Galileusz

          Galileusz (1564 – 1642) był fascynującym uczonym. On pierwszy opisał zasadę bezwładności ciał materialnych. Wykazał tym, ze ciało materialne posiada swoją bezwładność. Miarą bezwładności jest jego masa natomiast jej odpowiednikiem w ruchu obrotowym – moment bezwładności. Jeśli na ciało nie działa siła lub działające siły równoważą się, to porusza się ono ruchem jednostajnym lub pozostaje w spoczynku. Zmiana prędkości ciała wymaga działania siły. Galileusz przed Izaakiem Newtonem zauważył zjawisko bezwładności ciał. Newtonem zaś rozwinął jego myśl i podał w postaci I zasadę dynamiki.

          Galileusz, na podstawie swoich obserwacji, przekonał się o słuszności teorii heliocentrycznej Kopernika w czasie, gdy Kościół bronił teorii geocentrycznej. Był on promotorem prawdy fizykalnej, która doprowadziła go przed trybunał inkwizycji.

          Galileusz wyciągał wnioski na podstawie obserwacji, posiłkując się logiką. Metoda badawcza Galileusza, oparta na dowodach i logice, jest dziś określana metodą naukową.

         Uczony był twórcą teleskopu, wojskowego kompasu, lunety. Za pomocą własnej lunety badał ciała astronomiczne. Odkrył, że Droga Mleczna składa się z mnóstwa gwiazd, a wokół Jowisza krążą cztery księżyce: Io, Europa, Kallisto, Ganimedes. Interesował się plamami na słońcu.  Odkrył pierścienie Saturna. Wykazał, ze  czas spadku ciał nie zależy od ich masy. Jak się popularnie ,mówi doświadczenie nie było przeprowadzone (rzucanie przedmiotów z Krzywej Wieży). Był to jedynie eksperyment myślowy. Pewne jest, że uczony doświadczalnie  badał staczanie się kul po równi pochyłej. W 1602 r. Galileusz odkrył niezależność okresu drgań wahadła  od amplitudy i masy umieszczonej na jego końcu. Zasady funkcjonujące w wahadle pomogły zbudować Christiaanowi Huygensowi w 1656 zegar wahadłowy . Około roku 1606–1607 skonstruował  termometr. Wykorzystał w nim zależność gęstości ciała od temperatury. W 1610 r., wykorzystując części teleskopu, skonstruował ulepszony mikroskop.

Odkrycie księżyców Jowisza stało się argumentem na rzecz teorii heliocentrycznej, dostarczając niezbitych dowodów, że Ziemia nie jest jedynym ciałem niebieskim, wokół którego krążą inne ciała niebieskie.

          W 1632 roku Galileusz wydał swoją główną książkę "Dialog o dwu najważniejszych układach świata: ptolemeuszowym i kopernikowym". Książka ta była pretekstem do wytoczenia mu procesu.  W 1633 r. Galileusz stanął przed obliczem Świętej Inkwizycji za obrazę majestatu Kościoła. Uznano go winnym herezji, zmuszono do wyparcia się własnych twierdzeń i do końca życia osadzono w areszcie domowym. Jego książki znalazły się na cenzurowanym. Galileusz zmarł osiem lat później.

          Inkwizycja potraktowała go jednak łagodnie. Był osobą zbyt popularną i cenioną. Nałożono na niego areszt domowy. Więziono go w dobrych domowych warunkach.   

          Sprawa Galileusza ujawniła konflikt pomiędzy religią a nauką. Dla Kościoła była skazą na jego wizerunku. U wielu katolików rodziła postawę apologetyczną. Z drugiej strony, w czasach Oświecenia stała się mitem, symbolem uciemiężenia nauki przez Kościół

          Galileusza definitywnie zerwał z przesądami średniowiecza i zdecydował się na wybór genialnej metody naukowej. Nauka włoska poniosła klęskę. Postęp nauki, przeniósł się do państw pozostających pod wpływem Reformacji.

          30 października 1992 roku Watykan ogłosił oficjalną rehabilitację Galileusza. Jan Paweł II uznał, że Kościół popełnił błąd, potępiając włoskiego astronoma.