Comme le christianisme est né suit 2 i tłumaczenie

          Les apôtres avaient un problème. Comment transmettre les bonnes nouvelles pour les personnes dont l'esprit a été attaché foi aveugle idoles païennes judaïques ou contaminés Comment transmettre les bonnes nouvelles pour les personnes dont l'esprit était attaché foi aveugle judaïque
ou contaminés idoles païennes? Si factography intacte gauche est, peut-être, un autre serait l'histoire de l'Eglise.

          Il semble que leur tâche dépassée. Plutôt que de rompre avec le judaïsme et les approches phénoménologique (soit biais) à la nouvelle foi, ils ont préféré tenir aux sentiers et chemins battus. Peut-être  en fait, il ne pouvait pas en être autrement?

          Parce que cet homme fait la religion, et en a fait sa manière – un être humain, avec tous les bagages de l'imperfection humaine.

          On croyait que la foi doit avoir sa base de racines et de l'histoire. Il doit être mystérieuse et ésotérique. D'autre part, il convient de donner de l'espoir doit déplacer le coeur, l'intrigue et stimuler l'action. Devrait être dans une ambiance de peur et de bonheur céleste. Tout cela exigeait le luminaire.

          La tâche difficile de cimenter les données factuelles et de créer un cadre théologique adopté plusieurs auteurs. L'un d'eux était l’apôtre Mattieu. Il avait envie d'embrasser le message de Jésus dans l'Évangile une histoire. Il savait que Jésus personnellement, mais il manquait de nombreux détails de sa biographie pour décrire l'image réelle des événements. Dans le même temps, il a voulu être honnête et fiable. La connaissance de coulis liant nécessaire. Inévitablement, il doit saisir leurs propres idées luminaire. Son Evangile basée sur le concept de la continuité de la révélation divine qui a été lu dans l'Ancien Testament. Il a poussé la thèse selon laquelle l'Ancien Testament dans de nombreux endroits annonce la venue du Fils de Dieu. En écrivant son Evangile, où il pourrait, a évoqué les versets de l'Ancien Testament. Matthieu a pratiqué théologie. Il a estimé que la nécessité de sanctifier événements factography. Les paroles prophétiques d'Esaïe parlé au roi Achaz en 734 avant Jésus-Christ, traduit en grec par erreur interprète, annonçant conception virginale fils: Voici, la jeune fille deviendra enceinte, elle enfantera un fils, Et elle lui donnera le nom d'Emmanuel (Esaïe 07:14) très en forme la sanctification de la mère Marie de Jésus. Car on croyait que Jésus est le fils de Dieu, Sa mère doit être une personne remarquable. Le concept de la conception virginale très en forme, d'autre part, était de ne pas porter atteinte à la factuel. Donc, Matthieu a écrit: Tout cela arriva afin que s'accomplît ce que le Seigneur avait annoncé par le prophète:  Voici, la vierge sera enceinte, elle enfantera un fils, et on lui donnera le nom d'Emmanuel, ce qui signifie Dieu avec nous (Mt 1,22–23). L'un des principaux prophétie messianique était fondée sur un interprète d'erreur. La prophétie d'Isaïe a été incorporé dans la phase de sommeil Joseph. On peut demander si Joseph raconta son songe à tout le monde, que ce soit un récit inventé par l'auteur? Matthieu utilise également le Saint-Esprit, l'auteur aurait conception de Marie: car l'enfant qu'elle a conçu vient du Saint Esprit nous (Mt 1,20). À la fin de la péricope discuté Matthieu écrit: Mais il ne la connut point jusqu'à ce qu'elle eût enfanté un fils (Matthieu 1,25). Le texte peut être diversement expliqué. Église accepté interprétations de la pureté sexuelle éternelle de Marie. Le concept de Matthieu et de la tradition dogmatique de l'Eglise est devenue la base de la catéchèse officielle. Vos histoires Matthieu tournés un ange, un courtier annonçant la naissance de Jésus (Matthieu 1:20). En résumé, l'ensemble pericopes faktograficznie est discutable étant donné naissance humaine ordinaire, qui a été donné le nom de Jésus. Peut-être ce qui est arrivé à cause de la notion de Dieu, mais il est déjà l'objet de la foi pure. Il a l'avantage qu'il ne soit pas influencée par logement miracles mythiques.

          Comme ils le disent recherche moderne ni le temps ni le lieu de la naissance de Jésus ne sont pas tout à fait certain. La ville de Bethléem, il y avait quelques-uns – Juda, Galilée. Matthieu fait référence aux paroles du prophète Michée: Et toi, Bethléhem Éphrata, Petite entre les milliers de Juda, De toi sortira pour moi Celui qui dominera sur Israël, Et dont l'origine remonte aux temps anciens, Aux jours de l'éternité (Michée 5:1).

          Jésus, qui devait être le Messie juif, selon la prophétie de l'Ancien Testament était descendu de la lignée du roi David et venir de Bethléem de Juda, où David est né. Évangélistes en écrivant au sujet de Jésus de Nazareth, ce qui suggère qu'il est né à Bethléem de Galilée (à la périphérie de la ville de Nazareth), et où il a passé son enfance. Le message de Matthieu est tellement imprécis, et même déroutant. Le débat sur lequel des deux Bethléem est le lieu de naissance de Jésus dure depuis de nombreuses années et provoque encore des controverses. Certains historiens pensent que aucun des deux villages ne pouvait pas prétendre à ce titre, car, selon eux la charge critique dans le Nouveau Testament conduit à la conclusion que Jésus est né à Nazareth.

Tłumaczenie

        Apostołowie mieli problem. Jak przekazać Dobrą Nowinę ludziom, których umysł był na uwięzi ślepej wiary judaistycznej lub skażony pogańskimi bożkami. Jak otworzyć serca na nowy ogląd świata przyrodzonego i nadprzyrodzonego? Gdyby pozostawić faktografię nietkniętą to, być może, inna byłaby historia Kościoła.

         Wydaje się, że zadanie ich przerosło. Zamiast zerwać z judaizmem i podejść fenomenologicznie (be uprzedzeń) do nowej wiary, woleli trzymać się utartych dróg i ścieżek. Może faktycznie nie można było inaczej?

         Ponieważ to człowiek tworzy religię, uczynił to po swojemu – po ludzku, z całym bagażem ludzkiej niedoskonałości.

         Uważano, że wiara musi mieć swoje korzenie, bazę i historię. Musi być tajemnicza i ezoteryczna. Z drugiej strony winna dawać nadzieje, musi poruszać serca, intrygować i pobudzać do działania. Winna mieć w sobie nastrój bojaźni i niebiańskiego szczęścia. To wszystko wymagało oprawy.

          Trudnego zadania cementacji danych faktograficznych i stworzenia ram teologicznych podjęło się kilku autorów. Jednym z nich był apostoł Mateusz. Pragnął on ogarnąć przesłanie Jezusa w jedną historię ewangeliczną. Znał Jezusa osobiście, ale brakowało mu wiele szczegółów z Jego życiorysu, aby opisać rzeczywisty obraz wydarzeń. Przy tym, chciał być rzetelny i wiarygodny. Cementacja wiedzy wymagała spoiwa. Siłą rzeczy musiał wprowadzić własne koncepcje spinające.  Swoją Ewangelię oparł na koncepcji ciągłości Objawienia Bożego jaka była odczytywana w Starym Testamencie. Forsował tezę, że Stary Testament w wielu miejscach zwiastuje przyjście Syna Bożego. Pisząc swoją Ewangelię, gdzie mógł, powoływał się na wersety Starego Testamentu. Mateusz uprawiał teologię. Uznał, że trzeba uświęcić faktografię wydarzeń. Prorocze słowa Izajasza wypowiedziane do króla Achaza w 734 r. przed Chr., w tłumaczeniu na język grecki, przez pomyłkę tłumacza, zapowiadały dziewicze poczęcie syna: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel (Iz 7,14) bardzo pasowały do uświęcenia matki Jezusa Maryi. Ponieważ wierzono, że Jezus jest synem Boga, matka Jego powinna być osobą niezwykłą. Koncepcja dziewiczego poczęcia bardzo pasowała, z drugiej strony, była nie do podważenia faktograficznego. Mateusz więc napisał: A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica (już nie panna!) pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: "Bóg z nami" (Mt 1,22–23). Jedno z głównych proroctw mesjańskich oparte zostało na błędzie tłumacza. Proroctwo Izajasza wkomponowane zostało w scenę snu Józefa. Można zadać pytanie, czy Józef opowiedział swój sen komukolwiek, czy była to narracja zmyślona przez autora? Mateusz korzysta również z Ducha świętego, jakoby sprawcę zapłodnienia Maryi: znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego (Mt 1,20). Pod koniec omawianej perykopy Mateusz pisze: lecz nie zbliżał się do Niej, aż porodziła Syna (Mt 1,25). Tekst można różnie tłumaczyć. Kościół przyjął wykładnie wieczystej czystości seksualnej Maryi. Koncepcja Mateusza oraz dogmatyczna tradycja Kościoła stały się podstawą oficjalnej katechezy. Do swojego opowiadania Mateusz włączył anioła, pośrednika zwiastującego narodzenie Jezusa (Mt 1,20). Reasumując, cała perykopa jest faktograficznie wątpliwa wobec faktu zwyczajnego narodzenia się Człowieka, któremu nadano imię Jezus. Być może stało się to za sprawą koncepcji Boga, ale to jest już przedmiotem czystej wiary. Ma ona tę zaletę, że nie jest ubarwiona oprawą mityczną, cudami.

          Jak mówią współczesne badania ani czas, ani  miejsce narodzin Jezusa nie są do końca pewne. Miejscowości Betlejem było kilka –  judzkie, galilejskie. Mateusz powołał się na słowach proroka Micheasza: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności (Mi 5,1). Jezus, który miał być żydowskim mesjaszem, zgodnie ze starotestamentowymi proroctwami musiał wywodzić się z rodu króla Dawida i pochodzić z judzkiego Betlejem, w którym narodził się Dawid. Ewangeliści natomiast  piszą o Jezusie z Nazaretu, sugerując, że urodził się w Betlejem galilejskim (na obrzeżu miasta Nazaretu) i gdzie spędził swoje dzieciństwo. Przekaz Mateusza jest więc nieprecyzyjny, a wręcz mylący. Debata o tym, które z dwóch Betlejem jest miejscem urodzenia Jezusa trwa od wielu lat i wciąż wywołuje kontrowersje. Część historyków uważa, że żadna z dwóch miejscowości nie może pretendować do tego tytułu, bo według nich krytyczne wczytanie się w Nowy Testament prowadzi do wniosku, że Jezus urodził się w Nazarecie.