceux qui disent que s’il n'y a pas de Dieu, il aurait été créé par les humains sont partiellement raison. L'homme créant Dieu dans son esprit, il ne peut faire mieux ou pire. La perfection de Dieu est mesurée par mesure humaine de l'excellence. Ceci peut être réalisé dès que l'homme lui-même atteint son haut degré. Dieu désire que l'homme avait sur lui le concept. Entre l'homme et Dieu, il y a des commentaires. L'homme a été créé à l'image et à sa ressemblance et à l'image de Dieu est peint par ces capacités humaines que nous avons reçus de Dieu. La vraie image de Dieu, au total, dépend de lui seul. Sa peinture doit exister personne. Plus une personne agit comme le Créateur, le mieux
connaître Dieu. Les exemples d'excellents hommes de l'histoire avait beaucoup (ex. les prophètes). L’exemple incomparable est Jésus-Christ.

Qui est Dieu?

          Dieu est-il un < être > ou <non-être>? Elle est composée de substance et les accidents. Si Dieu est un être, il devrait avoir une substance (dans ce cas, spirituelle). Il doit être immédiatement coupé toute spéculation. La substance de Dieu est au-delà de la portée de la connaissance humaine (E. Kant).

          Si Dieu est le <non-être>, et il y a, cela signifie que la non-existence est une autre forme d'existence que d'être. Non-existence ne peut être connue sensuellement. Il n'y a pas de matériau de substrat (ou inconnue). Il n'y a que les accidents (penser, l'amour, bon, mauvais, etc.), tout contrairement à la réelle existence. Est ce que <non-être> existe seulement dans l'esprit de l'homme? At-il sa propre existence? Bien qu'il soit pas rationnel, auteur de la thèse tient à la non-existence d'entités indépendantes. Il est également vrai que si quelque chose est pas rationnel, il devient un objet de foi.

          Personne ne sait pas vraiment qui est Dieu. Certains lui une existence, d'autres pour <non-être> envisager. La détermination de la ressemblance de la lumière (quantique d'onde), les deux termes sont acceptables. Ces vagues confirme l'imprécision de de Dieu. Il est au-delà de la portée de la connaissance humaine.
           Il faut réaliser que Dieu n'a pas besoin de quelque chose, parce qu'il a tout ce qu'il a créé. Tout appartient à lui. Je ne dois obéissance, du service d'aucun homme, ou même la prière. Si il a besoin, et de ne pas les recevoir, ce serait la même imparfaite Dieu.

          Mais Dieu a un désir. Il est prévu d'un homme de gratitude sentiments exprimés de l'amour, parce qu'il l'a créé à son image et doté de libre arbitre. Vous pouvez faire tout ce que le juge approprié. Dieu ne réagit pas, il respecte chaque être humain et de ses dispositions. Pour cette raison, Dieu ne peut pas punir[3]. Il peut aussi être un juge. Tout ce qui arrive à un homme est soit aléatoire, soit un cas de l'action humaine.

          Le principe de l'univers est largement compris relation. En fait, ce sont de vraies relations entre les particules de la «matière», la spirituelle entre les personnes et le Créateur et les personnes. Parce que ces relations sont dérivées de droit divin, ils doivent être bons. Nous pouvons appeler ce de l'amour, et donc le principe de fonctionnement de l'univers est largement compris l'amour. L'amour comprend tout ce qui existe, dans le monde entier. Il n'y a pas que l'énergie divine spirituelle (fonctionnelle), mais l'être divin. Il est dit que Dieu est tout amour. Qui aime vraiment, ceci est plongé en Dieu, l'expérience de Dieu, avec lui intègre, il devient semblable à Dieu. Pour un homme de savoir ses attributs. Amour voit les choses dans la perfection, l'harmonie, l'interdépendance, relation, trivial et de grandes choses. En tout, il est le même Dieu, le même amour.

          Ceci est ce qui vient directement de Dieu, à la fin est méconnue, que le concept de l'amour [4], l'essence de l'énergie, les processus de la vie. Il n'y a pas de mots pour décrire ces paradigmes (concepts, théories, des principes). Même ainsi, l'amour se sent comme, l'énergie à utiliser, et la vie tourne autour des personnes. Inconnu de la fin, et comment merveilleux.

---

[1] Le Concile Vatican II, Constitution pastorale sur l'Église dans le monde moderne - Gaudium et Spes, 12.

[2] Pas tout le monde qui me disent: Seigneur, Seigneur »qui entreront dans le royaume des cieux, mais celui qui fait la volonté de mon Père qui est dans les cieux (Matthieu 7:21).

[3] Le pape Grégoire VIII croyait que la perte de Jérusalem en 1187 était la punition de Dieu.

[4] Même l'amour humain ordinaire n'a pas de frontières. Vous pouvez toujours son coéquipier à aimer encore plus d'amour.

---

Świat nadprzyrodzony

Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego,

 co jest z Bożego Ducha (1 Kor 2,14).   

          Istnienie Boga jest aksjomatem filozoteizmu. Wynika on z konieczności logicznej. Świat jest skutkiem. Skutek musi mieć swoją przyczynę. Tę przyczynę nazywa się Bogiem.

          Gdyby sam Bóg nie odsłonił, w części swojej obecności, nigdy nie byłby rozpoznany. Dzisiaj jest już wiele znaków Jego istnienia, a nawet po części, rozpoznany jest plan Jego działania. Stwórcę  można poznać przez Jego dzieła stworzenia oraz przez Jego obecność w różnych wydarzeniach w życiu człowieka. W nich są ślady Boga: To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił.  Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła (Rz 1,19–20); Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę (Mdr 13,5). Bóg stworzył człowieka, który obdarzony jest zdolnością myślenia. To fenomen, który może poznać własne istnienie. O ironio! Człowiek jest potrzebny Bogu, aby był rozpoznawalny. Człowiek własnym istnieniem urealnił świat. O Bogu można mówić dopiero od momentu stworzenia człowieka, bo to człowiek obwołał, że Bóg istnieje. Przez przyjęcie istnienia Stwórcy świat może być odczytywany i rozumiany. Jedynie człowiek jest zdolny do poznania i miłowania swego Stwórcy [1]. W stworzeniu człowieka Bóg chce widzieć swoje dziecko, a więc i dziedzica. Relacja między Stwórcą a człowiekiem oparta jest na miłości rodzicielskiej. Bóg dając człowiekowi wolną wolę wyróżnił go ponad wszystkie stworzenia. Ofiarowując człowiekowi ten wielki dar, siłą rzeczy dopuścił, że ktoś ten dar może nie przyjąć. Człowiek, który odwraca się od Stwórcy ma do tego prawo. Kiedy pozna Prawdę [2] – zrozumie. Bóg i na takiego będzie czekał, bo jest Pasterzem, który poszukuje każdej zaginionej owcy ze swojego stada. Stwórca zaprasza do siebie wszystkich jednakowo.

        Boga nie można oglądać, ale można doświadczać. Jeżeli tak, to Jego opis zależy od wyobraźni i wrażliwości każdego człowieka. Każdy ma prawo inaczej tworzyć sobie Jego obraz w umyśle. Ci co mówią, że jeżeli nie ma Boga, to i tak zostałby przez człowieka stworzony mają po części rację. Człowiek kreując Boga w swoim umyśle, może to czynić lepiej lub gorzej. Doskonałość Boga mierzona jest ludzką miarą doskonałości. Można to osiągnąć z chwilą,  gdy człowiek sam osiągnie  wysoki jej stopień. Bóg pragnie, aby człowiek miał o Nim pojęcie. Między człowiekiem a Bogiem występuje sprzężenie zwrotne. Człowiek został stworzony na obraz i Jego podobieństwo, a obraz Boga malowany jest według tych zdolności ludzkich, które otrzymaliśmy od Boga. Prawdziwy obraz Boga, w sumie, zależy od Niego samego. Do Jego namalowania musi istnieć człowiek. Im bardziej człowiek działa jak Stwórca, tym lepiej poznaje się Boga. Przykładów doskonałych mężów w historii było sporo (np. prorocy). Niedoścignionym wzorem jest Jezus Chrystus.

