Johannes Kepler

          Johannes Kepler (1571 – 1630), niemiecki matematyk, astronom i astrolog przyswoił sobie system heliocentryczny pod wpływem profesora Michaela Mãstlina zagorzałego zwolennika Kopernika.  Kepler poznał wadę systemu heliocetrycznego (kołowe okręgi ruchu planet)) i podjął pracę jego naprawienia. Mimo, mistycznego przywiązania do harmonii zrezygnował z wadliwej hipotezy kolistych sfer,  podjął próbę matematycznej interpretacji mechaniki nieba. Skorzystał z  reguł geometrycznych np. z równania elipsy oraz pitagorejskiej idei do heliocentrycznej (istnienie harmonii sfer) koncepcji wszechświata, traktując poważnie szczególny ontologiczny status, jaki Grecy nadali matematyce (Wszystko jest liczbą).

          Kepler był luteraninem. W 1600 r. udał się do Pragi i został asystentem Tycho Brahego. Odkrył u niego kopalnie danych astronomicznych. W 16001 r. Tycho Brahe zmarł i Kepler odziedziczył po nim wszystkie obserwacje (później procesował się z rodziną Brahe o prawo wykorzystania jego prac). One pozwoliły mu dokonać wielkich odkryća. Zrezygnował z założenia, że planety poruszają się ruchem jednostajnym. Odkrył, że planety poruszają się po elipsach (początkowo uważał, ze elipsa jest koncepcją zbyt prostą) z prędkościa różną (im bliżej Słońca, prędkość planety wzrasta), po czym Słońce znajduje się w jednym z ognisk. Był krok od odkrycia powszechnego prawa ciążenia. Niepotrzebnie sugerował się myslą, że przyciąganie ma charakter magnetyczny. Dostrzegał, że pojęcia matematyczne opisują budowę świata, a prawa fizykalne są autorstwa boskiego. Trzecie prawo Keplera mówi, że drugie potęgi okresów obiegu planet dookoła Słońca są proporcjonalne do trzecich potęg średnich odległości planet od Słońca. Prawo to umożliwia wyznaczanie odległości planet od Słońca na podstawie znajomości ich okresu obiegu po  orbicie.

       Nieopatrznie, za przyczyną snu, napisał w swojej książce (prozaik) o matce, że rzekomo utrzymywała kontakty z duchami księżyca. Inkwizycja to wychwyciła i  zarzuciła jej kontakt z szatanem. J. Kepler musiał bronić swej matki oskarżonej o uprawianie czarów. W konsekwencji matkę uwolniono. Zmarła w 1622 r.

          Prawa ruchu planet wykorzystano do potwierdzenia słuszności teorii grawitacji Izaaka Newtona. Poza badaniami astronomicznymi prowadził badania w zakresie optyki. Ulepszył teleskop soczewkowy Galileusza.

          Kepler  wychodził z założenia, że Bóg (Kepler nazwał Go Matematykiem) stworzył świat zgodnie z  inteligentnym planem, który można poznać za pomocą rozumu. Określał swoją astronomię jako "fizykę niebieską" i jako "wycieczkę w Metafizykę Arystotelesa, przenosząc tradycyjnie pojmowaną kosmologię w obszar uniwersalnie obowiązującej matematyki. Podważył doktrynę o niezmienności niebios. Spekulował też, że Gwiazda Betlejemska mogła być gwiazdą supernową.

            Jak mówił: Różnorodność zjawisk Natury jest tak wielka, a skarby ukryte w niebiosach tak ogromne właśnie po to, aby ludzkiemu umysłowi nigdy nie brakło świeżej strawy.