Comme le christianisme est né suit 3 i tłumaczenie

          Matthieu voulait présenter Jésus comme le fruit de toutes les prophéties messianiques de l'Ancien Testament. Avec une conséquence il a soutenu que Jésus est le descendant d'Abraham et héritier de David. Pour lui, Jésus était né roi des Juifs comme prévu. L'histoire des Mages était arrivé à prouver en disant témoins qui dès le début a remis à Jésus et hommage aux grands hommes de ce monde. L'histoire est la forme littéraire de la catéchèse. Savants ont tendance à la thèse selon laquelle les mages étaient des figures historiques. Matthieu ne précise pas le nombre de magiciens. Les trois sages sont apparus que dans la tradition chrétienne. Description Wandering Star révèle la nature de l'histoire. Raymond E. Brown estime que l'histoire des Trois Rois est un midrash chrétien. Selon les recherches de l'histoire historico-critique à propos de magiciens Matthieu a probablement été calqué sur le midrash Moïse en Egypte, bien connu à un moment où Matthieu a été créée. Comparaison des histoires à propos de Kings archet (magiciens) et de leur visite au roi Hérode montre les parallèles entre Jésus et Moïse et entre Hérode et Pharaon – les deux dirigeants par exemple Ils décident de tuer des enfants innocents. Matthew calqué sur Exodus: Le Seigneur dit à Moïse, en Madian: Va, retourne en Égypte, car tous ceux qui en voulaient à ta vie sont morts.   Moïse prit sa femme et ses fils, les fit monter sur des ânes, et retourna dans le pays d'Égypte (Exode 4:19–20). Utilise un récit similaire: l'ange du Seigneur en songe et lui dit: Lève-toi, prends le petit enfant et sa mère, et va dans le pays d'Israël, car ceux qui en voulaient à la vie du petit enfant sont morts (Matthieu 2:20). Matthieu utilisé Hérode à leurs objectifs conceptuels révélant dans un pas très bonne lumière. En fait, Hérode était un meurtrier cruel de sa femme et son fils. Matthieu renforce la déclaration se référant au livre de Jérémie:  Ainsi parle l'Éternel: On entend des cris à Rama, Des lamentations, des larmes amères; Rachel pleure ses enfants; Elle refuse d'être consolée sur ses enfants, Car ils ne sont plus (Jérémie 31:15) et un livre d'Osée : j'appelai mon fils hors d'Égypte (Osée 11.1). cette utilisation vieux textes pour prouver les événements ultérieurs ne sont pas si difficile. Sur beaucoup, il a fait et fait l'impression.

         Matthieu au début de son Évangile n'a pas vu l'universalité des activités de Jésus. Écrit-il: c'est lui qui sauvera son peuple de ses péchés (Matthieu 1:21). Jésus présente comme roi d'une nation: c'est lui qui sauvera son peuple de ses péchés (Matthieu 2:2).

          Façon de faire de la théologie par Matthieu est révélateur. A l'époque de Jésus n'a pas soulevé ces doutes maintenant. Matthieu est devenu le fondement de la doctrine chrétienne. La plupart des chrétiens ne voient pas l'arbitraire de l'auteur créatif et croit fermement en la vérité du récit historique.

          L’Évangéliste Marc n'a pas pris le thème de la naissance de Jésus. Il semble que son évangile est plus fiable, parce qu'il est privé de sa propre conception théologique.

          L’Évangéliste Luc, comme je l'ai maintes fois écrit avait une bonne imagination. Ses inserts théologiques sont, pour le moins plus volontaire et arbitraire. Proies sur le alors forte foi en les anges (ange Gabriel), les miracles, la crainte de Dieu. Son Evangile autorise sa propre personne. Son trafic Evangile, mais beaucoup de vérités qui peuvent être lues à partir du contenu. Dans la première phrase dit: Plusieurs ayant entrepris de composer un récit des événements qui se sont accomplis parmi nous (Luc 1:1). Eh bien, l'histoire est une œuvre littéraire, pas nécessairement la tenue faits historiographiques. Alors Luc depuis le début montre la sincérité. Il raconte l'histoire de Jésus selon sa propre conception de la narration.

Tłumaczenie

             Mateuszowi zależało, aby przedstawić Jezusa jako urzeczywistnienie się wszystkich proroctw mesjańskich Starego Testamentu. Z konsekwencją dowodził, że Jezus jest potomkiem Abrahama i spadkobiercą Dawida. Dla niego Jezus urodził się już jako przepowiadany król żydowski. Opowiadanie o przybyłych Mędrcach miało udowodnić, poprzez opowiadanie świadków, że już od samego początku oddawano Jezusowi hołd i to przez wielkich ludzi ówczesnego świata.  Opowiadanie jest literacką formą katechezy. Bibliści skłaniają się do tezy, że magowie nie byli postaciami historycznymi. Mateusz nie podaje ich liczby magów. Trzech mędrców pojawiło się dopiero w tradycji chrześcijańskiej. Opis wędrującej gwiazdy dowodzi charakteru opowiadania. Raymond E. Brown uważa, że opowiadanie o Trzech Królach to chrześcijański midrasz. Według badań historyczno-krytycznych opowiadanie Mateusza o magach było najprawdopodobniej wzorowane na midraszu o Mojżeszu w Egipcie, dobrze znanym w czasach, gdy powstawała Ewangelia Mateusza. Porównanie opowiadania o pokłonie króli (magów) i ich wizycie u króla Heroda pokazuje paralele między Jezusem i Mojżeszem oraz między Herodem i faraonem – obaj władcy np. decydują się zabić niewinne dzieci. Mateusz wzoruje się na księdze Wyjścia: Pan powiedział do Mojżesza w Madian: Wracajże do Egiptu, gdyż umarli wszyscy ci, którzy czyhali na twe życie. Wziął Mojżesz swą żonę i synów, wsadził ich na osła i powracał do ziemi egipskiej (Wj 4,19–20). Stosuje podobną narrację: anioł Pański we śnie rzekł: Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i idź do ziemi Izraela, bo już umarli ci, którzy czyhali na życie Dziecięcia» (Mt 2,20). Mateusz wykorzystał Heroda do swoich koncepcyjnych celów ukazując go w niezbyt dobrym świetle. Faktycznie Herod  był okrutny, mordercą własnej żony i syna. Mateusz wzmacnia wypowiedź powołując się na księgę Jeremiasza: W Rama daje się słyszeć lament i gorzki płacz. Rachel opłakuje swoich synów, nie daje się pocieszyć, bo już ich nie ma» (Jr 31,15) oraz księgę Ozeasza: syna swego wezwałem z Egiptu (Oz 11,1). To przypasowywanie starych tekstów na udowodnienie późniejszych wydarzeń nie jest aż tak trudne. Na wielu robiło i robi jednak wrażenie. 

          Mateusz na początku swojej Ewangelii nie dostrzega uniwersalności działań Jezusa. Pisze: On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów  (Mt 1,21). Jezusa przedstawia jako króla jednego narodu: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? (Mt 2,2).

          Sposób uprawiania teologii przez Mateusza jest wymowny. W czasach Jezusa nie budził takich wątpliwości, co obecnie. Ewangelia Mateusza stała się fundamentem doktryny chrześcijańskiej. Większość chrześcijan nie dostrzega samowoli twórczej autora i święcie wierzy w prawdziwość historyczną opowiadania.

          Ewangelista Marek w ogóle nie podejmuje tematu narodzin Jezusa. Wydaje się, że  jego ewangelia  jest rzetelniejsza, bo pozbawiona jest własnych koncepcji teologicznych.

          Ewangelista Łukasz, jak już wielokrotnie pisałem miał niezłą fantazję. Jego wstawki teologiczne są, najdelikatniej mówiąc najbardziej dobrowolne i samowolne. Żeruje on na ówczesnej silnej wierze w anioły (anioł Gabriel), cuda, bojaźń przed Bogiem. Swoją Ewangelię autoryzuje własną osobą. Jego Ewangelia przemyca jednak wiele prawd, które można odczytać z treści. W pierwszym zdaniu pisze: wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas (Łk 1,1). No właśnie, opowiadanie to dzieło literackie, niekoniecznie trzymające się faktów historiograficznych.  Tak więc Łukasz od początku ukazuje szczerość intencji. Opowiada on historię Jezusa wg własnej koncepcji narracyjnej.