3.1. Kim jest Bóg?

          Czy Bóg jest bytem czy nie-bytem? Byt składa się z substancji i przypadłości. Jeżeli Bóg jest bytem, to powinien posiadać substancję (w tym wypadku duchową). Trzeba od razu przeciąć wszelkie spekulacje. Substancja Boża jest poza zasięgiem ludzkiego  poznania (E. Kant).

          Jeżeli Bóg jest nie-bytem, a istnieje, to znaczy, że nie-byt to inna forma istnienia niż byt. Nie-byt nie może być poznany zmysłowo. Nie ma podłoża, substancji (lub jest nieznana). Istnieją tylko przypadłości (myśl, miłość, dobro, zło, itp.), zupełnie odwrotnie niż w przypadku bytu rzeczywistego. Czy nie-byt istnieje jedynie w umyśle człowieka? Czy posiada swoje własne istnienie? Choć to nie jest racjonalne, autor skłania się do tezy istnienia samodzielnych nie-bytów. Prawdą jest też, że jeżeli coś nie jest racjonalne, to staje się przedmiotem wiary.

          Tak naprawdę nikt nie wie, kim jest Bóg. Jedni uważają Go za byt, drudzy za nie-byt. Na podobieństwo określania światła (fala, kwant) oba określenia są do przyjęcia. Takie niesprecyzowanie potwierdza nieokreśloność Boga. Jest On poza zasięgiem ludzkiego poznania.

          Warto uświadomić sobie, że Bóg niczego nie potrzebuje, bo ma wszystko, co stworzył. Wszystko należy do Niego. Nie potrzebuje ani człowieczego posłuszeństwa, służby, ani nawet modlitw. Gdyby miał potrzeby, a nie uzyskałby je, byłby tym samym Bogiem niedoskonałym.

          Bóg ma jednak pragnienia. Oczekuje od człowieka wdzięczności wyrażonej uczuciem miłości, bo stworzył go na swoje podobieństwo i wyposażył w wolną wolę. Można czynić wszystko, co uzna się za stosowne. Bóg nie reaguje, bo szanuje każdego człowieka i jego postanowienia. Z tego powodu Bóg nie może karać[3]. Nie może być też Sędzią. Wszystko co się człowiekowi przydarza jest albo z przypadku losowego albo z ludzkiego działania.

          Zasadą działania Wszechświata jest szeroko pojęta relacja. W rzeczywistości realnej są to relacje pomiędzy cząstkami „materii”, duchowe pomiędzy ludźmi oraz Stwórcą a ludźmi. Ponieważ relacje te pochodzą z bożego porządku, muszą być dobre. Można nazwać je miłością, a więc zasadą działania Wszechświata jest  szeroko pojęta miłość. Miłość ogarnia wszystko, co istnieje, cały świat. To nie tylko boska energia duchowa (funkcjonał), ale sam Boski byt. Mówi się, że Bóg jest samą Miłością. Kto naprawdę miłuje, ten zanurza się w Bogu, doświadcza Boga, z Nim się integruje, staje się Bogu podobny. Przez człowieka poznaje się Jego przymioty. Miłość dostrzega się w doskonałości rzeczy, harmonii, współzależności, relacji, w błahych i  wielkich rzeczach. We wszystkim jest ten sam Bóg, ta sama Miłość.

          To co pochodzi bezpośrednio od Boga, do końca jest nierozpoznane, jak: pojęcie Miłości [4], istota energii, procesy życiowe. Brakuje słów do opisania tych paradygmatów (pojęć, teorii, zasad). Mimo to, miłość się odczuwa, energię się wykorzystuje, a życie toczy się wokół ludzi. Nieznane do końca, a jakże cudowne.

---

[1] Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym − Gaudium et spes, 12.

[2] Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie!», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie (Mt 7,21).

[3] Papież Grzegorz VIII uważał, że utrata Jerozolimy w 1187 roku była karą Bożą.

[4] Nawet zwykła miłość ludzka nie ma granic. Zawsze można współpartnera kochać jeszcze większą miłością.