Papież Marek (336) zmarł tego samego roku. Po rehabilitacji
Ariusza arianie wrócili da łask. Kiedy biskup Aleksandrii, Atanazy (był obrońcą
Symbolu Nicejskiego) został pozbawiony przez arian biskupstwa, ze skargą nie
udał się do Rzymu lecz do Konstantynopola gdzie przebywał cesarz. To obróciło
się przeciwko niemu i został zesłany do Trewiru.
Papież Juliusz I (337–352) wprowadził sądy duchowe dla
duchownych i spraw kościelnych. Pragnął oderwać się od jurysdykcji świeckiej.
Nieco później rościł sobie prawo do
rozpatrywania w drugiej instancji wszelkich skarg osób niezadowolonych z
wyroków sądów regionalnych. Na podstawie własnych rozporządzeń przywrócił
biskupstwo Atanazemu. Na tym tle rozgorzał spór w Azji Mniejszej. Zwołany synod
w Sardyce (dzisiejsza Sofia) potwierdził pierwszy wyrok i Atanazy udał się na
wygnanie. Widać wyraźnie jak Wschód nie bardzo chciał dominacji Rzymu. Juliusz
I był pierwszym biskupem Rzymu, wobec którego użyto tytuł „papieża”. Tytuł ten był od dawna używany do
biskupów na Wschodzie. Przez listy słane do Juliusza używano tego tytułu, które
się rozpowszechniło. Nazywając Juliusza papieżem chcieli zaznaczyć, że jest on
im równy. Później, za czasów Syrycjusza (384–399) tytuł ten będzie zastrzeżony
wyłącznie dla biskupów Rzymu.
Papież Liberiusz (352–366) miał dramatyczny pontyfikat.
Cesarz Konstancjusz, syn Konstantyna sprzyjał arianom. Pragnął narzucić ich
wiarę całemu Zachodowi. Wkrótce było więcej biskupów arian niż katolickich.
Arianizm został uznany za religię państwowa.
Liberiusz sprzeciwiał się posunięciom Konstancjusza. Został porwany i
wywieziony do Tracji, do Beroi. Tymczasem wybrano antypapieża Feliksa II
(355–365), który był człowiekiem cesarza. Liberiusz, poczatkowo stawiał opór,
ale załamał się. Zwrócił się do cesarza z prośbą o zgodę na powrót do rzymu.
Aby się mu przypodobać wyszeptał wielce dwuznaczne Wyznanie Wiary, bliskie
uznaniu doktryny ariańskiej. Liberiusz odzyskał tron, ale stracił twarz u
swoich biskupów. Dla wielu był papieżem heretykiem. W czasie sporu o dogmat o
nieomylności papieża (1870 r.) był przytaczany jako papież błądzący.
W
361 r, na tron cesarski zasiadł Julian Apostata (332–363) poganin, który
pragnął upadku chrześcijaństwa. Zezwolił wygnanym biskupom na powrót, co
spowodowało zaostrzenie sporów doktrynalnych między chrześcijanami. Arianizm
pozbawiony wsparcia cesarza tracił na znaczeniu. Dopiero cesarz Walens ( † 378)
przymusem zaczął krzewić arianizm. Był on jednak już umiarkowany i coraz
bardziej zbliżał się do doktryny katolickiej. Wyznanie wiary nicejskie zostało
przyjęte z powrotem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz