Lorsque Pilate prononcer un jugement, les Juifs se sont comportés comme des animaux sauvages. Ils avaient aucun argument, mais la haine: Ote, ôte, [Enléve-le!
Enléve-le!] crucifie-le! (Jean 19:15). Le Phénomène
sociologique typique. On chasse
l'autre. Functionals mal interfère (chevauchement).
Comme elles sont identiques et dans la même phase, ils deviennent grande que
la lumière laser. Ce grand mal sera neutralisée fonctionnelle de marchandises résultant
du sacrifice de la croix. Et pas seulement. Le sacrifice
de la Croix aura sa poursuite au cours de chaque messe. Jésus commença salut
et enregistre en continu. Parce
que tant que il est l'homme,
il y a une possibilité de péché. Jésus-Christ est toujours l'homme nécessaire.
Pilate était sympathique à Jésus. Il a été en quelque sorte forcé de jugement. Il a dit à accrocher sur l'inscription croix en trois langues (hébreu, latin et grec): Jésus de Nazareth, roi des
Juifs (Jean 19:19). Les Juifs, voyant l'inscription, ne sont pas très heureux avec cela. Ils
éblouissaient les mots "roi des Juifs".
Jésus de la Croix se tourna vers Jean avec les mots: Femme,
voilà ton fils. Puis il
dit au disciple: Voilà ta mère. Et, dès ce moment, le disciple la prit chez lui (Jean 19:26–27).
Ces mots indiquent
que toutes les personnes devraient
avoir pour l'autre comme une
seule famille. Le vrai père
n’est pas celui qui a engendré, mais il est
le même Dieu le Père. La famille
du système: le père, la mère, les enfants ont été nécessaires dans la vie terrestre afin d'éduquer correctement leurs enfants. Mais il n’a pas un caractère eschatologique. Dans le ciel, tous sont les enfants d'un
seul Dieu.
Un des soldats (Longinus) perça le côté de Jésus, et
aussitôt il en sortit du sang et
de l'eau. Points de sang
à la réalité du sacrifice de
l'Agneau, et l'eau sur la
fécondité spirituelle (note
de bas de Jean 19.24).
Quand Jésus est mort, il régnait tristesse sur la terre. Dans le ciel se commence la fête.
Jésus-Christ a été élevé et de gagner la gloire du Père. Dès ce moment, Jésus est devenu l'égal du Père dans l’Acte agissant.
En entrant dans la scène de l'Evangile Joseph d'Arimathie, qui a donné à Jésus sa tombe, et Nicodème, qui a acheté myrrhe et d'aloès pour la sépulture digne du Crucifié. Selon la coutume, le corps était recouvert de tissu avec les épices et placé
dans la tombe.
Il est difficile d'imaginer les sentiments des
apôtres. Il est arrivé, comme Jésus l'a promis, mais personne ne le croyait. Il peut arriver,
et il est passé. Les
élèves accompagnés par un énorme déception. Ils ont estimé lamentablement déçus. Où
leur Seigneur, qui a parlé au nom de Dieu? Où
était Dieu quand vous savez que leur maître? Tout cela semblait
absurde. Temps perdu, perdu
espoir. Absurdité complète. Les étudiants concentrés en un seul endroit où ils était en direct amertume
vivement. Parmi eux se trouvait la mère de Jésus et d'autres femmes. Elle est les consola?
Il y a un manque de connaissances sur le sujet. Mais,
probablement, ils ont prié et
demandé à Dieu laissez-moi à
comprendre.
Certains élèves sont retournés à leur ancien métier,
la pêche dans le lac de Tibériade
en Galilée (Matthieu
28:16–20).
Tłumaczenie
Kiedy Piłat ogłaszał wyrok, Żydzi zachowywali się jak dzikie zwierzęta.
Nie mieli żadnego argumentu, poza nienawiścią: Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! (J 19,15). Typowe zjawisko
socjologiczne. Jeden napędza drugiego. Funkcjonały zła interferują (nakładają
się). Ponieważ są identyczne i w tej samej fazie, stają się ogromne jak światło
lasera. To wielkie zło zostanie zneutralizowane funkcjonałem dobra wynikającego
z Ofiary krzyża. I nie tylko. Ofiara krzyża będzie mieć swoją kontynuację
podczas każdej mszy świętej. Jezus rozpoczął zbawienie i stale zbawia. Ponieważ
dopóki istnieje człowiek, istnieje możliwość grzechu. Jezus Chrystus jest stale
człowiekowi potrzebny.
Piłat był przychylny Jezusowi. Został do wyroku niejako
zmuszony. Kazał wywiesić na krzyżu napis w trzech językach (hebrajskim,
łacińskim i greckim): Jezus
Nazarejczyk, Król Żydowski (J 19,19). Żydzi, widząc ten napis, nie
bardzo byli z tego zadowoleni. Raziły ich słowa „Król Żydowski”.
Jezus z krzyża zwrócił się do Jana ze słowami: Oto Matka twoja, a do Matki: Niewiasto,
oto syn Twój (J 19,26–27). Słowa te wskazują, że wszyscy ludzie powinni być
dla siebie jak jedna rodzina. Prawdziwym Ojcem nie jest ten, który spłodził,
ale jest nim sam Bóg-Ojciec. Układ rodzinny: tata, mama, dzieci był potrzebny w
życiu ziemskim w celu właściwego wychowania potomstwa. Nie ma on jednak
charakteru eschatologicznego. W niebie, wszyscy będą dziećmi jednego Boga.
Jeden z żołnierzy (Longinus) przebił bok Jezusa i
natychmiast wypłynęła krew i woda. Krew wskazuje na rzeczywistość ofiary
Baranka, a woda na płodność duchową (przypis do J 19,24).
Kiedy Jezus umierał, na ziemi
panował smutek. W niebie zaś rozpoczęło się święto. Jezus Chrystus został
wywyższony i pozyskał chwałę Ojca. Od tej chwili Jezus stał się równy Ojcu w
Akcie działającym.
Na scenę Ewangelii Jana wkraczają
Józef z Arymatei, który oddał Jezusowi swój grób, oraz Nikodem, który zakupił
mirrę i aloes dla godnego pochowania Ukrzyżowanego. Zgodnie ze zwyczajem, ciało
zostało okryte płótnem razem z wonnościami i złożone w grobie.
Trudno wyobrazić sobie nastroje apostołów. Stało się to,
co zapowiadał Jezus, ale nikt Mu nie wierzył. To nie mogło się stać, a stało
się. Uczniom towarzyszyło ogromne rozczarowanie. Poczuli się sromotnie zawiedzeni.
Gdzie ich Pan, który mówił w imieniu Boga? Gdzie był Bóg, kiedy wieszano ich
Mistrza? Wszystko to wydało się absurdalne. Stracony czas, stracone nadzieje.
Kompletny bezsens. Uczniowie skupili
się w jednym miejscu, gdzie raźniej było im przeżywać rozgoryczenie. Wśród nich
była Matka Jezusa i inne kobiety. Czy Ona ich pocieszała? Brak jest na ten
temat wiedzy. Prawdopodobnie jednak modlili się i prosili Boga: pozwól
zrozumieć.
Niektórzy uczniowie powrócili do
swojego dawnego zajęcia, łowienia ryb w Jeziorze Tyberiadzkim w |Galilei (Mt
28,16–20).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz