L'Église catholique i tłumaczenie

          L'Eglise catholique est composée de l'Eglise du Christ, qui est le sacrement de Jésus-Christ et est surnaturelle, et les institutions humaines, combinant les fidèles de la même religion. La principale tâche de l'Église est de stocker et de proclamation de dépôt de la foi. Elle joue un rôle très important dans la vie des personnes ayant des croyances religieuses similaires. Elle provoque la foi est vivante et participe à la vie humaine. Elle vise à rendre ses idées ont été mises en œuvre dans la vie quotidienne. L'Église a le devoir d'atteindre leurs fidèles au salut.

          Est-ce que l'Eglise accomplit correctement ses objectifs statutaires? Pas vraiment. Comme l'histoire l'enseigne, en raison de la faiblesse humaine, dont elle n'a pas été épargné par les siècles, à plusieurs reprises il erre et commettent des actes indignes. Tout est réel et dimension humaine est un péché. La tâche de l'homme continue de se déplacer vers la perfection. Cela vaut également pour  l'Église institutionnelle.

          Jésus-Christ a appelé l'Église comme sacrement du Royaume de Dieu. Il veille sur lui-même, comme le Saint-Esprit. Ils ont créé les apôtres de l'église institutionnels et de leurs successeurs. Pourtant, pour la vie de Jésus pourrait être vu, ce sera une institution vulnérable aux faiblesses humaines et faiblesses.

          Jésus lui-même appelé l’apôtre Matthieu. Il était un publicain. Lukianos grec, qui vivait au deuxième siècle, d'une manière éloquente que juxtaposé les agents des douanes de la pire entreprise: adultères, entremetteurs, les coutumes, les pique-assiettes, des accusations et tout ce genre de foule (Menippus 11).

          Matthieu a renoncé à ce qui était contraire à l'éthique, changer radicalement et suivre le Christ. Peut-être sans le savoir, mais comme un évangéliste imposer leurs propres conceptions théologiques de ce qui de facto falsifiés événements importants factuelles.

          L'évangéliste Luc a passé non seulement les faits, mais essayer d'interpréter les événements et leur donner un sens théologique, donc, comme Matthieu, éléments de fait historique falsifié. Souvent, en termes de historiographique ils étaient des fictions littéraires. On ne sait pas encore aussi loin que Luc, l'auteur des Actes, historiquement fidèle a prononcé le discours de Jésus.

          Les apôtres Jacques et Jean ont été influencés par des rêves d'un messie politique, qui voulait se joindre à travers la participation à son gouvernement. Ils se tournèrent vers Jésus avec les mots:  Accorde-nous, lui dirent-ils, d'être assis l'un à ta droite et l'autre à ta gauche, quand tu seras dans ta gloire (Marc 10:37; Matthieu 20:20–28). Les apôtres se disputaient au sujet priorité (Matthieu 18:1–5; Marc 9:33–37; 10:15; Luc 9:46–48; 18:17) avait de bonnes tentatives de la fonction publique.

          L'apôtre Jude mentionne les apôtres des lèvres de Jésus-Christ: Ce sont des gens qui murmurent, qui se plaignent de leur sort, qui marchent selon leurs convoitises, qui ont à la bouche des paroles hautaines, qui admirent les personnes par motif d'intérêt (Jude 1:16).

          Ils estimaient que seulement ils peuvent faire des merveilles: Ne l'en empêchez pas, répondit Jésus, car il n'est personne qui, faisant un miracle en  mon nom, puisse aussitôt après parler mal de moi.  Qui n'est pas contre nous est pour nous (Marc 9:39–40).

          Jésus lui-même nommé Judas, qui le livrait (Matthieu 26:14–16). Pierre a renié Jésus trois fois. Les étudiants dispersés après l'arrestation de son Maître.


Tłumaczenie

          Kościół katolicki składa się z Kościoła Chrystusowego, który jest sakramentem Jezusa Chrystusa i ma charakter nadprzyrodzony, oraz z instytucji ludzkiej, łączącej wiernych tego samego wyznania. Podstawowym zadaniem Kościoła jest przechowywanie i głoszenie depozytu wiary. Spełnia on bardzo ważną rolę w życiu ludzi o podobnych przekonaniach religijnych. Powoduje, że wiara jest żywa i uczestniczy w życiu człowieka. Stara się, aby jej ideały były wdrażane w życiu codziennym. Kościół ma za zadanie doprowadzić swoich wiernych do zbawienia.

          Czy Kościół prawidłowo spełnia swoje cele statutowe? Nie bardzo. Jak uczy historia, ze względu na ludzkie słabości, jakie go nie ominęły przez stulecia, wielokrotnie błądził i popełniał czyny niegodne. Wszystko co rzeczywiste i ludzkie ma wymiar grzeszny. Zadaniem człowieka jest ciągłe zmierzanie do doskonałości. Dotyczy to również kościoła instytucjonalnego.

          Jezus Chrystus powołał Kościół jako sakrament królestwa Bożego. Nad nim czuwa On sam, jako Duch Święty. Kościół instytucjonalny tworzyli apostołowie i ich następcy. Jeszcze za życia Jezusa można było zauważyć, że będzie to instytucja narażona na ludzkie słabości i ułomności.

          Apostoła Mateusza powołał sam Jezus. Był on celnikiem. Grecki Lukianos, żyjący w II wieku, w sposób wymowny zestawił celników z najgorszym towarzystwem: Cudzołożnicy, rajfurzy, celnicy, pieczeniarze, rzucające oskarżenia i cały tego rodzaju tłum (Menippos 11). Apostoł Mateusz porzucił to, co było nieetyczne, radykalnie się zmienił i poszedł za Chrystusem. Może bezwiednie, ale jako ewangelista narzucał własne koncepcje teologiczne, czym de facto fałszował faktografię wydarzeń.

          Ewangelista Łukasz przekazał nie tylko same fakty, lecz próbował interpretować zdarzenia i nadawać im teologiczny sens, tym samym, podobnie jak Mateusz, fałszował faktografię historyczną. Niejednokrotnie, pod względem historiograficznym były to fikcje literackie. Nie wiadomo nawet, na ile Łukasz, jako autor Dziejów Apostolskich, historycznie wiernie oddał mowy Jezusa.

          Apostołowie Jakub i Jan byli pod wpływem marzeń o mesjaszu politycznym, do którego chcieli się przyłączyć przez udział w jego rządach. Zwrócili się oni do Jezusa ze słowami: Daj nam, żebyśmy w Twojej chwale siedzieli jeden po prawej, drugi po lewej Twojej stronie (Mk 10,37; Mt 20,20–28).  Apostołowie spierali się o pierwszeństwo (Mt 18,1–5; Mk 9,33–37; 10,15; Łk 9,46–48; 18,17), mieli zakusy na dobre stanowiska państwowe.

          Apostoł Juda Tadeusz wspomina o apostołach Jezusa Chrystusa: Usta ich głoszą słowa wyniosłe i dla korzyści mają wzgląd na osoby (Jud 1,16).

          Apostołowie uważali, że tylko oni mogą czynić cuda. Jezus dementował: Nie zabraniajcie  [...], kto czyni cuda w imię moje [...], ten jest z nami (Mk 9,39–40).

          Jezus sam powołał Judasza, który Go zdradził (Mt 26,14–16). Piotr trzykrotnie wyparł się Jezusa. Uczniowie rozpierzchli się po pojmaniu swojego Mistrza.