Niewola babilońska

          Izrael ma niezwykle bogatą historię.  Na początku VIII wieku przed Chrystusem istniały dwa państwa żydowskie, na północy Izrael, a na południu Juda. W 701 roku Izrael został zaatakowany przez króla Asyrii Sennacheryba. Juda pozostała wolna dzięki zapłaceniu trybutu wojennego. Jerozolima pozostała wolna.

          Kiedy Asyrii upadła powstało państwo babilońskie. Nowa potęga zaatakowała Jerozolimę trzykrotnie. Juda okazała się za słaba aby odpierać ataki. Za każdym napadem plądrowano Jerozolimę i wywożono mieszkańców w niewolę.

          Pierwsze wysiedlenie Żydów do Babilonu nastąpiło w 597 przed Chr. kiedy to Nabuchodonazor II  wtargnął do Jerozolimy. Zrabował on świątynny skarbiec i wysiedlił m.in. króla Jojakina (ostatniego monarchę z rodu Dawida) oraz proroka Ezechiela.

         Król Nabuchodonozor II przejął kontrolę nad Judą, a gdy ta buntowała się tłumił bunty w zarodku. W 587/588 r. przed Chrystusem. Nabuchodonozor II stłumił bunt wywołany przez króla Sedecjasza. Król został oślepiony i wzięty do niewoli, a stolica w której znajdowała się świątynia ich Boga została doszczętnie zniszczona. Według relacji proroka Jeremiasza, 4600 Żydów zostało przesiedlonych do Babilonii. Taką metodę ujarzmiania buntowniczych ludów stosowali wcześniej, na masową skalę władcy Asyrii, m.in. w stosunku do Aramejczyków i Izraelitów.

          Ostatnia deportacja, o której wspomina Księga Jeremiasza, miała miejsce w 582 p.Chr.

           Życie w niewoli babilońskiej nie było tak bardzo uciążliwe. Trwało od roku 586 do 538 przed Chrystusem.  Bóg doświadczał swój lud w sposób umiarkowany. Żydzi mogli prowadzić swoje gospodarstwa. Deportowani Żydzi nie byli traktowani jak niewolnicy, a część z nich pełniła wysokie stanowiska urzędnicze zarówno na dworze królów babilońskich, jak i perskich.  Po śmierci Nabuchodonozora zezwolono im budować własne wsie, domy, zakładać ogrody i rodziny. Część z nich wzbogaciła się i zdobyła majątki. Niewola Żydów skończyła się w roku 539/538 przed Chrystusem, gdy Cyrus II Wielki, król Persów, podbił Babilonię i zgodził się na powrót Żydów do swojego państwa, która stała się autonomiczną prowincją perską –  Jehud.

        Przywódcy duchowi snuli plany odbudowy kraju i odnowy religijnej.        Podczas niewoli podjęto prace nad porządkowaniem spuścizny literackiej, stanowiącej dorobek poprzednich pokoleń. Jednak z klęski kraju – jak uważali niektórzy – nie wyciągnięto wówczas żadnych wniosków; nie rozumiano, że bezpośrednią przyczyną upadku państwa były odstępstwa religijne i osłabienie wiary. Uwolnienie nastąpiło w wyniku znanej z tolerancji polityki królów perskich. Część Żydów należących do plemion Lewiego i Beniamina powróciła do ojczyzny w 537 przed Chrystusem.

Opis tych dziejów zawarta jest w księgach biblijnych: Krl 24,10-16; 2 Krn 36,9-10); (2 Krl 25,1-21; 2 Krn 36,17-21).