Dzień Wszystkich Świętych

          Uroczystość Wszystkich Świętych wywodzi się z bizantyjskiego zwyczaju wspominania, w jednym, wybranym dniu, wszystkich męczenników chrześcijańskich. Ich daty były zróżnicowane lokalnie. Pod koniec V wieku zwyczaj ten przeniósł się do Rzymu. W VI wieku obchody te rozszerzono w Rzymie na wszystkich zmarłych, którzy osiągnęli stan zbawienia Jednak pod koniec VI wieku papież Grzegorz I (540 – 604)  wykreślił to wspomnienie z rzymskiego kalendarza liturgicznego. Powrócono do niego w VIII wieku. Świętowanie 1 listopada w Rzymie rozpoczęto najprawdopodobniej w roku 741 za papieża Grzegorza III (731 –741). 1 listopada wprowadzono w Rzymie najprawdopodobniej pod wpływem dawnego zwyczaju, występującego u  Anglosasów i Franków W związku z tym uważa się, że Wszystkich Świętych ma genezę przedchrześcijańską Niektórzy uczeni wiążą Wszystkich Świętych z obrzędowością celtycką, ponieważ rok kalendarzowy i obrzędowy Celtów rozpoczynał się w listopadzie. W roku 835 papież Grzegorz IV (827 –844) zwrócił się do cesarza Ludwika Pobożnego (778 –840), aby ten wprowadził obowiązkowe obchody uroczystości sollemnitas sanctissima 1 listopada w całym cesarstwie. W roku 935 papież Jan XI (931 – 935) wyznaczył na 1 listopada osobne święto ku czci Wszystkich Świętych, które miało obowiązywać w całym Kościele. Wprowadził też wigilię tego święta. W roku 1475 papież Sykstus IV (1414 –1484) ustanowił w dniu 1 listopada obowiązkową dla wszystkich wiernych uroczystość i dołączył do niej oktawę obchodów. Wigilia i oktawa zostały zniesione w roku 1955 przez papieża Piusa XII (1939 – 1958). Uroczystość Wszystkich Świętych (łac. Sollemnitas Omnium Sanctorum) – w Kościołach łacińskich czci się wszystkich chrześcijan, którzy osiągnęli stan zbawienia i przebywają w niebie. Treściowo połączona z następującym po niej obchodem liturgicznym Dnia Zadusznego. W doktrynie Kościoła katolickiego jest wyrazem wiary w obcowanie świętych i powszechne powołanie do świętości.

        Uroczystość Wszystkich Świętych jest z powołania ludzkiego i nadania przez Jezusa plenipotencji Apostołowi Piotrowi: "Ty jesteś Piotr [czyli Skała], i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie»" (Mt 16,18–19).  O ile słowa ewangelii są prawdziwe, i nie są np. późniejszym dopiskiem twórczym zapewniającym władzę Kościoła, to  Kościół ma prawo wprowadzać różne przepisy rozwiązania, spowiadać, udzielać sakramentów, prowadzić wiernych do Nieba wg własnych zamysłów. Słowa Jezusa zapewniają, że Stwórca będzie szanował ludzkie inicjatywy i będą one sakramentalnie skuteczne.

          Niepokoją informacje, że przed soborem Nicejskim (325) dokonano wiele poprawek w ewangeliach według niniejszych potrzeb doktrynalnych. W ten sposób próbowano zażegnać ich różnice pomiędzy Kościołem Wschodnim, a Zachodnim. Chodziło o wzmocnienie Kościoła jedną wspólną doktryną chrześcijańską. Zabiegł ten nie do końca się udał, bowiem nadgorliwość autorów, co jakiś czas, wypływa i budzi wątpliwości.