L'énergie est uniquement instrument de construction de l'univers. La matière en tant que telle n'existe pas. Il n'y a pas de substitut à
un indépendant, il aurait été leur propre existence. Matérialistes[1] tombent hors de la discussion. Il n'y a rien d'en parler.
Pour le fonctionnement de l'univers besoin de règles sur le
fonctionnement des phénomènes (tous
les phénomènes). Pour cela Créateur décrit les lois de la nature. Pourquoi
sont-ils tels, et non l'autre, on peut comprendre l'ensemble
de leur vision du monde. Ces droits sont
autorisés à exister dans le monde
de la texture fine ce qui est l'homme.
L'être humain est le mieux illustré par
la capacité du Créateur, le grand
designer, artiste, physique, etc. L'homme est le chef-d'œuvre de Dieu.
Les lois de la nature sont basées sur la soi-disant relations. Phénomènes sont liés dépendances
nécessaires. Comme l'exemple de trois
quarks construire un proton. Ils sont dans une relation continue par un transfert continu de ses propriétés. Cela assure que la construction est compact. Les relations entre les quarks sont nécessaires. S'il y a
quelque chose approprié, nécessaire, qui est, la base étant. Dieu
a créé l'univers de l'amour.
Cet amour est perceptible dans le monde naturel comme une relation
nécessaire physique, qui est une condition sine qua non
de l'existence.
En plus de la relation physique, il y a
un Créateur spirituelle et l'accouplement humain. Dieu a fixé l'autoroute
spirituelle, après quoi une personne peut communiquer avec lui. Il ne
constitue pas une autoroute ordinaire.
Peut utiliser que ceux qui veulent volontairement. Tout comme dans une relation de nature, il est nécessaire,
de sorte dans l'espace a la
dimension spirituelle de la
volonté. Pourquoi? Dieu créa
l'homme lui donne le don de la
liberté. Ainsi, l'être humain est
l'exaltation dessus des autres créatures. Il a déjà en
soi quelque chose de Dieu.
Entre l'homme et Dieu germe relation spirituelle. Au début de l'existence humaine, il est idéal, non
polluée. Comme le temps passe, le
même homme par son péché affaiblit, parfois, il rejette.
Le péché originel est devenu
un processus [2] qui a mené à la perte de pureté originelle (de la justice originelle - Cardinal Louis Billot,
SJ 1846–1931.) Et
de briser la relation personnelle avec Dieu; vos péchés ont creusé l'écart entre vous et votre Dieu (Isaïe 59,2). Finalement, les
images de Dieu (péché
contre le Saint-Esprit, ou Dieu)[3].
Tout le mal peut être réparé que par le bien de l'homme, mais
une insulte à Dieu exige une compensation en particulier. L'homme est devenu solitaire
et embarrassé. Il y avait une forte remords, parce
qu'un homme sentait qu'il a perdu
son statut d'origine, il a reçu comme
un don de Dieu. Il a perdu sa
«sensibilité» au Créateur. Il a perdu la communication directe transcendante avec Lui. Il mutilations porté
par certains effets et les
conséquences sur les générations futures. Par «connaissance du bien et du mal",
les gens savent l'indépendance morale.
Dieu, dans son amour pour la création de l'homme a pris des mesures pour
sauver l'être humain. L'homme lui-même ne pouvait pas fixer la relation
d'origine, même si elle est effectuée impeccablement. Ils insultent Dieu fit
l'homme exigeait réparation infinie. Au moins ce qui est visible à la liste
humain. L’homme forcément nécessaire et doit encore Rédempteur. Un ordinateur
qui est en panne peut être réparé que par son créateur. Seul ne peut pas
réparer moi-même (je veux dire un échec majeur). Il ne porte pas sur le fait
qu'il y a eu un changement ontologique (tache sur l'âme), a cependant changé la
relation originelle de l'homme avec Dieu. L’homme n’est pas capable seule de se
libérer de la tendance au péché et à cesser d'être un pécheur. Comme ils le
disent évangélistes: Ils ont en effet rejoint le scandale, mais malheur à
l'homme par qui l'infraction elle-même (Matthieu 18:7; com. Luc 17:1). Ici,
ils ne pas utiliser le mot «peut», mais «doivent» venu de scandale. La péricope
parle clairement de l'imperfection humaine. La perfection originelle a été
perdue. La taille de l'homme primitif basé sur une grande grâce, il a reçu
comme un cadeau. L'homme a perdu une excellente capacité à recevoir la grâce de
Dieu. Il veut d'elle, mais il ne peut pas profiter pleinement.
Le mal qui a une taille
finie peut être surmontée que
par «bonne infini". Oui, tout bon est en
soi un pouvoir purificateur, mais
si les images de la relation de Dieu peuvent
fixer un seul égal au Créateur. Dieu a décidé [4]
qu'il va mettre en place une essence égale de sa
nature (Fils de Dieu), afin qu'elle puisse rétablir la relation
originelle avec Dieu plus, pour rétablir définitivement la relation (par le sacrifice de l'Eucharistie), parce que les gens de leurs péchés continueront
d'être perdu. La restauration des relations n’est pas permanente, tant que
l'homme vit, être tenté par l'attrait du mal. Il y aura montait et descendait. Le mal acceptée avec amour devient une victime
(expiation).
Avec la venue du Fils de Dieu a commencé
avec une toute nouvelle ère.
On ne peut pas dire que Jésus a fait
sien et bénéficie désormais le bonheur éternel. Jésus est
l'essence de l'action constante (comme
le Saint-Esprit). Jésus rachète constamment l'humanité.
Il est constamment nécessaire à l'homme. Jésus a sauvé l'humanité. Car Dieu a tant aimé le monde qu'il a donné son Fils unique, afin que quiconque croit en lui ne périsse point, mais qu'il ait la vie éternelle (Jean 3:16).
[2] Par
conséquent, le péché originel ne doit pas
être interprétée comme biologiquement
hérité après la chute de nos premiers parents faute humaine personnelle, mais comme une faiblesse
morale (P. Schoonenberg)
- voir. [Dans]
l'Encyclopédie Catholique, Volume XVII,
Ed. TN KUL,
Lublin 2012, col.
1278.
[4] Cela
peut aussi résulter d'une conception humaine. Dieu d'amour de l'homme et lui a permis a adopté comme son propre concept du restaurateur. Pré-existence de Jésus, comme Dieu aurait adopté rétroactivement en prévision des besoins de la catéchèse adopté.
Tajemnice relacji
Energia jest jedynym budulcem wszechświata. Materii jako takiej nie ma.
Nie ma osobnego substytutu, który by istniał własnym istnieniem. Materialiści [1]
wypadają z dyskusji. Nie ma o czym rozmawiać.
Do funkcjonowania Wszechświata
potrzebne są zasady funkcjonowania fenomenów (wszelkich zjawisk). Do tego Stwórca określił prawa przyrody.
Dlaczego są one takie, a nie inne, można zrozumieć po całościowym oglądzie
świata. Prawa te pozwoliły zaistnieć na świecie delikatnej strukturze jaką jest
człowiek. Istota ludzka najlepiej obrazuje zdolności Stwórcy, Wielkiego
Projektanta, Artysty, Fizyka itp. Człowiek to majstersztyk Boga.
Prawa przyrody bazują na tzw. relacjach. Fenomeny są ze sobą powiązane
koniecznymi zależnościami. Tak jak na przykładzie trzech kwarków budujących
proton. Są one w ciągłej relacji, w ciągłym przekazywaniu sobie swoich
właściwości. To z kolej gwarantuje, że konstrukcja jest zwarta. Relacje między
kwarkami są konieczne. Jeżeli jest coś konieczne, niezbędne, to znaczy, że
stanowi podstawę bycia. Bóg stworzył Wszechświat z miłości. Miłość ta
zauważalna jest w świecie przyrody jako konieczna relacja fizykalna,
która stanowi warunek sine qua non
istnienia.
Oprócz relacji fizykalnej istnieje
duchowe sprzężenie Stwórcy i człowieka. Bóg zabezpieczył duchową autostradę, po
której człowiek może się z Nim komunikować. Nie jest ona autostradą zwykłą.
Skorzystać z niej mogą tylko ci, którzy z własnej woli tego chcą. Tak jak w
przyrodzie relacja jest konieczna, tak w przestrzeni duchowej ma wymiar
wolistyczny. Dlaczego? Bóg stwarzając człowieka daje mu dar wolności. Tym samym
istota ludzka jest wywyższana ponad inne stworzenia. Posiada w sobie już coś z
Boga.
Między człowiekiem a Bogiem zawiązuje się relacja duchowa. Na początku
istnienia człowieka jest idealna, nieskażona. W miarę upływu czasu, sam
człowiek przez swoją grzeszność osłabia ją, czasami odtrącał. Grzech
pierworodny stał się procesem [2],
który doprowadził do utraty pierwotnej czystości (pierwotnej sprawiedliwości – kard. Louis Billot SJ 1846–1931) i
zerwania osobowej relacji z Bogiem: Grzechy wasze wykopały przepaść między
wami a waszym Bogiem (Iz 59,2). W
końcu doszło do obrazy Boga (grzech przeciw Duchowi Świętemu, czyli Bogu)[3].
Każde zło może być naprawione przez dobro człowieka, ale obraza Boga wymaga
zadośćuczynienia szczególnego. Człowiek stał się
samotny i zawstydzony. Pojawiły się silne wyrzuty sumienia, bo człowiek czuł,
że stracił pierwotny status, jaki otrzymał w darze od Boga. Stracił
„wrażliwość” na Stwórcę. Utracił
transcendentną bezpośrednią komunikację z Nim. To okaleczenie niosło
określone skutki i konsekwencje na dalsze pokolenia. Przez „poznanie dobra i zła” ludzie poznali moralną niezależność.
Bóg
w swej miłości do stworzenia człowieczego podjął działania zmierzające do
ratowania istoty ludzkiej. Człowiek sam
nie mógł naprawić pierwotnej relacji, choćby prowadził się nienagannie. Obraza jaką wyrządził człowiek Bogu wymagała
zadośćuczynienia nieskończonego. Przynajmniej tak to jest widoczne z ludzkiego
oglądu. Człowiek koniecznie potrzebował i potrzebuje nadal Odkupiciela.
Komputer, który się zepsuł może być naprawiony jedynie przez jego twórcę. Sam
nie może siebie naprawić (mam na myśli istotną awarię). Nie chodzi tu o to, że
nastąpiła jakaś zmiana ontologiczna (skaza na duszy), ale zmianie uległa
pierwotna relacja człowieka z Bogiem. Człowiek nie jest zdolny sam wyzwolić się ze
skłonności do grzechu i przestać być grzesznikiem. Jak mówią ewangeliści: Muszą
wprawdzie przyjść zgorszenia, lecz biada człowiekowi, przez którego dokonuje
się zgorszenie (Mt 18,7; por. Łk
17,1). Nie użyli tu słowa „mogą”, ale „muszą” przyjść zgorszenia. Perykopa
wyraźnie mówi o ludzkiej niedoskonałości. Pierwotna doskonałość została
utracona. Wielkość człowieka pierwotnego opierała się na doskonałej łasce jaką
otrzymał w darze. Człowiek utracił doskonałą zdolność przyjmowania łaski Boga.
Pragnie jej, ale nie może z niej w pełni skorzystać.
Zło, które ma wymiar skończony może
zostać pokonane tylko przez „dobro nieskończone”. Owszem, każde dobro ma w
sobie jakąś moc oczyszczającą, ale w przypadku obrazy Boga relację może naprawić
jedynie ktoś równy Stwórcy. Bóg zdecydował[4],
że powoła do życia Istotę równą swojej naturze (Syna Bożego), aby Ona mogła
przywrócić pierwotną relację z Bogiem, więcej, aby mogła stale przywracać tę
relacje (przez ofiarę eucharystyczną), bo ludzie przez swoją grzeszność będą
stale ją tracili. Przywracanie relacji nie jest trwałe, bo dopóki żyje
człowiek, będzie kuszony przez atrakcyjność zła. Będzie się wznosił i
upadał. Zło przyjęte z miłością staje
się ofiarą (ekspiacją).
Wraz z przyjściem Syna Bożego zaczęła się
zupełnie nowa epoka. Nie można powiedzieć, że Jezus zrobił swoje i teraz cieszy
się szczęściem wiecznym. Jezus jest Istotą stale działającą (jako Duch
Święty). Jezus stale zbawia ludzkość. On jest bez przerwy potrzebny
człowiekowi. Jezus uratował ludzkość. Tak bowiem Bóg umiłował
świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie
zginął, ale miał życie wieczne (J 3,16).
[1] Materialiści uważają, że
istnieje tylko materia i jest wieczna.
[2] Dlatego grzech pierworodny
nie powinien być rozumiany jako biologicznie dziedziczona po upadku pierwszych
rodziców osobista wina człowieka, lecz jako słabość moralna (P. Schoonenberg) –
zob. [w:]
Encyklopedia katolicka, tom XVII, Wyd. TN KUL, Lublin 2012, kol. 1278.
[3] Według osądu ludzkiego.
[4] Może to wynikać też z koncepcji ludzkiej. Bóg z miłości do
człowieka na to zezwolił i przyjął koncepcję Odnowiciela jako własną.
Preegzystencja Jezusa, jako Boga, byłaby antycypacją wsteczną przyjętą na
potrzeby przyjętej katechezy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz