Papież Ewaryst (97?–107?). Brak rzetelnej wiedzy o tym pontyfikacie. Przypisuje się jemu podział Rzymu na 25 parafii oraz utworzenie siedmioosobowego kolegium diakonów.
Papież Aleksander I (107–116).Niewiele jest o nim informacji. Podobno to u niego zrodził się pomysł święcenia wodą. Niektórzy mają, co do tego wątpliwości. W tym okresie pomimo skazywania wielu chrześcijan na śmierć, ich liczba stale rośnie na wsiach, w miastach oraz we wszystkich klasach społecznych. Trajan (53–117) nie kazał ścigać ich na siłę. Uznał, ze trzeba im winę udowadniać.
Papież Sykstus I (117–125).Niewiele jest o nim informacji. Ciekawostką jest zbieżność numeru kolejnego papieża szóstego z imieniem Sykstus. Za jego pontyfikatu rozgorzały spory między chrześcijanami dotyczące daty obchodzenia Wielkanocy. Spory zakończyły się ugodą.
Papież Telesfor (125–136).Był Grekiem. Był tolerancyjny wobec Wschodu, gdzie odprawiano Wielkanoc w innym terminie. Jedynie sprawdzoną informacją jest to, że faktycznie był taki papież.
Papież Hygin (136–?).Podczas jego pontyfikatu kształtowały się poglądy filozoficzne chrześcijaństwa. W tym czasie Cerdon głosił gnostycyzm judeochrześcijański. Walentyn tworzył szkołę gnostyczną walentynian. Przyznawali oni centralne znaczenie wiedzy zbawczej, to jest gnozie. Przeciwstawiając się gnostykom próbowano łączyć naukę chrześcijańską z filozofią helleńską (Justyn zw. Męczennikiem (100?– 163/167). Hygin wykluczył Cerdona i Walentyna ze społeczności chrześcijańskiej, umocnił swoją pozycję wobec kleru, ulepszając organizację Kościoła.
Walentynianie – gnostycka grupa religijna istniejąca w II i III wieku stworzona około 135 roku przez Walentyna i jego uczniów: Herakleona, Ptolemeusza, Markosa i Teodora. Głosili, że Najwyższa Istota (pleroma) wyemanowała z siebie 15 par różnopłciowych eonów . One stworzyli demiurga (starotestamentowego Jahwe), który stworzył świat. Walentynianie rozprzestrzenili się w całym Cesarstwie. Walentyn był teologiem i mistykiem. Jego doktryna była częściowo gnostycka. Uprawiał tzw. judeochrześcijaństwo egipskie.
Gnoza to forma świadomości religijnej, To wiedza przynosząca zbawienie. Gnostycy głoszą istnienie prawdy hermetycznej, ukrytej. Człowieka przedstawiają jako istotę uśpioną pogrążoną w odrętwieniu. Wiedza oznacza przebudzenie. Gnoza odwołuje się do obrazu. Jej żywiołem są symbole.
Gnostycyzm jest jedną z form gnozy. Głosił on, że świat jest nieprzyjazny dla człowieka. Jest on obcy Bogu i nie jest Jego dziełem (jest dziełem sił niższych zwanych Archontami, których przywódcą jest demiurg).
Do doktryny chrześcijańskiej próbowano wprowadzić zwodnicze duchy: eonów, syzygy (syzygie)[1], pleromy, archonty i inne. Warto zastanowić się nad pojęciem aniołów. Dostrzegam duże podobieństwo w radosnym tworzeniu bytów konceptualnych, z tym, że demiurg, eony i inne, częściowo poszli w zapomnienie, a anioły pozostali.
[1] Istoty duchowe sprzężone.
Papież Aleksander I (107–116).Niewiele jest o nim informacji. Podobno to u niego zrodził się pomysł święcenia wodą. Niektórzy mają, co do tego wątpliwości. W tym okresie pomimo skazywania wielu chrześcijan na śmierć, ich liczba stale rośnie na wsiach, w miastach oraz we wszystkich klasach społecznych. Trajan (53–117) nie kazał ścigać ich na siłę. Uznał, ze trzeba im winę udowadniać.
Papież Sykstus I (117–125).Niewiele jest o nim informacji. Ciekawostką jest zbieżność numeru kolejnego papieża szóstego z imieniem Sykstus. Za jego pontyfikatu rozgorzały spory między chrześcijanami dotyczące daty obchodzenia Wielkanocy. Spory zakończyły się ugodą.
Papież Telesfor (125–136).Był Grekiem. Był tolerancyjny wobec Wschodu, gdzie odprawiano Wielkanoc w innym terminie. Jedynie sprawdzoną informacją jest to, że faktycznie był taki papież.
Papież Hygin (136–?).Podczas jego pontyfikatu kształtowały się poglądy filozoficzne chrześcijaństwa. W tym czasie Cerdon głosił gnostycyzm judeochrześcijański. Walentyn tworzył szkołę gnostyczną walentynian. Przyznawali oni centralne znaczenie wiedzy zbawczej, to jest gnozie. Przeciwstawiając się gnostykom próbowano łączyć naukę chrześcijańską z filozofią helleńską (Justyn zw. Męczennikiem (100?– 163/167). Hygin wykluczył Cerdona i Walentyna ze społeczności chrześcijańskiej, umocnił swoją pozycję wobec kleru, ulepszając organizację Kościoła.
Walentynianie – gnostycka grupa religijna istniejąca w II i III wieku stworzona około 135 roku przez Walentyna i jego uczniów: Herakleona, Ptolemeusza, Markosa i Teodora. Głosili, że Najwyższa Istota (pleroma) wyemanowała z siebie 15 par różnopłciowych eonów . One stworzyli demiurga (starotestamentowego Jahwe), który stworzył świat. Walentynianie rozprzestrzenili się w całym Cesarstwie. Walentyn był teologiem i mistykiem. Jego doktryna była częściowo gnostycka. Uprawiał tzw. judeochrześcijaństwo egipskie.
Gnoza to forma świadomości religijnej, To wiedza przynosząca zbawienie. Gnostycy głoszą istnienie prawdy hermetycznej, ukrytej. Człowieka przedstawiają jako istotę uśpioną pogrążoną w odrętwieniu. Wiedza oznacza przebudzenie. Gnoza odwołuje się do obrazu. Jej żywiołem są symbole.
Gnostycyzm jest jedną z form gnozy. Głosił on, że świat jest nieprzyjazny dla człowieka. Jest on obcy Bogu i nie jest Jego dziełem (jest dziełem sił niższych zwanych Archontami, których przywódcą jest demiurg).
Do doktryny chrześcijańskiej próbowano wprowadzić zwodnicze duchy: eonów, syzygy (syzygie)[1], pleromy, archonty i inne. Warto zastanowić się nad pojęciem aniołów. Dostrzegam duże podobieństwo w radosnym tworzeniu bytów konceptualnych, z tym, że demiurg, eony i inne, częściowo poszli w zapomnienie, a anioły pozostali.
[1] Istoty duchowe sprzężone.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz