Comme le christianisme est né suit 5 i tłumaczenie

          Le rôle de Jean-Baptiste a été exceptionnelle. Son personnage se déplace dans tous les Evangiles. Pourquoi?

          Jean était le signe avant-coureur d'une nouvelle ère chrétienne. Le chiffre suggère que la naissance de Jésus était la volonté de Dieu et Son idée: Il y eut un homme envoyé de Dieu: son nom était Jean (Jean 1:6). Il a prêché la venue de l'image réelle Seigneur, témoin historique de Jésus. Son activité a été limitée territorialement (Judée, la région du Jourdain), qui peut être lu à partir d’Ewagile Matthieu. Il était considéré comme le dernier prophète, un prédicateur de la venue du Seigneur. Il a joué le rôle des médias. Prouvant messages évangélistes.

Lui-même, il nie avoir été le Messie promis et Fils de Dieu. L'interrogatoire a répondu: Je suis la voix de celui qui crie dans le désert  (Jean 1:23). Montrant ainsi leur proclamation du travail.

          Les Évangélistes Matthieu et Marc gagné Jean biographie. Ses paroles trouvent dans Isaïe: Une voix crie: Préparez au désert le chemin de l'Éternel, Aplanissez dans les lieux arides Une route pour notre Dieu (Isaïe 40,3), ce qui indique que son apparence n'a pas été accidentelle. Tout était la volonté de Dieu le Père. Luc embelli biographie de Jean ajoutant son père Jean Zacharias scène de l'annonce de l'ange.

         Jean-Baptiste est né six mois avant Jésus de Nazareth dans le village de Ain Karim. Il était le fils du prêtre juif Zacharie et Elisabeth, qui était un parent de Marie de Nazareth.

          En fait Jean était un ermite: Jean avait un vêtement de poils de chameau, et une ceinture de cuir autour des reins. Il se nourrissait de sauterelles et de miel sauvage (Matthieu 3,4). Il a vécu une vie ascétique rigoureuse. Il a probablement été un partisan de Esséniens scolaires. Pas tous de son enseignement a coïncidé avec doctrines esseńskimi. Son travail missionnaire et la prédication rappelle l'historien juif Flavius Josèphe. Il écrit à propos de Jean-Baptiste dans l'histoire de l'ancien Israël (aussi connu sous le titre antiquités), que Jean ne baptisait pas la purification du péché, mais pour purifier le corps. Pendant le baptême, ils confessent leurs péchés. Il faudrait peut-être attribuée à des sources confessant et confessent leurs péchés, adopté et plus tard commandé par l'Eglise.

          Dans la bouche de Jean, Matthieu et Luc évangélistes introduits couvain invectives de vipères (Matthieu 3:7; Luc 3:7) face pharisiens et des sadducéens qui venaient se faire baptiser, pour garantir la bonté de Dieu et apaiser votre conscience. Invective similaire utilisé par Jésus (Matthieu 23:33; 12:34). Cette similitude suscite suspicion fabulation narrative. Jan hanté : Déjà la cognée est mise à la racine des arbres: tout arbre donc qui ne produit pas de bons fruits sera coupé et jeté au feu (Matthieu 3:10). Le récit typique de l'Ancien Testament. Immédiatement après ces paroles de Jésus est importante annonce: Moi, je vous baptise d'eau, pour vous amener à la repentance; mais celui qui vient après moi est plus puissant que moi, et je ne suis pas digne de porter ses souliers. Lui, il vous baptisera du Saint Esprit et de feu (Matthieu 3:11). Il annonce une nouvelle appartenant à la famille chrétienne. L’Eglise vit dans ce sacrement, un signe du surnaturel. Dans le même temps il y a un nouvel élément de la liturgie. Ceux qui avaient un pas baptisé ne fait pas partie à Dieu? Non. Tous le mondes ont la possibilité découlant de la volonté, mais le baptême est un sacrement légitimité, ayant, par Jésus augmenter la relation avec Dieu. Baptême seul ne garantit pas une intimité avec Dieu. Elle doit être gagnée.

