Dialog wierzącego z niewierzącym

N. Czy nadal uważasz, że świat został stworzony?

W. Owszem, choć nie bardzo rozumiem całego mechanizmu twórczego.

N. Jakie masz wątpliwości?

W. Czy może powstać coś z niczego?

N. Pewnie nie.

W. Zgadzam się z tobą, a jednak widoczne są skutki stworzenia.

N. Co masz na myśli?

W. Świat.

N. On był zawsze.

W. „Zawsze” jest pojęciem nieokreślonym. Możesz doprecyzować odpowiedź?

N. W zasadzie nie mogę. Tu jestem bezradny.

W. Trudno uznać, że w twoim rozumie nie kiełkują jakieś myśli na ten temat.

N. Masz rację. Mam pewne przemyślenia.

W. Jeżeli jest ich kilka, to znaczy, że do pozostałych masz wątpliwości.

N. Dokładnie.

W. A więc doszedłeś do tego samego, co ja – do wątpliwości.

N. Trudno nie przyznać ci racji.

W. Ja mam wątpliwości, czy świat posiada podłoże, substancję (materię). Może świat jest tylko koncepcją wirtualną, złudzeniem, które dla  jego mieszkańców jest rzeczywistością.

N. Można przyjąć taką teorię.

W. Ale i taki świat wymaga swojego konstruktora.

N. Choć wprowadzasz mnie w zupełnie nietypową przestrzeń przemyśleń, trudno nie zgodzić się z tezą, że taki świat ułudy może istnieć. Przypomina mi nawet świat platońskich cieni.

W. Kto jest więc tym konstruktorem?

N. Pewnie przypadek.

W. Nie mam takiej wiary, aby w to uwierzyć.

N. Na świecie wszystko jest możliwe.

W. Zgoda, ale z jakim prawdopodobieństwem.

N. Pewnie  małym, ale jakiś istnieje.

W. Przyjmując istnienie prawdopodobieństwa zdarzenia, nawet tak bardzo małego, zgadzasz się na zaistnienie czegoś tak bardzo skomplikowanego.

N. Tak, muszę uznać przypadek natury za fakt.

W. To znaczy, że naszego poglądy zbliżyły się. Wyznajesz pogląd, że z nieokreślonej determinacji, przez prawdopodobieństwo, przypadek, świat ewoluował do współczesnego oglądu. Ja zaś uważam, że Nieokreślony był Przyczyną powstania świata.

N. Jest jednak między nami różnica.

W. Tak, wiem. Dla ciebie świat jest karkołomnym przypadkiem losowym. Dla mnie jest wytworem osobowej Inteligencji.