          Soulignant la nécessité du baptême par l'Eglise dans le cadre du salut est un abus, et empoisonner inutilement les cœurs de ceux qui, pour des raisons de hasard à ce pas obtenus.

          Le baptême de Jésus est importante à plusieurs niveaux. Il se humilité John et remplir sa mission. Il faut qu'il croisse, et que je diminue (Jean 3:30). On croit que le baptême de Jésus marque le début de son ministère public. Immersion dans l'eau signifiait quitter l'ancienne vie et l'émergence de la nouvelle.

          L’Epiphany inclus dans la voix de Dieu le Père: Tu es mon Fils bien-aimé, en toi j'ai mis toute mon affection (Marc 1:11) indique un message de caractère catéchétique. Descriptions des évangélistes témoignent du fait que ces événements ont eu lieu beaucoup plus pour Jésus que pour les personnes présentes. L'Esprit descendit sur Jésus, qui lui en fait renforcer dans les missions (et pas seulement pour montrer aux gens que Jésus est rempli de l'Esprit), le Père lui a parlé, de le rassurer en rozeznanej et décision (et pas seulement à confirmer sa mission en face de personnes).

          Je me demande ce qu'il pensait quand Jésus? Ce fut seulement au début de sa mission. Connaissez-vous votre avenir? Nous ne sommes pas certains. Le fait est que l'homme nommé Jésus a jeté le sort de défi. Seul le «fou» pourrait empiéter sur mille ans de la religion de leurs ancêtres ou homme doué d'une grande puissance et la providence de Dieu: Il y eut un homme envoyé de Dieu: son nom était Jean (Jean 1:6)

           Peu après la réunion, et le baptême de Jésus, Jean a été jeté en prison pour avoir critiqué le mariage immoral flagrante tétrarque de Galilée, Hérode Antipas. À la suite de la conspiration de l'épouse d'Hérode, Hérodiade, Jean a été décapité env. 32 ans.

Tłumaczenie

          Rola Jana Chrzciciela była wyjątkowa. Jego postać przewija się we wszystkich ewangeliach. Dlaczego ?

          Jan był zwiastunem nowej ery chrześcijańskiej. Jego postać sugeruje, że narodzenie Jezusa było z woli Boga i Jego koncepcji: Pojawił się człowiek posłany przez Boga (J 1,6). Głosił przyjście Pana oraz był realnym, historycznym świadkiem Jezusa. Jego działalność była ograniczona terytorialnie (Judea, okolica rzeki Jordan), co można odczytać z Ewagelii Mateusza. Uznano go za ostatniego proroka, głosiciela nadejścia Pana. Odegrał rolę medialną. Uwiarygadniał przekaz ewangelistów.

          Sam zaprzeczał, że był zapowiadanym mesjaszem i Synem Bożym. Pytającym odpowiadał: Jam głos wołąjącego na pustyni (J 1,23). Tym samym pokazywał swój trud przepowiadania.

          Ewangeliści Mateusz i Marek dorobili Janowi biografię. Jego słowa odnaleźli w księdze Izajasza: Głos się rozlega^: «Drogę dla Pana przygotujcie na pustyni, wyrównajcie na pustkowiu gościniec naszemu Bogu! (Iz 40,3) wskazując, że jego pojawienie się nie było przypadkowe. Wszystko było z woli Boga-Ojca. Łukasz upiększył biografię Jana dopisując ojcu Jana Zachariaszowi scenę zwiastowania anielskiego.

          Jan Chrzciciel urodził się pół roku przed Jezusem z Nazaretu w wiosce Ain Karim. Był synem żydowskiego kapłana Zachariasza i Elżbiety, która była krewną Marii z Nazaretu.

          W rzeczywistości Jan był pustelnikiem: nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny (Mt 3,4). Żył surowym życiem ascety. Prawdopodobnie był zwolennikiem szkoły esseńczyków. Nie wszystkie jego nauczania pokrywały się z esseńskimi doktrynami. O jego działalności misyjnej i kaznodziejskiej wspomina żydowski historyk Józef Flawiusz. Pisze o Janie Chrzcicielu w Dawnych dziejach Izraela (znane też pod tytułem Starożytności żydowskie), że Jan nie chrzcił dla oczyszczenia z grzechu, lecz dla oczyszczenia ciała. Podczas chrztu wyznawano swe grzechy. Być może tu należy doszukiwać się źródeł  spowiadania się i wyznawania swoich grzechów, przyjęty i nakazany później przez Kościół.

          W usta Jana ewangeliści Mateusz i Łukasz wprowadzili inwektywę plemię żmijowe (Mt 3,7; Łk 3,7) skierowaną do faryzeuszy i saduceuszy, którzy przychodzili ochrzcić się, aby zapewnić sobie Bożą życzliwość i uspokoić swoje sumienia. Podobnej inwektywy używał Jezus (Mt 23,33; 12,34). To podobieństwo wzbudza podejrzenie konfabulacji narracyjnej. Jan straszy: Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone  (Mt 3,10). Narracja typowa dla Starego Testamentu. Zaraz po tych słowa ważna jest zapowiedź Jezusa: Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3,11). To zapowiedź nowej przynależności do rodziny chrześcijańskiej. Kościół dostrzegł w tym sakrament, znak nadprzyrodzony. Jednocześnie pojawia się nowy element liturgiczny. Czy ci którzy nie byli ochrzczeni nie należą do Boga? Nie. Wszyscy mają tę szansę wynikającą z woli, ale chrzest jest sakramentalną legitymacją, mającą, poprzez Jezusa zwiększyć relację z Bogiem. Sam chrzest nie daje gwarancji bliskiej zażyłości z Bogiem. Ją trzeba sobie wypracować.

          Akcentowanie przez Kościół konieczności chrztu, jako elementu zbawienia jest nadużyciem, i niepotrzebnie zatruwające serca tych, którzy z przyczyn losowych do niego nie dostąpili.

         Chrzest Jezusa jest wymowny na wielu płaszczyznach. Pokazuje pokorę Jana i spełnienie jego misji. Potrzeba, by On (Jezus) wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). Uważa się, że chrzest Jezusa wyznacza początek Jego publicznej działalności. Zanurzenie w wodzie oznaczało pozostawienie dawnego życia i wynurzenie się do nowego.

          Epifania ujęta w głosie Boga-Ojca: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie (Mk 1,11) podpowiada katechetyczny charakter przesłania. Opisy Ewangelistów świadczą o tym, iż te wydarzenia miały miejsce zdecydowanie bardziej ze względu na samego Jezusa niż ze względu na obecnych wówczas ludzi. Duch zstąpił na Jezusa, aby rzeczywiście umocnić Go w misji (a nie tylko po to, by okazać ludziom, iż Jezus jest pełen Ducha), Ojciec przemówił do Niego, aby utwierdzić Go w rozeznanej i podjętej decyzji (a nie tylko po to, by potwierdzić Jego misję przed ludźmi).

          Ciekawe, co myślał wtedy Jezus? Był dopiero na początku swej misji. Czy znał swoją przyszłość? Tego nie jesteśmy pewni. Faktem jest, że Człowiek o imieniu Jezus rzucił losowi wyzwanie. Tylko „szaleniec” mógł targnąć się na tysiącletnią religię swoich przodków lub Człowiek obdarzoną ogromną mocą i opatrznością Bożą: Pojawił się człowiek posłany przez Boga (J 1,6).

          Niedługo po spotkaniu i ochrzczeniu Jezusa Jan został wtrącony do więzienia za jawne krytykowanie niemoralnego małżeństwa tetrarchy Galilei, Heroda Antypasa. Na skutek spisku żony Heroda, Herodiady, Jan został ścięty ok. 32 roku.